5 Μαρτίου 1953. 70 χρόνια από το θάνατο του Ι.Β. Στάλιν

 

Στις 5 Μάρτη συμπληρώνονται 70 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν (Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι) του μεγάλου ηγέτη της ΣΕ, του ανθρώπου που το όνομά του συνδέθηκε με την πρώτη προσπάθεια σοσιαλιστικής οικοδόμησης αλλά και με τη συντριβή του ναζισμού στον ΒΠΠ. Του ανθρώπου που το όνομά του σφράγισε μια ολόκληρη περίοδο στον 20^ο αιώνα, στην οποία οι λαοί σε όλο τον κόσμο αφυπνίζονταν, επαναστατούσαν, αγωνίζονταν για έναν καινούριο κόσμο.

 

Η αντισταλινική προπαγάνδα

Φέτος, για άλλη μια φορά, με αφορμή αυτή την επέτειο, χύνεται αφειδώς η αντικομμουνιστική χολή των αστών και «αριστερών» κονδυλοφόρων του συστήματος. Τα «εγκλήματα του Στάλιν», η «προσωπολατρία», οι «στημένες δίκες», τα «εκατομμύρια των νεκρών» και όλο το χυδαίο οπλοστάσιο της αντισταλινικής εκστρατείας πρωταγωνιστούν ξανά στο χιλιοπαιγμένο επεισόδιο. Φυσικά όλοι αυτοί δε στοχεύουν μόνο στο πρόσωπο του Στάλιν, του ιστορικού ηγέτη του διεθνούς προλεταριάτου που ανέλαβε να θέσει τις βάσεις του σοσιαλισμού σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, αλλά ανοίγουν μέτωπο απέναντι στην ίδια τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, την Οκτωβριανή Επανάσταση και σε όλη εκείνη την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη ΣΕ, δαιμονοποιώντας τελικά την κομμουνιστική ιδεολογία και ακυρώνοντας συνολικά τις κατακτήσεις του σοβιετικού λαού. Στο πρόσωπο του Στάλιν χτυπιούνται οι προσπάθειες του σοβιετικού λαού για οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση. Η επίθεση στον Στάλιν είναι ουσιαστικά μια πολεμική των απολογητών του καπιταλισμού ενάντια σε όλους εκείνους τους λαούς που κατάφεραν στον 20^ο αιώνα με την πάλη τους να βάψουν κόκκινο το 1/3 της υδρογείου αλλά και ενάντια στους κομμουνιστές όλων των χωρών που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.

Αν και έχουν περάσει 70 χρόνια από το θάνατό του και 67 από το 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ που σηματοδότησε την έναρξη της ρεβιζιονιστικής στροφής και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και πάνω από 30 χρόνια από την κατάρρευση της ΣΕ και του ανατολικού μπλοκ, η λυσσαλέα επίθεση στο πρόσωπό του δεν έπαψε ποτέ.

Συκοφαντούν τον Στάλιν, θέλοντας να μας αποδείξουν ότι οι αρνητικές -κατ’ αυτούς- ιστορικές εξελίξεις του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα ήταν αποτέλεσμα δικών του επιλογών, όπως και ο ΒΠΠ ξέσπασε επειδή ένας «τρελός» (Χίτλερ) αποφάσισε να «βάλει φωτιά» στον κόσμο. Η ιστορία όμως δεν γράφεται από προσωπικότητες. Γράφεται από τη μαζική κίνηση των λαών. Τα πρόσωπα, οι μορφές αναδεικνύονται κάθε φορά στη βάση αυτής της κίνησης. Την εκφράζουν, την οργανώνουν, την καθοδηγούν. Χτυπώντας τον Στάλιν θέλουν να αποκρύψουν τη μεγάλη αυτή αλήθεια.

Ακόμη όμως και από την πλευρά της «Αριστεράς», διάφοροι «προοδευτικοί» ιστορικοί, στην καλύτερη περίπτωση δε θα βρουν να ψελλίσουν το παραμικρό για την προσφορά του μεγάλου επαναστάτη. Στη χειρότερη, θα ακολουθήσουν τον αντικομουνιστικό συρμό, αναμασώντας τα επιχειρήματα των απολογητών του καπιταλισμού.

Έτσι, οι επικριτές του καταλήγουν να διαστρεβλώνουν με κάθε τους λέξη τις ιστορικές και κοσμογονικές κατακτήσεις του σοβιετικού λαού. Θέλουν να διαγράψουν από την ιστορία όλη εκείνη την περίοδο που ο σοβιετικός και άλλοι λαοί κατάφεραν να ανατρέψουν επαναστατικά τον καπιταλισμό και να προχωρήσουν στην οικοδόμηση, για πρώτη φορά, ενός άλλου συστήματος που δεν βασιζόταν στην εκμετάλλευση.

Παράλογο θα έλεγε κάποιος, αφού έχει επικρατήσει σε όλο τον κόσμο ο καπιταλισμός και δε φαίνεται να υπάρχει συγκροτημένο το αντίπαλο δέος, δε φαίνεται να υπάρχει καμιά χώρα στον κόσμο που να βρίσκεται σε προεπαναστατική περίοδο, να απειλεί το καπιταλιστικό σύστημα. Κι όμως όλοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός θα γεννήσει τους νεκροθάφτες του. Οι νέες γενιές των κομμουνιστών θα καθοδηγήσουν και πάλι τους λαούς ώστε να βγουν ακόμα πιο δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας και να χαράξουν ακόμα πιο βαθιά την υπογραφή τους.

 

Η αντισταλινική προπαγάνδα ακόμη και στις μέρες μας δεν πρωτοτυπεί. Αναμασά τις ίδιες θεωρίες που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά πολλές δεκαετίες πριν. Ας κάνουμε μια σύντομη αναφορά σ’ αυτές.

Δίκες του 1936-38. Τις χαρακτηρίζουν «στημένες», «κόκκινη τρομοκρατία» κ.λπ. Αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν μέλη της ηγεσίας του μπολσεβίκικου κόμματος να κατηγορούνται και να καταδικάζονται για τόσο σοβαρά αδικήματα. Αμφισβητούν ακόμα και τις ομολογίες τους, ισχυριζόμενοι ότι αποσπάστηκαν κάτω από καθεστώς πίεσης και βασανιστηρίων. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά ότι επρόκειτο για μια μεγάλη εκκαθάριση μέσα στο ίδιο το κόμμα από την οργανωμένη απόπειρα δολιοφθορών, ατομικής τρομοκρατίας και κατασκοπείας. Πράξεις που στόχευαν τελικά στην κατάρρευση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο. Πράξεις που παραδέχτηκαν και οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι. Για αυτά υπάρχουν μαρτυρίες δυτικών δημοσιογράφων που παρακολουθούσαν τις δίκες καθώς επίσης και του πρέσβη των ΗΠΑ που δήλωσαν ότι δεν υπήρχαν σε καμιά περίπτωση δείγματα εξαναγκασμού σε ομολογία.

Κολεκτιβοποίηση. Υποστηρίζουν ότι έγινε βίαια και χωρίς τη συμφωνία των αγροτών με αποτέλεσμα την έλλειψη τροφίμων, λιμούς κ.α. Στην πραγματικότητα η κολεκτιβοποίηση ήταν μια διαδικασία σκληρής ταξικής πάλης, με ισχυρή αντίσταση από τη μεριά των κουλάκων, που έφτασε να πάρει και ένοπλη μορφή. Ο ίδιος ο Στάλιν έκανε κριτική στη βιασύνη ορισμένων στελεχών να επιβάλουν την κολεκτιβοποίηση με γρήγορους ρυθμούς. Αυτός ήταν που μίλησε για τον εθελοντικό χαρακτήρα της και στηλίτευσε τις διοικητικές μεθόδους που εφαρμόστηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις.

To «απάνθρωπο» και «αντιδημοκρατικό» καθεστώς στη ΣΕ επί Στάλιν. Ουρλιάζουν οι ιστορικοί και οι δημοσιογράφοι του δυτικού κόσμου, του «ελεύθερου» όπως λένε, για τον «αιμοσταγή δικτάτορα», που κατάσφαξε το λαό του. Καταγγέλλουν σε όλους τους τόνους, τα «εκατομμύρια» των νεκρών και κάθε φορά που χύνουν το αντισταλινικό τους δηλητήριο, ο αριθμός των νεκρών με έναν μαγικό τρόπο αυξάνεται. Αποδείχθηκε όμως με βάση επίσημα στοιχεία από τα αρχεία της ΣΕ που ανοίχτηκαν μετά το 1991 ότι ο αριθμός αυτός βρισκόταν τελικά μόνο στη φαντασία των πονόψυχων αντικομμουνιστών. Ο πραγματικός αριθμός των καταδικασμένων σε θάνατο ήταν 700-800 χιλιάδες (για όλα τα χρόνια από την Οκτωβριανή μέχρι τον ΒΠΠ). Και αν ακόμα κι αυτός ο αριθμός φαίνεται τεράστιος, θα πρέπει να ιδωθεί σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό της ΣΕ (180 εκατομμύρια το 1940) αλλά κυρίως σε σχέση με την ιστορική περίοδο της όξυνσης της ταξικής πάλης, της αποδεδειγμένης απόπειρας των ιμπεριαλιστών για κατασκοπεία και δολιοφθορά και της υπαρκτής και ολοφάνερης απειλής της επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας αρκετά χρόνια πριν την έναρξη του ΒΠΠ.

Άλλωστε τα «εκατομμύρια των θυμάτων» δεν συμφωνούν ούτε με τα δημογραφικά στοιχεία της ΣΕ, αφού ο πληθυσμός της αυξανόταν σταθερά κατά πολλά εκατομμύρια μέχρι τις αρχές του ΒΠΠ. Φυσικά όλες αυτές οι «ευαίσθητες ψυχές» που «θλίβονται» μπροστά στο θάνατο, δεν βρίσκουν να ψελλίσουν ούτε μια λέξη για τα πραγματικά εκατομμύρια των νεκρών από τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τα πραξικοπήματα των ιμπεριαλιστών σε δεκάδες χώρες μέσα στον 20^ο αιώνα.

Ο ουκρανικός λιμός που μεθοδεύτηκε, όπως λένε, από την ηγεσία της ΣΕ για να εξοντώσει τον ουκρανικό λαό. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι όλη η ιστορία ήταν μια άθλια προπαγάνδα που ξεκίνησε από φιλοναζιστικούς κύκλους στις ΗΠΑ, με πλαστογραφημένα στοιχεία. Ουκρανικός λιμός φυσικά και υπήρξε αλλά οφειλόταν σε φυσικά αίτια (ξηρασία, κλιματικές συνθήκες, επιδημίες) αλλά και στον αισχρό ρόλο των κουλάκων που παρακρατούσαν ή και κατέστρεφαν την παραγωγή αντιδρώντας στην κολεκτιβοποίηση.

Ένα άλλο θέμα με το οποίο καταπιάνεται η αντισταλινική προπαγάνδα είναι αυτό της εξομοίωσης Στάλιν-Χίτλερ, το γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο του 1939 που πολλοί το μετονόμασαν από «μη επίθεσης» σε «φιλίας» και οι χιλιάδες νεκροί πολωνοί αξιωματικοί στο Κατίν. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς με αυτή την αντιστροφή της πραγματικότητας; «Ξεχνάν» ότι σε όλη τη περίοδο του μεσοπολέμου οι δυτικοί ιμπεριαλιστές επένδυσαν στη Γερμανία και την άνοδο των Ναζί, με στόχο τον εξοπλισμό της και τη στρατιωτική επίθεση στη ΣΕ. Αποκρύπτουν τις συνεχείς προσπάθειες του Στάλιν για δημιουργία αντιφασιστικής συμμαχίας με ΗΠΑ, Γαλλία, Μ. Βρετανία. Υποβαθμίζουν τη σημασία της κατάπτυστης συμφωνίας του Μονάχου μεταξύ Δύσης-Γερμανίας με την οποία άναβαν το πράσινο φως στον Χίτλερ για εισβολή στην Τσεχοσλοβακία. Μήπως αντέδρασαν σοβαρά ότι ο Χίτλερ προσάρτησε την Αυστρία ή όταν εισέβαλε στην Πολωνία; Πλέον η ΣΕ δεν είχε άλλη επιλογή από το να υπογράψει το Σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία για να κερδίσει χρόνο ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα για τον πόλεμο. Ταυτόχρονα υπονόμευε την ιδιότυπη συμμαχία του Χίτλερ με τους Δυτικούς με αποτέλεσμα να αντιστραφεί η φορά της επίθεσης (προς τα δυτικά) έστω και προσωρινά.

Αλλά και όταν άρχισε να διαφαίνεται η ήττα της Γερμανίας μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ οι Ναζί έστησαν ένα σκηνοθετημένο έγκλημα με την «ανακάλυψη» ενός ομαδικού τάφου 3000 πολωνών αξιωματικών στο Κατίν, κατηγορώντας το σοβιετικό στρατό γι’ αυτό, με στόχο να διαρραγούν οι σχέσεις της ΣΕ με τη Δύση. Αποδείχθηκε όμως, με πληθώρα στοιχείων ότι η σφαγή και ο ομαδικός τάφος ήταν έργο των ίδιων των Ναζί. Άλλωστε ακόμα και ο χρόνος θανάτου των πολωνών αξιωματικών προσδιορίστηκε από ιατροδικαστές σε μια περίοδο που στην περιοχή υπήρχαν μόνο γερμανικά στρατεύματα και όχι ο Κόκκινος Στρατός. Τελικά ένας ανώτερος αξιωματικός των SS παραδέχτηκε ότι η «σφαγή του Κατίν» σκηνοθετήθηκε από τους Ναζί, με πτώματα από στρατόπεδα συγκέντρωσης που τα έντυσαν με στολές του πολωνικού στρατού. Αυτά βέβαια δεν εμπόδισαν την αντισταλινική προπαγάνδα να επιμένει στις σκηνοθετημένες κατηγορίες και μάλιστα να ανεβάζει εκ νέου και τον αριθμό των νεκρών.

Όμως το πιο αγαπημένο θέμα της αντισταλινικής προπαγάνδας είναι τα περιβόητα γκούλαγκ (αποικίες εργασίας). Πριν από λίγες μέρες μάλιστα προβλήθηκε και ένα σχετικό ντοκιμαντέρ στην ΕΤ3 με μαρτυρίες, βίντεο κ.λπ. Κορυφαία για το θέμα αυτό ήταν η συνεισφορά του νομπελίστα συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, με το γνωστό σε όλους βιβλίο του «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» του 1973. Όλοι πλέον αναφέρονται σε αυτό. Ο συγγραφέας γράφει για 60 εκατομμύρια νεκρούς στα γκούλαγκ, για τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης κ.λπ. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό και συνήθως αποκρύπτεται είναι η φιλοναζιστική δράση του συγγραφέα που ήταν και ένθερμος υποστηρικτής του Φράνκο. Τη σκυτάλη πήραν ο γνωστός αντικομουνιστής από τον «ουκρανικό λιμό», Κόνκουεστ και πολλοί άλλοι που, θέλοντας να κάνουν πιο πιστευτό τον αριθμό, ισχυρίστηκαν ότι στα γκούλαγκ στάλθηκαν 6-15 εκατομμύρια αντιφρονούντες. Η αλήθεια όμως αποκαλύφθηκε και πάλι από τα σοβιετικά αρχεία που έδειξαν ότι ο αριθμός των ανθρώπων που καταδικάστηκαν για σοβαρές αντεπαναστατικές δραστηριότητες και στάλθηκαν στα γκούλαγκ έφτασε στο μέγιστο τις 580 χιλιάδες (Λ. Μαρτένς, «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν»), από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν συνεργάτες των Ναζί. Υπήρχαν βέβαια και οι ποινικοί εγκληματίες που δεν προσμετρούνται σε αυτούς. Ένας αριθμός που και πάλι μπορεί να φαίνεται μεγάλος αλλά πρέπει να κρίνεται πάντοτε με βάση τις ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής στη ΣΕ.

Μετά το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη η επίθεση εναντίον του ενισχύθηκε με τους ισχυρισμούς του Χρουστσόφ περί «προσωπολατρίας». Ήταν το ιδεολογικό επικάλυμμα για την μεγάλη στροφή, που ακολούθησε, στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού.

 

Η προσφορά του Στάλιν

Ας δούμε όμως κάποια στοιχεία από τη προσφορά του μεγάλου ηγέτη της ΣΕ και του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Γεννημένος στη Γεωργία, από νωρίς συμμετέχει σε παράνομη μαρξιστική ομάδα. Το 1898 εντάσσεται στο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Παίρνει μέρος σε απεργίες, κινητοποιήσεις, πολλές από τις οποίες οργανώνει ο ίδιος. Το 1905 συμμετέχει στην επανάσταση. Φυλακίζεται και εξορίζεται πολλές φορές αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να δραπετεύει. Στα 1912, ο Στάλιν θα γράψει το βιβλίο «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα». Σ’ αυτό καταπιάνεται με ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει το Μπολσεβίκικο Κόμμα αφού στην προεπαναστατική Ρωσία ζούσαν σχεδόν 100 διαφορετικές εθνότητες. Πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος του στην Οκτωβριανή Επανάσταση ως μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος αλλά και την περίοδο του εμφυλίου και της επέμβασης των ιμπεριαλιστών ως μέλος του Επαναστατικού Πολεμικού Συμβουλίου.

Στην πρώτη κυβέρνηση των Μπολσεβίκων μετά την Οκτωβριανή θα γίνει Λαϊκός Επίτροπος των Εθνοτήτων και μετά την ίδρυση της Γ Διεθνούς μέλος της Εκτελεστικής της Επιτροπής. Μετά το θάνατο του Λένιν εκλέγεται Γενικός Γραμματέας και αναλαμβάνει την ηγεσία του κόμματος για περισσότερο από 30 χρόνια, μέχρι το θάνατό του. Σε μια περίοδο εξαιρετικά κρίσιμη για το νεογέννητο εργατικό κράτος και το λαό του, σε μια περίοδο ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης που κατέληξε στη ναζιστική εισβολή, ο Στάλιν στάθηκε ακλόνητος στην ηγεσία του κόμματος, ανοίγοντας το δρόμο για μια σειρά κατακτήσεις του σοβιετικού λαού. Ήταν αυτός που υπερασπίστηκε με σθένος την λενινιστική άποψη της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μία χώρα, κόντρα στις τροτσκιστικές απόψεις που ήθελαν να αναβληθεί αυτός ο στόχος για μετά τη νίκη της επανάστασης στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης.

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετώπισε η ΣΕ τα πρώτα χρόνια ήταν η μεγάλη τεχνική καθυστέρηση, το ζήτημα της ανάδειξης των κόκκινων ειδικών, των μπολσεβίκικων στελεχών στην οικονομία και τη βιομηχανία που θα αντικαθιστούσαν τους αστούς. Μια διαδικασία δύσκολη που επιτεύχθηκε χάρη στην πρωτοβουλία του ίδιου του Στάλιν για «κατάκτηση της τεχνικής».

Στο πεδίο της εσωκομματικής πάλης άνοιξε μέτωπο τόσο στη δεξιά αντιπολίτευση (Μπουχάριν), όσο και στον τροτσκισμό, συμβάλλοντας καθοριστικά με τις θέσεις του στη οικοδόμηση της εργατοαγροτικής συμμαχίας αλλά και της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα μεσαία στρώματα των πόλεων.

Στο πεδίο της οικονομίας και των κοινωνικών κατακτήσεων, ο σοβιετικός λαός υπό την ηγεσία του σημείωσε επιτεύγματα που τα καπιταλιστικά κράτη δεν μπορούσαν ούτε να τα φανταστούν.

Μέσα σε δύο δεκαετίες η ΣΕ από φτωχή αγροτική, με το βιοτικό επίπεδο του λαού της να θυμίζει μεσαίωνα, με τρομερή μορφωτική και πολιτιστική καθυστέρηση, έγινε μια ισχυρή σύγχρονη βιομηχανική χώρα, με θεαματικούς ρυθμούς ανάπτυξης, εκπληκτική άνοδο της παραγωγικότητας και πολλαπλασιασμό του εισοδήματος των εργαζομένων της. Εκμηδενίστηκε η ανεργία, την ώρα που η καπιταλιστική κρίση του 1929 δημιουργούσε στρατιές ανέργων σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο και ειδικά στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ.

Στην Εκπαίδευση που ήταν παντού δωρεάν και για όλους περιόρισε τον αναλφαβητισμό σε σχεδόν μηδενικό ποσοστό. Φοιτητές σπούδαζαν σε πανεπιστήμια που δημιουργήθηκαν για όλες τις βασικές εθνότητες από τις οποίες απαρτιζόταν η ΣΕ.

Στην Υγεία σημειώθηκαν άλματα, με δωρεάν παροχή περίθαλψης σε όλους αλλά και με αξιοσημείωτα ιατρικά επιτεύγματα.

Η ισότητα ανδρών - γυναικών προχώρησε σε μεγάλο βαθμό με ισοτιμία στους μισθούς, παροχές και διευκολύνσεις στις νέες μητέρες.

Σημαντικές ήταν και οι κατακτήσεις του σοβιετικού λαού στο ζήτημα του χρόνου εργασίας. Από πολύ νωρίς είχε κατακτηθεί το 8ωρο και σε πολλές δουλειές το 7ωρο. Ιδιαίτερη μέριμνα δόθηκε στο ζήτημα της ασφάλειας στην εργασία.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολύ περισσότερα για τις κατακτήσεις του σοβιετικού λαού εκείνη την περίοδο. Στον τομέα της οικονομίας, της κοινωνικής ασφάλισης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, του πολιτισμού.

Όταν όλα αυτά απειλήθηκαν με το ΒΠΠ, καθοριστική ήταν η συμβολή του Στάλιν στην οργάνωση όλης της σοβιετικής κοινωνίας με αποκλειστικό γνώμονα την άμυνα και την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας, φτάνοντας μέχρι νίκη. Ίσως τελικά αυτή να είναι η σημαντικότερη προσφορά του στους λαούς όλου του κόσμου η μεγάλη αντιφασιστική νίκη και η συντριβή του ναζισμού. Δε θα θέλαμε να φανταστούμε πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν η ΣΕ έχανε τον πόλεμο.

Αλλά και μετά τον ΒΠΠ που η χώρα των Σοβιέτ υπέστη καθολική καταστροφή, κατάφερε μέσα ελάχιστα χρόνια να ανακάμψει σε όλους τους τομείς και να καταστεί μια υπερδύναμη.

Φυσικά, όλα αυτά δεν πραγματοποιήθηκαν απρόσκοπτα. Ούτε εξελίχθηκαν με έναν εύκολο και ευθύγραμμο τρόπο. Υπήρξαν προβλήματα, λάθη, πισωγυρίσματα, υπερβολές που όμως εντοπίστηκαν από την ίδια την ηγεσία και έγιναν σοβαρές και επιτυχημένες προσπάθειες να διορθωθούν. Ο ίδιος ο Στάλιν σε πολλές ομιλίες του αλλά και σε θεωρητικά του κείμενα καυτηρίασε αυτές τις λανθασμένες τακτικές. Το συγγραφικό του έργο ήταν πλούσιο, με σημαντικά έργα που αποδομούσαν τις αντιμαρξιστικές θεωρίες οι οποίες υποστηρίζονταν ακόμα και από στελέχη του ίδιου του μπολσεβίκικου κόμματος. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του καταπιάστηκε με θέματα που αφορούσαν τα οικονομικά προβλήματα που αναδείχθηκαν σε όλη την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τους οικονομικούς νόμους που διέπουν την περίοδο αυτή.

Η ζωή και το έργο του Στάλιν σφράγισε μια ολόκληρη περίοδο στον 20ο αιώνα, με απήχηση πολύ πέρα από τα όρια της ΣΕ. Η μεγάλη ανατροπή συνέβη μετά το θάνατό του, με την επικράτηση των ρεβιζιονιστών, την επικράτηση δηλαδή της νέας αστικής τάξης που ακόμα και στη φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης εξακολουθεί να υπάρχει και να εκκολάπτεται. Η ολοκλήρωση της διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης μετά τη δεκαετία του 1990 δε σηματοδοτεί σε καμιά περίπτωση την οριστική νίκη του καπιταλισμού και το «τέλος της ιστορίας» όπως επαγγέλλονται οι αστοί δημοσιολογούντες. Η λυσσασμένη επίθεση εναντίον του Στάλιν και των άλλων ηγετών του παγκόσμιου προλεταριάτου που εξακολουθεί να υφίσταται, παρά την υποχώρηση των κομμουνιστικών ιδεών, αποδεικνύει στους επαναστάτες όλου του κόσμου ότι οι αστοί εξακολουθούν να βλέπουν εφιάλτες, να τρέμουν στη ιδέα της ανάκαμψης του κομμουνιστικού κινήματος, να τρομοκρατούνται στη σκέψη ότι η πάλη των λαών θα γεννήσει τους νέους ηγέτες, τους νέους καθοδηγητές που θα χαράξουν ξανά το δρόμο για το προλεταριάτο και τους λαούς προς τη νέα έφοδο στον ουρανό και την οριστική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Σ.Σ.