Νίκος Μπελογιάννης. Ζει για πάντα στις καρδιές μας

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, φυλ. 358, στις 2/5/1998

Πριν από 46 χρόνια, στις 30 Μαρτίου 1952, το αμερικανόδουλο μοναρχοφασιστικό καθεστώς της χώρας μας δολοφονούσε τον Νίκο Μπελογιάννη και πέντε συντρόφους του, στελέχη του επαναστατικού -τότε- ΚΚΕ.

Ήταν τα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του Δεύτερου Αντάρτικου, όταν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές «παρέδωσε τη σκυτάλη» στους Αμερικανούς φονιάδες, όταν οι δοσίλογοι βαφτίζονταν «πατριώτες», ενώ οι αγωνιστές για τη λευτεριά από τους ναζήδες αποκαλούνταν «προδότες», όταν η πιο μαύρες αντιδραστικές δυνάμεις της Δεξιάς και του «Κέντρου», τυφλά υπάκουες στις εντολές των αφεντικών τους, προσπαθούσαν να καταστείλουν ένα λαό που δε σταματούσε να παλεύει, έστω και «παράνομος».

 

Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν ήταν «τυχαίος». Ήταν ταγμένος από νωρίς στο επαναστατικό κίνημα της χώρας, δοκιμασμένος κομμουνιστής, μαχητής του ΕΛΑΣ ενάντια στους γερμανοφασίστες ενώ πλούσια δράση ανέπτυξε αργότερα στο Δημοκρατικό Στρατό και η συμβολή του εκεί εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από το τότε ΚΚΕ. Τα «παράσημά» του ήταν οι φυλακές, οι εξορίες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Εξόριστος στις Λαϊκές Δημοκρατίες κατεβαίνει παράνομα στην Ελλάδα το 1950 μετά από απόφαση του κόμματος (7^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ) με στόχο την αναδιοργάνωση του κινήματος και την ανάπτυξη της δουλειάς του κόμματος στις μάζες (πέρα και ανεξάρτητα από τον παράνομο μηχανισμό): στους εργασιακούς χώρους, σε κύκλους δημοκρατών-αντιφασιστών, στους οπαδούς της ειρήνης, στις γυναίκες, ακόμα και στο στρατό. Τα αποτελέσματα δε θα αργήσουν να φανούν: εργατικές απεργίες, διαδηλώσεις, ένταση των διεκδικητικών αγώνων για ψωμί και κατακτήσεις, αλλά και για τη γενική αμνηστία, για κατάργηση της Μακρονήσου και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έκδοση προοδευτικών «νόμιμων» εφημερίδων.

Η δράση αυτή του Νίκου Μπελογιάννη διακόπτεται με τη σύλληψη του, το Δεκέμβρη του 1950. Στις 19 του Οκτώβρη του 1951 γίνεται η πρώτη δίκη («υπόθεση των 93») όπου καταδικάζεται σε θάνατο. Το Φλεβάρη του '52 γίνεται νέα δίκη του Μπελογιάννη και 28 συναγωνιστών του με την κατηγορία της «κατασκοπείας». Καταδικάζεται για δεύτερη φορά σε θάνατο. Το σύστημα, η κυβέρνηση, οι ξένοι αφέντες θέλουν να «ξεμπερδεύουν» από τέτοια επικίνδυνα γι’ αυτούς άτομα, αλλά και δυνάμεις. Η απολογία του Μπελογιάννη μένει πραγματικά στην Ιστορία. Με θαρραλέο τρόπο και με ισχυρή πεποίθηση ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, ο Μπελογιάννης γίνεται κατήγορος τωνν μοναρχοφασιστών και της αμερικανικής κατοχής. Με τη στάση του τίμησε το κόμμα του και τους αγώνες του λαού, παραδειγμάτισε και επηρέασε θετικά νέους αγωνιστές.

Οι φασίστες στρατοδίκες «σκυλιάζουν» (ανάμεσά τους και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος). Ξεκινά κύμα αλληλεγγύης στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις έξω από τις ελληνικές πρεσβείες σε διάφορες χώρες, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις. Το κύμα αυτό δεν πλαισιώθηκε μόνο από τα διάφορα κομμουνιστικά κόμματα αλλά και όπου μαζικούς φορείς, εργατικά συνδικάτα, κύκλους διανοουμένων ενώ εκκλήσεις έκαναν ακόμα και αστοί πολιτικοί, οργανώσεις «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», η εκκλησία κ.λπ. Απλώθηκε στη Σοβιετική Ένωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες αλλά και στην Ευρώπη πλην της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, (όπου απαγορεύτηκε!), στην Κίνα, την Αυστραλία, ακόμα και σε χώρες της Αφρικής και την ίδια την Αμερική. Στέλνονται χιλιάδες εκκλήσεις στην κυβέρνηση για ακύρωση της εκτέλεσης του Μπελογιάννη.

Ωστόσο, η κυβέρνηση Πλαστήρα («Κέντρο»-ΕΠΕΚ, μετέπειτα ωραιοποιημένη από τους ρεφορμιστές) δεν είναι παρά ένα ανδρείκελο των αφεντικών της, των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Το νόμο καθορίζει ο Πιουριφόι… Όλη η δουλοπρεπής αστική τάξη της χώρας,ο βασιλιάς, οι φασίστες στρατηγοί, το κράτος, το παρακράτος, στηρίζονται στους ξένους προστάτες. Σ’ αυτούς οφείλουν τη «νίκη» τους. Τους εκλιπαρούν για να ορθοποδήσουν ξανά. Αντίθετα οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές της ανεξαρτησίας είναι για τους ντόπιους αστούς οι υπονομευτές τους. Ο λαός; Μα ο εχθρός τους φυσικά!

Ο Μπελογιάννης εκτελείται στις 30 Μάρτη του '52, ξημερώματα Κυριακής. Είναι μία βιαστική, «στα κρυφά» εκτέλεση, μέρα που ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν. Εκτελέστηκε μαζί με τους συντρόφους του, ακλόνητος και πιστός στην υπόθεση μέχρι τέλους. Κι έγινε σύμβολο. Δεν ήταν υπερ-ήρωας.

Οι ήρωες δεν γεννιούνται, «φτιάχνονται». Έτσι και ο Μπελογιάννης. «Φτιάχτηκε», σφυρηλατήθηκε, διαπαιδαγήθηκε μέσα στην πάλη, τους αγώνες, το κίνημα. Μέσα στις δυσκολίες, ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΟ και με την πεποίθηση ότι το δίκιο είναι με το μέρος του λαού και της επανάστασης. Μαζί με τόσες χιλιάδες γνωστούς αλλά κυρίως αφανείς ήρωες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Σήμερα στην Ελλάδα της εξάρτησης, της αντεργατικής εφόδου, του ξεπουλήματος και της φασιστικοποίησης, πόσο προφανώς επίκαιρη είναι η μνήμη αλλά κυρίως η δράση του Νίκου Μπελογιάννη; Πόσο μας θυμίζει ο Μπερνς τον Πιουριφόι; Οι «εκσυγχρονιστές», τα τσιράκια των Αμερικανών; Η πολιτική της πείνας, της αφαίρεσης δικαιωμάτων, του σοβινισμού και του πολέμου, τις «παλιές μαύρες περιόδους»;

Ας εμπνευστούμε και ας διδαχτούμε λοιπόν από μορφές σαν τον Νίκο Μπελογιάννη μπροστά στους μελλοντικούς αγώνες που σίγουρα θα υπάρξουν.

ΥΓ: Κυκλοφόρησε πρόσφατα του βιβλίου του Νίκου Μπελογιάννη «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα». Αξίζει η ανάγνωσή του από κάθε αγωνιστή.