Αυτές οι εκλογές δεν είναι των λαών! Είναι των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών!

Ομιλία του Δημήτρη Παυλίδη σε εκδήλωση της Κ.Ο.Θ. του ΚΚΕ(μ-λ) στη Θεσσαλονίκη στις 20/5/2019

Φίλοι και φίλες, συναγωνιστές και σύντροφοι

Σε λιγότερη από μια εβδομάδα μας καλούν να ψηφίσουμε στις κάλπες για την εκλογή  21  αντιπροσώπων  για το Ευρωκοινοβούλιο. Θα αντικαταστήσουν ή θα ανανεώσουν τους 21 ευρωβουλευτές  των οποίων η πεντάχρονη ακριβοπληρωμένη  θητεία  από το 2014 ως σήμερα, πέρασε παντελώς απαρατήρητη δίχως να επηρεάσει θετικά  ή να αντιμετωπίσει ούτε στο ελάχιστο όσα συνέχισαν να αντιμετωπίζουν  οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες από τις βάρβαρες  πολιτικές που υπαγόρευαν και συνεχίζουν να υπαγορεύουν,  τα επιτελεία από τις  Βρυξέλλες. Δηλαδή την συνέχιση   των μνημονίων και με κυβέρνηση Σύριζα, την υλοποίηση όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών κατευθύνσεων και μέτρων   που απαιτούσαν –από κοινού με την ελληνική μεγαλοαστική τάξη- τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Όσο για τις αποκαλύψεις και τις καταγγελίες  που λεν πως κάνουνε ορισμένοι μέσα εκεί,  παίρνοντας τον λόγο για ένα  ολόκληρο! λεπτό της ώρας, όπως προβλέπει ο κανονισμός δεν είδαμε σε κάτι  να ωφέλησε το λαϊκό και εργατικό  κίνημα. Ξέρετε!  Κάθε βουλευτής έχει 60 ολόκληρα  δευτερόλεπτα για να πει  ό,τι θέλει!….Τόσος πολύς χρόνος  για να   παίξει τον ρόλο του! 

 

Όλοι, λοιπόν,  έχουμε καταλάβει πολύ καλά πως το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένας  καλοστημένος  δημοκρατικός  μπερντές  για να κρύβονται από πίσω τα ιμπεριαλιστικά και καπιταλιστικά αφεντικά. Αυτά  είναι  στην πραγματικότητα που  αποφασίζουν.  Τα χίλια και πλέον νομοθετικά κείμενα που ψήφισε στην τελευταία του  θητεία του το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά  οι ντιρεκτίβες που σχεδίασαν οι ισχυρές κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές  για να συντονίσουν τις αντιλαϊκές πολιτικές τους. Και ο ρόλος του είναι να τις νομιμοποιεί στα μάτια των λαών στο όνομα μιας κάλπικης και απόλυτα χειραγωγούμενης αντιπροσώπευσης. 

Ποιοι  μας καλούν  να πάμε να ψηφίσουμε;

Πρώτα – πρώτα τα αληθινά αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτών που τα συμφέροντα και τα κέρδη πάνω από όλους και από όλα,  εξυπηρετούνται από την ύπαρξη και την λειτουργία  αυτής της αντιδραστικής ληστρικής λυκοσυμμαχίας. Τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, οι γερμανικές και γαλλικές πολυεθνικές, οι μεγάλες βιομηχανίες, οι ισχυρές τράπεζες και τα αρπακτικά του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Στις φετινές εκλογές τα  εγκαίνια  της προεκλογικής περιόδου τα έκανε η  αυτοκινητοβιομηχανία Φολγκσβάγκεν απαιτώντας από τους χιλιάδες εργαζόμενους της να πάνε να ψηφίσουν για να σώσουν την Ευρώπη, όπως ομολογούν των ανοικτών συνόρων για τα προϊόντα της   και την διακίνηση των κεφαλαίων της. Την σκυτάλη την πήραν στην συνέχεια η ΤύσενΓκρουπ που οργάνωσε καμπάνια με το σύνθημα «Η Ευρώπη είμαστε εμείς!»  οι ενεργειακές  ΕΟΝ και   RWE, οι χημικές βιομηχανίες Evonic και  VCI και άλλες πολλές,  οι οποίες δαπάνησαν εκατομμύρια σε διαφημιστικές  εκστρατείες  προσέλκυσης ψηφοφόρων για τις 26  Μαΐου  ενώ  διατάζουν στην πραγματικότητα τους εργαζόμενους τους  να προσέλθουν  στις κάλπες. Τόση δημοκρατία!

Πρωταγωνιστές σε αυτήν την πρωτοφανή εκστρατεία πειθαναγκασμού  είναι τα ισχυρά βιομηχανικά μονοπώλια της κοιλάδας  του Ρουρ. Αλλά και οι  άλλες καπιταλιστικές ενώσεις  δεν πάνε πίσω! Στην  Βαυαρία η τοπική  ένωση  των βιομηχάνων ξεκίνησε εκστρατεία  αναρτώντας  στο κέντρο του Μονάχου  μια τεράστια  επιγραφή με το  παραπλανητικό σύνθημα «Ψηφίστε για την Ευρώπη στις 26.5 – είναι για την ελευθερία, είναι για την ευημερία, είναι για την Ευρώπη μας» ενώ η  Κεντρική Ένωση των Γερμανών μεγαλεμπόρων κυκλοφορεί προεκλογικά φυλλάδια  και  αφίσες.  Οι μεγαλοκαπιταλιστές συναγωνίζονται τους πολιτικούς σε προεκλογική δραστηριότητα και πολλές φορές τους  ξεπερνούν σε ζωτικότητα! Ο ίδιος ο  επικεφαλής του γερμανικού Οικονομικού Ινστιτούτου,  ομολόγησε  πως  ποτέ δεν έχει  δει τόσες πολλές εταιρείες να καλούν  δημόσια τους πολίτες να  πάνε  να ψηφίσουν!  Στο ίδιο μήκος συντονίστηκαν αμέσως  και οι εγχώριοι καπιταλιστές μέσω του ΣΕΒ και του προέδρου του, ο οποίος με συνεχείς  παρεμβάσεις  στον Τύπο καλεί όλους τους πολίτες να συμμετάσχουν σε αυτήν την κορυφαία – όπως λέει-δημοκρατική διαδικασία επιλέγοντας τους καλύτερους!

Μαζί με τα αφεντικά,  μας καλούν τα συνασπισμένα  κόμματα των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων με επικεφαλής τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα,  ιδιαίτερα   από  το Βερολίνο και το Παρίσι, μέσω των λεγόμενων ευρωπαϊκών  κομμάτων –ομάδων, δηλαδή το ΕΛΚ και οι Σοσιαλιστές και οι υπόλοιπες υποτακτικές  ευρωομάδες.  Η ευρωπαϊκή  δεξιά, αλλά και η  ακροδεξιά, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία μαζί   με τις παραλλαγές της, τα  πολυποίκιλα πράσινα, ροζ και μωβ δεκανίκια,  όλοι τους παρά τις αντιπαραθέσεις μεταξύ τους  ομονοούν  στην  πρόσκληση για συμμετοχή. Όλοι   αυτοί που  άλλοτε εναλλασσόμενοι και άλλοτε συνασπισμένοι   κυβερνούν και υλοποιούν τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα  καπιταλιστικά  κέρδη και τις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις του ευρωπαϊκού  κεφαλαίου.

Πίσω από τα  αφεντικά και τους πολιτικούς εκπρόσωπους τους, ακολουθεί   ένα καραβάνι  ακριβοπληρωμένων  ιδρυμάτων, ινστιτούτων, πανεπιστημιακών,  πρωτοβουλιών   δήθεν ανεξάρτητων  της κοινωνίας των πολιτών όπως λένε,  ισχυρών ΜΚΟ, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων,  δημοσιογράφων και  διανοουμένων, που σιτίζονται συστηματικά και πλουσιοπάροχα   από τα  ευρωπαϊκά  ταμεία και έχουν αναλάβει εργολαβία  να φτιασιδώνουν το αποκρουστικό και μαραζωμένο πρόσωπο  της Ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατικής  ιδέας. Αυτοί προσπαθούν  να προσελκύσουν ψηφοφόρους με το καλό αλλά και με απειλές και εκβιασμούς, απευθύνονται  ιδιαίτερα στους νέους και στις νέες, διεξάγουν  καμπάνιες μέσα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, προσπαθούν  να αγοράσουν συνειδήσεις, ασκούν  συστηματική  προπαγάνδα,  πασχίζουν να δώσουν ζωντάνια και ορμή σε ένα γερασμένο και απεχθές αντιλαϊκό  οικοδόμημα. Έφτασαν  να υλοποιούν προγράμματα   με τον τίτλο «Σχολικοί Πρέσβεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου» και “Αυτή την φορά ψηφίζω”, μέσα στα σχολεία -όπως κατήγγειλαν  προχθές  εκπαιδευτικοί  εδώ  στην Θεσσαλονίκη,  διεξάγοντας με το στανιό  μια   φιλο-ιμπεριαλιστική  Ηθική Διαπαιδαγώγηση  και  φιλο-καπιταλιστική Αγωγή του Πολίτη.   H  εκπρόσωπος της Γιούροπ Ντιρέκτ  στην Θεσσαλονίκη  ήταν αποκαλυπτική σε πρόσφατες δηλώσεις της ύστερα από μια εκδήλωση  στο κέντρο της πόλης μας. Είπε χαρακτηριστικά  για τους νέους ψηφοφόρους  «η ουσία είναι να ψηφίσουν και όχι το τι θα ψηφίσουν!» αποκαλύπτοντας αυτό που όσοι συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές από την αριστερά κάνουν πως δεν βλέπουν. Πως για τους πολιτικούς μηχανισμούς ενσωμάτωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτυχία  είναι η συμμετοχή σε αυτήν την εκλογική διαδικασία και δευτερευόντως το αποτέλεσμα  που έτσι η  αλλιώς μπορεί να είναι απολύτως διαχειρίσιμο, μέσα από τις ασφαλιστικές δικλείδες των συνθηκών και των δομών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.  

Γιατί μας καλούν όμως  να ψηφίσουμε ;

Το ερώτημα ύστερα από αυτά προκύπτει σχεδόν από  μόνο του. Γιατί  αυτή η πρεμούρα  για την συμμετοχή στις Ευρωεκλογές   Γιατί δαπανούν εκατομμύρια για τις διαφημιστικές καμπάνιες ; Γιατί όλοι αυτοί συντονισμένοι από την ηγεσία της ΕΕ στις Βρυξέλλες έχουν βαλθεί να μας κάνουν  μαθήματα δημοκρατίας, υπευθυνότητας και συμμετοχής ; Να το πούμε καθαρά! Καθόλου δεν τους έπιασε ο πόνος ούτε για την δημοκρατία, ούτε για την συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις, ούτε για την αληθινή βούληση και τις ανάγκες των εργαζόμενων, της νεολαίας και των λαών στην Ευρώπη.  Αυτό που τους νοιάζει είναι να σώσουν το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτόν τον αντιδραστικό συνασπισμό  του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, να του δώσουν την χαμένη του  πνοή, να αναμορφώσουν τις λαϊκές συνειδήσεις στις  καπιταλιστικές  προδιαγραφές, να ενσωματώσουν ξανά και ξανά την εργατική οργή και λαϊκή αγανάκτηση ενάντια σε αυτούς  και τις πολιτικές τους οι οποίες  επιβάλλουν την κοινωνική βαρβαρότητα  στην Ευρώπη.

Ο εκπρόσωπος της διοίκησης της Φολκσβάγκεν  δήλωσε πως οι φετινές ευρωεκλογές  αποτελούν κρίσιμο δημοψήφισμα για το εξηντάχρονο  ευρωπαϊκό  πείραμα. Αν και υπερβολική  η δήλωση αυτή απηχεί αληθινούς προβληματισμούς των επιτελείων.  Πράγματι για τα ευρωπαϊκά  μονοπώλια και τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα  μάλιστα, για  τον δοκιμαζόμενο  γαλλογερμανικό άξονα,  αυτή η περίοδος  έχει αποκτήσει κρίσιμα  χαρακτηριστικά. Όχι φυσικά  για τα συμφέροντα των εργαζόμενων και της κοινωνικής  πλειοψηφίας, των νέων, των μεταναστών ή ευρύτερα των κοινωνιών. Άλλα  για τα αγοραία  συμφέροντα τους,  ενόψει της  παρόξυνσης του οικονομικού ανταγωνισμού  που έχει οδηγήσει  στην κήρυξη ενός γενικευμένου εμπορικού πολέμου, σχεδόν όλων εναντίον όλων.   Την έναρξη αυτού του πολέμου κήρυξαν  οι ΗΠΑ με την ηγεσία Τραμπ, στριμωγμένες από τις παγκόσμιες τάσεις ανακατανομής ισχύος και  επιδιώκοντας να υπερασπίσουν την ηγεμονική  θέση τους  στον κόσμο,  φράζοντας  τον δρόμο  σε επίδοξους  διεκδικητές.

Αν συνυπολογίσουμε σε αυτό το δεδομένο,  την έρπουσα καπιταλιστική  κρίση η οποία μόνο προσωρινά αντιμετωπίστηκε, τις νέες χρηματιστηριακές φούσκες που μεγαλώνουν μαζί με τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη,  τις ενδοευρωπαικές αντιθέσεις που μεγαλώνουν και παροξύνονται  με την άνοδο των εθνικιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων  και το περίφημο  Μπρέξιτ που άλλαξε δραματικά  ισορροπίες και συσχετισμούς, τότε μπορούμε  να καταλάβουμε  γιατί οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, αγωνιούν και  επιδιώκουν να δώσουν τεχνητές αναπνοές στην λεγόμενη  πολιτική Ευρώπη  τους,  μέσω της  φάρσας  των Ευρωεκλογών. Γι αυτό και τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, ιδιαίτερα τα γερμανικά και τα γαλλικά, παραμέρισαν τα δημοκρατικά προσχήματα και ρίχτηκαν τα ίδια μέσω των στελεχών και των ιδρυμάτων τους στην προεκλογική μάχη. Ξέρουν πολύ καλά πως το επόμενο διάστημα ο ανταγωνισμός με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα γίνει πιο σκληρός, θα απαιτήσει μεγαλύτερο κοινωνικό κόστος, πιο σκληρά μέτρα λιτότητας,  σε ορισμένες πλευρές και σημεία θα γίνει έως και  πολεμικός και γι αυτό αναζητούν και θέλουν να δημιουργήσουν  ισχυρό εσωτερικό  μέτωπο, υποτάσσοντας με το καλό και με το άγριο την εργατική τάξη και την νεολαία των ευρωπαϊκών χωρών στην  αστική πολιτική  και τα αστικά ιδεολογήματα.  Η άγρια και πέρα από τα συνηθισμένα  όρια καταστολή των λαϊκών  κινητοποιήσεων από την κυβέρνηση Μακρόν στην Γαλλία, οι σκληρές αστυνομικές επιθέσεις ενάντια στις αντιφασιστικές εκδηλώσεις στην Ιταλία, οι διώξεις και οι φυλακίσεις που έχει εξαπολύσει το ισπανικό κράτος ενάντια στα κινήματα στην Καταλονία, το κυνηγητό των κομμουνιστών στην Πολωνία, στην Τσεχία  και αλλού  είναι εικόνες από το  αύριο στην υποτιθέμενη Ευρώπη των δημοκρατικών αξιών, είναι η Ευρώπη  που θέλουν να την μετατρέψουν σε γαλέρα για τους εργαζόμενους και φυλακή για τους λαούς.

Η πρόσφατη διακήρυξη στο Σιμπίου της Ρουμανίας, όπου έγινε η τελευταία  άτυπη σύνοδος κορυφής των 27, πέρα από τον προκλητικό αντικομουνισμό της  και τις παραπλανητικές αναφορές για δημοκρατία και κράτος δικαίου και τις νέες ψεύτικες υποσχέσεις για αντιμετώπιση  των ανισοτήτων,  δείχνει   ολοκάθαρα  αυτές τις αγωνίες που διακατέχουν τις ηγεσίες  της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις κυβερνήσεις της.   Η υπόσχεση όπως γράφεται επανειλημμένα πως θα  παραμείνουν  ενωμένοι ότι και αν συμβεί  φαντάζει περισσότερο σαν εξορκισμός μιας πραγματικότητας που  έχει γίνει ο κανόνας,  στις ενδο-ενωσιακές και ενδοευρωπαϊκές  διακρατικές σχέσεις. Οι ανταγωνισμοί και οι διαιρέσεις επικρατούν κάτω από το βάρος των αδιεξόδων και των αντιφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτό γίνεται ολοένα και πιο φανερό στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Για εμάς  που δεν έχουμε υποκύψει στον διαχρονικό   εκλογικό  κρετινισμό που  ταλαιπωρεί   ιστορικά   σύμπασα   σχεδόν   την ελληνική αριστερά  από την εποχή της ΕΔΑ, σχετικά με την ευρωπαϊκή στρατηγική της ελληνικής άρχουσας τάξης, και κρατήσαμε από το 1984 μια σταθερή στάση εναντίωσης, είναι πολύ πιο καθαρό  πλέον στις εκτιμήσεις μας.  Το πρότζεκτ Ευρωεκλογές αποτελεί αναπόσπαστο  μέρος της πολιτικής και ιδεολογικής  χειραγώγησης των εργαζόμενων στις χώρες –μέλη της ΕΕ, μηχανισμό  νομιμοποίησης,   προσέλκυσης, ενσωμάτωσης και ηγεμονίας της λεγόμενης Ευρωπαϊκής ιδέας πάνω στην εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις.  Αυτή η πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή έστω και με αντιφατικό ή μερικό τρόπο από τους λαούς της Ευρώπης. Η συνεχώς  αυξανομένη αποχή, κάθε πέντε χρόνια, η οποία σε ορισμένες χώρες έχει φτάσει σε οριακά σημεία θέτοντας αντικειμενικά ζήτημα ουσιαστικής νομιμοποίησης της ίδιας της διαδικασίας ακόμη και με αστικούς όρους,  δεν είναι μόνο  αποτέλεσμα της απολιτικής, της απάθειας και του εφησυχασμού   όπως επιμένει να μας βομβαρδίζει η  καθεστωτική προπαγάνδα. Περιέχει με σαφήνεια μια εκτεταμένη  αντίθεση,  απαξίωση και αγανάκτηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικές που εκπροσωπεί. Όλες οι μετρήσεις και οι εκτιμήσεις ακόμη και οι επίσημες των υπηρεσιών της Ε.Ε προβλέπουν ένα νέο άλμα στα ποσοστά της αποχής και στις φετινές εκλογές. 

Φίλοι και φίλες

Το ζήτημα της συμμετοχής στις Ευρωεκλογές ύστερα από όσα έχουν διαδραματιστεί στην χώρα μας και στην Ευρώπη  τα τελευταία χρόνια δεν είναι απλά μια διαφορά τακτικής, αποτέλεσμα μόνο μιας διαφορετικής εκτίμησης για τους συσχετισμούς και το επίπεδο της λαϊκής συνείδησης, όπως ίσως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς για τις  Ευρωεκλογές  των πρώτων χρόνων. Έχει  κυλήσει πολύ νερό από τότε  στο αυλάκι και η εικόνα έχει αλλάξει ριζικά. Μόνο ένα στοιχείο θα πούμε! Στο τελευταίο Ευρωβαρόμετρο του περασμένου Απριλίου, δηλαδή στο επίσημο δημοσκοπικό εργαλείο  της ίδιας της ΕΕ, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα  ανάμεσα  στις 28 στην οποία οι πολίτες της έχουν την πιο αρνητική γνώμη για το Ευρωκοινοβούλιο!   Ακόμη και οι Βρετανοί έρχονται πίσω από τους Έλληνες!  Και αυτό την ίδια στιγμή που το σύνολο της Αριστεράς  ρεφορμιστικής, ριζοσπαστικής, ορθόδοξης και καθολικής….. μέχρι και αυτών που ορκίζονται  βροντερά στο όνομα του μαρξισμού -λενινισμού, πλην βέβαια των …… Λακεδαιμονίων, δεν έχουν  χάσει κανένα  ραντεβού  με την ευρωκάλπη, είναι Εγγλέζοι στο ραντεβού της  σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κινηματικά ραντεβού στα οποία  μας στήνουν όχι λίγες φορές! Την  ίδια στιγμή όμως  καταριούνται στα λόγια την ΕΕ και την πολιτική της  και συναγωνίζονται σε κορώνες για εξόδους, αποδεσμεύσεις, αποχώρηση από το Ευρώ και άλλα αφορολόγητα.   Αναρωτιόμαστε  τι  άλλο πρέπει να γίνει, τι άλλο πρέπει  να κάνει και τι άλλο να δείξει αυτός ο λαός ως βούληση, πρόθεση και δυνατότητα  για να αλλάξει συμπεριφορά αυτή η παθιασμένη  με την εκλογική νομιμοφροσύνη αριστερά. Να κατανοήσει πως άλλος είναι ο δρόμος, πως χρειάζεται μια ριζική αναθεώρηση στην πολιτική της!  Να το πούμε καθαρά!  Η  διαφορά μας  με αυτές τις αντιλήψεις δεν είναι τακτικού χαρακτήρα. Είναι βαθύτατα ιδεολογική και πολιτική και συνδυάζεται με τα χαρακτηριστικά που εμείς δίνουμε σε αυτό που ονομάζουμε ανάγκη για μια αναγεννημένη, βαθιά λαϊκή και ταξική αριστερά που θα ξεκόψει από αυταπάτες, προσαρμογές, ρεβιζιονισμούς του παρελθόντος και ηττοπάθεια. Γι αυτό η διαχωριστική γραμμή που υπάρχει  και σε πολλά άλλα ζητήματα  στο ζήτημα των Ευρωεκλογών   είναι πιο χαρακτηριστική και αδρή. Να προσθέσουμε επίσης ένα σημείο! Η κριτική αυτή  συμπεριλαμβάνει και δυνάμεις –όπως το ΜΛΚΚΕ λόγου χάρη – που παρά τις προσπάθειες μας για μια άλλη κοινή πορεία στο εργατολαϊκό κίνημα  αρνούνται  πεισματικά να αναθεωρήσουν  την στάση τους  και ακολουθούν το γενικό συρμό, για να μην πούμε πως μερικές φορές  πρωταγωνιστούν  κιόλας σε εκλογικό φανατισμό και πολεμική ενάντια στην θέση μας, κατηγορώντας μας μάλιστα  πως είμαστε αριστεριστές! Και το κάνουν  αυτοί που όλο αυτό το  διάστημα που εκτυλίσσεται  η εκστρατεία πειθαναγκασμού για να οδηγηθεί ο λαός στην ευρωκάλπη, που τα ευρωπαϊκά ιερατεία κάνουν  πλύση εγκεφάλου,  δεν έχουν πει ούτε μια κουβέντα, δεν έχουν κάνει έστω ένα σχόλιο γι αυτόν τον απαράδεκτο εκβιασμό! Σήμερα μάλιστα χαζά-χαζά ορισμένα ΜΜΕ άνοιξαν και το θέμα της υποχρεωτικότητας   της ψήφου! Είναι γιατί τάχατες  -όπως λέει  η ηγεσία του ΚΚΕ- δεν τους νοιάζει η ΑΠΟΧΗ και πως η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ είναι βόλι στην καρδιά της ΕΕ! Φαιδρότητες για να διασκεδαστούν οι προβληματισμοί χιλιάδων και χιλιάδων αριστερών και κομμουνιστών που  δεν μπορούν να χωνέψουν την προφανή αντίφαση ανάμεσα σε διακηρύξεις και εκλογική πρακτική.

Σε πείσμα αυτής της ανιστόρητης αριστεράς, ο  λαός μας, οι εργαζόμενοι και η νεολαία μια χαρά καταλαβαίνουν την πραγματικότητα.  Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά πως :

Η Ευρώπη  που εκπροσωπεί η  ΕΕ είναι ο  συνασπισμός του ευρωπαϊκού κεφαλαίου  ενάντια στους άλλα ιμπεριαλιστικά  –καπιταλιστικά  κέντρα με σκοπό τον ανταγωνισμό, την διεκδίκηση της ηγεμονίας  και το κέρδος. Αυτός ο συνασπισμός κρύβει μέσα του αντιφάσεις και αντιθέσεις  και αντί να ενώνει πολλαπλασιάζει τις διαιρέσεις.

Η  Ευρώπη της ΕΕ είναι ο αναβαθμισμένος και πιο ισχυρός μηχανισμός  εφαρμογής αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών για την βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζόμενων και του πλούτου που παράγουν. Είναι ένα  πλαίσιο  συμφωνιών και κανόνων των από πάνω  για την απομύζηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας, μεταφοράς πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, από τους πολλούς στους  λίγους, προς όφελος των κορυφαίων  ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των ισχυρών αστικών τάξεων. Είναι ένα εργαστήριο εκπόνησης πολιτικών που θέλουνε  να ξεθεμελιώσουν πλήρως τα εργατικά δικαιώματα, και καταργώντας σταθερή εργασία, οκτάωρο, συμβάσεις κλπ να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε δούλους.

Η  Ευρώπη της ΕΕ  είναι μια συμμαχία για την πιο αποτελεσματική καταλήστευση των πόρων και του πλούτου των χωρών του λεγόμενου  Τρίτου Κόσμου, αναπαραγωγής της εξάρτησης και της νέο-αποικιοκρατίας.

Οι κυρίαρχες δυνάμεις της  ΕΕ είτε  χώρια είτε από κοινού είναι πίσω  από ανοικτές  ή συγκαλυμμένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πολέμους,  και συγκρούσεις.  Υποστηρίζει αιματηρές επεμβάσεις στην Αφρική και στην Μέση Ανατολή, πουλά όπλα σε αντιδραστικά καθεστώτα που διεξάγουν πολέμους.  Η ΕΕ φιλοδοξεί να αποκτήσει  ισχυρές  στρατιωτικές  δυνάμεις, αυξάνει τις δαπάνες για εξοπλισμούς και είτε χωριστά είτε σε συμμαχία με το ΝΑΤΟ να πρωταγωνιστήσει  στον παγκόσμιο πολιτικό-στρατιωτικό ανταγωνισμό. 

Η Ευρώπη της ΕΕ πρωταγωνιστεί στις πολιτικές καταστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, έχει μετατραπεί σε πυλώνα του αντικομουνισμού και  παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας για τα όσα συνέβησαν στην ήπειρο μας στον Εικοστό αιώνα, είναι μια   σύγχρονη Ιερή συμμαχία ενάντια σε λαϊκά, εθνικά και τοπικά  κινήματα που αντιστέκονται. Παράλληλα ενισχύει τις αντιμεταναστευτικές και αντιπροσφυγικές  πολιτικές μετατρέποντας τα σύνορα της σε απροσπέλαστα εμπόδια, στην περίμετρο των οποίων συνεχίζουν και χάνουν την ζωή τους  χιλιάδες  απελπισμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να γλυτώσουν από τους πολέμους και την φτώχεια. Οι Σαλβίνι, Ορμπαν και Λεπέν δεν είναι οι εξαιρέσεις αλλά οι ακραίες εκφράσεις των πολιτικών που εκπροσωπεί ο πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ισχυρές κυβερνήσεις και οι καγκελαρίες της πολιτισμένης δήθεν Ευρώπης. 

Αυτή   είναι η πραγματικότητα πίσω από το  λεγόμενο  ευρωπαϊκό  ιδεώδες  το  οποίο  όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τον εργατικό διεθνισμό και την αλληλεγγύη και την  συναδέλφωση  των λαών αλλά είναι στον αντίποδα αυτών των εννοιών που υπερασπίστηκε με αίμα και θυσίες το κομουνιστικό  εργατικό κίνημα του Εικοστού αιώνα.   Η ΕΕ αντί να φέρνει κοντά τους λαούς, δημιουργεί νέες διαιρέσεις και αντιθέσεις που γεννιούνται, αναπαράγονται και αναβαθμίζονται  από τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες  τόσο μέσα σε κάθε χώρα όσο και ανάμεσα σε χώρες και ολόκληρες  περιοχές της Γηραιάς  Ηπείρου. Ακριβώς εξαιτίας αυτών των ανισοτήτων, των πολιτικών λιτότητας και κοινωνικής βαρβαρότητας, της ανεργίας,  της φτώχειας και των αποκλεισμών, της πλήρους  καταστροφής των πολιτικών πρόνοιας, κοινωνικής υποστήριξης και ασφάλισης, του διαρκούς φόβου για το μέλλον, όλα αυτά  δηλαδή  που δημιουργούν οι πολιτικές που επιβάλλει  και πατρονάρει  η Ευρωπαϊκή  Ένωση, γεννιούνται και ενισχύονται τα  σύγχρονα αντιδραστικά ρεύματα και δυνάμεις. Αποτελεί μέγιστη υποκρισία  αυτοί που  έχουν στρώσει το έδαφος για την αναβίωση του φασισμού, αυτοί που εξισώνουν τον ναζισμό  με τις ιδέες της κοινωνικής ισότητας και του σοσιαλισμού να χτυπάνε  συναγερμό για την άνοδο του εθνικισμού και του λαϊκισμού –όπως είναι οι εκφράσεις της μόδας – στην Ευρώπη. Τσουβαλιάζουν επίτηδες όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται  στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να σπείρουν την σύγχυση και να χειραγωγήσουν την λαϊκή αγανάκτηση.     Οι δικές τους πολιτικές γεννάν τον φασισμό, τον εθνικισμό, τροφοδοτούν τις αντιδραστικές δυνάμεις, καλλιεργούν το μίσος και επιβάλλουν την οπισθοδρόμηση. Οι κάθε είδους φασίστες και αντιδραστικοί εθνικιστές είναι σάρκα από την σάρκα  τους, μέλη της δικής τους αγίας  οικογενείας, υπηρέτες και μαντρόσκυλα των ίδιων  αφεντικών, που έχουν όλοι,  των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών.

Απέναντι σε αυτήν την Ευρώπη υπάρχει μια άλλη Ευρώπη που ολοένα και περισσότερο στέκεται  με πιο ριζικό τρόπο ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι  για να την μεταρρυθμίσει, να την εξανθρωπίσει  ή  να την εκδημοκρατίσει. Αλλά που παλεύει  για την θεμελιώδη  ανατροπή των πολιτικών και των συμφερόντων που εκπροσωπεί. Και αυτή η πάλη δεν έχει καμιά σχέση με συσχετισμούς στο Ευρωκοινοβούλιο, εκλογικές λίστες και αυταπάτες για παρέμβαση και αξιοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμών. Αν και ακέφαλα πολιτικά και ιδεολογικά  τα κινήματα αντίστασης συνεχίζουν να δίνουν μάχες, να βάζουν εμπόδια, να βραχυκυκλώνουν σχέδια  και πολιτικές. Η περίπτωση των κίτρινων γιλέκων στην  Γαλλία  αν και κορυφαία δεν είναι μοναδική. Σχεδόν σε όλη την Ευρώπη οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι, όταν βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν στον δρόμους και αναζητούν  αληθινούς διεξόδους. Το ΚΚΕ(μ-λ) προσπάθησε και σε αυτές τις εκλογές να υπάρξει μια κοινή παρέμβαση αριστερών και  κομμουνιστικών δυνάμεων  σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Παρά  τις δυσκολίες βγήκε μια κοινή διακήρυξη, όχι όμως στο εύρος που θα μπορούσε να γίνει. Θα συνεχίζουμε να πασχίζουμε σε αυτήν την διεθνιστική κατεύθυνση και να παίρνουμε διεθνείς πρωτοβουλίες κοινής δράσης και παρέμβασης. 

Φίλοι και φίλες, συναγωνιστές και σύντροφοι

Οι ευρωεκλογές αλλά ως  ένα βαθμό και οι τοπικές εκλογές έχουν μετατραπεί  για μια ακόμη φορά  σε  ένα κρίσιμο τεστάρισμα της λαϊκής διάθεσης  και μια γενική δοκιμή  αποπροσανατολισμού  των λαϊκών μαζών με ψεύτικα διλήμματα. Μια γενική  δημοσκόπηση, τα αποτελέσματα των οποίων θα επηρεάσουν τις ενδοαστικές πολιτικές ισορροπίες και συσχετισμούς, τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, την τακτική  της Νέας Δημοκρατίας και την θέση των άλλων αστικών κομμάτων,  μιας και σύντομα   λήγει η τετραετής κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και βρισκόμαστε εμπρός σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση, αυτήν την φορά με πιο σημαντικά επίδικα. Επίδικα όμως δυστυχώς που δεν αφορούν  τις πολιτικές που πρόκειται να ασκηθούν, αλλά αυτούς που θα αναλάβουν να τις εφαρμόσουν. Γιατί παρά την συστηματική παραπλάνηση, την τεχνητή πόλωση και την προπαγάνδα, οι δύο βασικοί διαχειριστές της διακυβέρνησης της χώρας,  είτε μόνοι τους  είτε  με  συμμαχικά σχήματα  έχουν κοινό πρόγραμμα,  ίδια πλαίσια και δεσμεύσεις για το πως θα κινηθούν και θα κυβερνήσουν, ίδιες πολιτικές που θα εφαρμόσουν. Το  πλαίσιο είναι οι συμφωνίες που έχουν υπογράψει με τους ιμπεριαλιστές, τους δανειστές και τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, τους βιομηχάνους, τους μεγαλέμπορους και τους εφοπλιστές. Ένα ατελείωτο πλέγμα νομοθετικών προβλέψεων για την διατήρηση της φθηνής εργασίας, της  ευελιξίας, δηλαδή της πλήρους εργοδοτικής αυθαιρεσίας,   στα ωράρια, τα δικαιώματα, τους μισθούς και τα μεροκάματα.  Δεσμεύσεις  που προεκτείνονται   μέχρι το 2050 και παραπέρα!    για την επίτευξη ματωμένων   πλεονασμάτων στον δημόσιο  προϋπολογισμό   μέσω σκληρών κοινωνικών περικοπών, βαθιάς  φορομπηξίας, περιστολής δαπανών στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στην πρόνοια και παροχής    κινήτρων και ενισχύσεων   στους καπιταλιστές. Έχουν αναλάβει και θα υλοποιήσουν μια  σειρά νομοθετημένες δεσμεύσεις  για το  συνεχές  ξεπούλημα της χώρας, του πλούτου, των υποδομών  της στο ξένο κεφάλαιο. Με την υποταγή στις απαιτήσεις αποπληρωμής του δημόσιου χρέους και των όρων που  συνεχίζουν να επιβάλλουν οι δανειστές.  Θα συνεχίσουμε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις υποσχέθηκε μόλις σήμερα ο Τσίπρας μέσω της   έντυπης ναυαρχίδας του διεθνούς  χρηματιστικού κεφαλαίου, των Φαινάνσιαλ Τάιμς, καθησυχάζοντας τα ξένα αφεντικά, επενδυτές και δανειστές και μιλώντας για συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου της χώρας στα αρπακτικά του ξένου κεφαλαίου.

Δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν η παρελκυστική τακτική των κομμάτων της αστικής διαχείρισης και της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά πλαίσια! Ούτε η προπαγάνδα για την μεταμνημονιακή εποχή,  ούτε οι προεκλογικές υποσχέσεις, ούτε οι ελεημοσύνες και τα επιδόματα-ψίχουλα που μοιράζουν, πιο πολλές φορές στα λόγια,  ούτε οι προβλέψεις για  δίκαια ανάπτυξη και κατανομή του πλούτο στο  απροσδιόριστο μέλλον.  Τίποτε από αυτά που επέτυχαν  με την άγρια επίθεση δεν πρόκειται να δώσουν πίσω οι κεφαλαιοκράτες και τα ξένα αφεντικά  από συμπόνια και αίσθημα δικαίου! Αντίθετα σχεδιάζουν να τσακίσουν και άλλο τα εργατικά δικαιώματα, να αρπάξουν  και άλλα κομμάτια από τον πλούτο που γεννά ο  καθημερινός ιδρώτας των εργατών, να τους μετατρέψουν όλο και πιο πολύ  σε σύγχρονους  δούλους του 21^ου αιώνα.  Οι δηλώσεις του Μητσοτάκη για την εφταήμερη εργασία που τάχατες παρερμηνεύτηκαν είναι αποκαλυπτικές πως για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του, δεν υπάρχουν όρια και αναστολές.

Αν στα ζητήματα της οικονομίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και από κοντά τα υπόλοιπα αστικά κόμματα καμώνονται πως έχουν διαφορετικές πολιτικές ρίχνοντας το ένα στο άλλο τις ευθύνες για την κατάσταση,  στα ζητήματα  της εξωτερικής πολιτικής και των προσανατολισμών της χώρας τα τελευταία  χρόνια –επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –υπάρχει μια εκπληκτική ομοφωνία και συναίνεση, η οποία παρά τα όσα συνέβησαν γύρω από την συμφωνία των Πρεσπών δεν έχει διαταραχτεί στις βασικές πλευρές της. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται όχι μόνο στην απόλυτη συμμόρφωση της κυβέρνησης  Τσίπρα  στον παραδοσιακό  δυτικό προσανατολισμό της  αστικής τάξης  αλλά και στην πρωτοφανή  πλειοδοσία φίλο-αμερικανισμού,  στην απόλυτη ευθυγράμμιση με τις ατζέντα της Ουάσιγκτον  στην ευρύτερη  περιοχή της  ανατολικής Μεσογείου,  στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προώθησε τους αντιδραστικές συμμαχίες και άξονες, πρώτα και κύρια με το φιλοπόλεμο και εγκληματικό κράτος του Ισραήλ, την στρατιωτική δικτατορία της Αιγύπτου και μια σειρά φιλοαμερικάνικα καθεστώτα στην Μέση Ανατολή. Μαζί με την ελληνοκυπριακή ηγεσία έχουν μπλεχτεί σε χοντρά  τυχοδιωκτικά  και  επικίνδυνα παιγνίδια με επίκεντρο  τους υδρογονάνθρακες στην ανατολική  Μεσόγειο επιδιώκοντας να προσελκύσουν και να στοιχηθούν με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις  πρώτα και κύρια τους Αμερικάνους αλλά και τους Γάλλους. Με αυτόν τον τρόπο βάζουν σε κίνδυνους τους λαούς της Ελλάδας και της Κύπρου σε μια περίοδο που στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου αυξάνονται οι πιθανότητες για μια θερμή αναμέτρηση, μαζεύονται στόλοι και γίνονται πολεμικές προπαρασκευές.

Για την προώθηση όλων αυτών των πολιτικών που θα φέρουν νέα δεινά στον λαό μας, στους εργαζόμενους και στην νεολαία η αστική τάξη και τα ξένα αφεντικά θα αναζητήσουν πολύ σύντομα νέες βιώσιμες και ανθεκτικές  κυβερνητικές λύσεις  που να μπορούν να επιβληθούν στην λαϊκή θέληση. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα αποτελέσουν δείκτη για το πώς θα εξελιχθούν  και σε ποια κατεύθυνση  οι ζυμώσεις, τα παζάρια, οι συμμαχίες και το πολιτικό παρασκήνιο.   Τι σχέση μπορεί να έχουν όμως   τα  αποτελέσματα   των Ευρωεκλογών  με τα λαϊκά προβλήματα και ανάγκες ; Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η εκλογική φρενίτιδα  με τις πραγματικές ανάγκες του εργατολαϊκού κινήματος, την σημερινή κατάσταση υποχώρησης που βιώνουμε, την άρνηση όλων να συμπράξουν σε πρωτοβουλίες αγώνα και κοινής δράσης ;  Κατά την γνώμη μας σχεδόν καμιά σημαντική  επίδραση και αλλαγή από θετική σκοπιά  δεν μπορεί να υπάρξει, ακόμη και αν το βράδυ της Κυριακής ορισμένοι από την  ρεφορμιστική ή την ριζοσπαστική όπως λέγεται αριστερά  νιώσουν κερδισμένοι σε ψήφους και ποσοστά!

Για το ΚΚΕ(μ-λ)  άλλος είναι ο δρόμος που πρέπει να ξανοιχτεί πέρα από  τις χαζοχαρούμενες απόψεις για αντεπιθέσεις  και γρήγορες ανατροπές που δεν πατάνε σε πραγματικούς συσχετισμούς και προϋποθέσεις. Ο δρόμος του καθημερινού αγώνα, η οικοδόμηση αντιστάσεων  και μετώπων  πάλης και διεκδίκησης, η συσπείρωση  στην βάση, η  κοινή δράση των αγωνιστών  που κατανοούν πως τα πράγματα για να αλλάξουν θέλει προσπάθεια και όχι ευχολόγια και βερμπαλισμούς. Σε αυτήν την κατεύθυνση είμαστε έτοιμοι να δώσουμε  όσες δυνάμεις διαθέτουμε και σήμερα και στο μέλλον. Καλούμε τον κόσμο της πραγματικής αριστεράς και  της  πάλης να μην επικυρώσει με την ψήφο του το αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ. Να στρατευτεί στο μέτωπο της Αντίστασης και της Διεκδίκησης  ενάντια στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής  εξάρτησης και της καπιταλιστικής  εκμετάλλευσης. Να αγωνιστούμε για να σπάσουμε τα ιμπεριαλιστικά  δεσμά  ανοίγοντας τον δρόμο για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.

Πηγή: εδώ