Εβραϊκός εποικισμός και τρομοκρατία στην Παλαιστίνη πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ

 

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, φυλ. 964, στις 8/6/2024

Ο εβραϊκός εποικισμός στα παλαιστινιακά εδάφη, στη σύγχρονη ιστορία, δεν ξεκίνησε το 1948. Συνήθως αναφερόμαστε στην «Νάκμπα», στους μετέπειτα αραβοϊσραηλινούς πολέμους και τον εποικισμό που ακολούθησε. Όμως και πριν το 1948, σταδιακά και μεθοδικά, άρχισε να μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο των Σιωνιστών, με τη στήριξη κυρίως των Βρετανών και του στρατού τους που επενέβη κατασταλτικά, όποτε απαιτήθηκε. Σε πολλές όμως περιπτώσεις, η αιχμή του δόρατος ήταν οι εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις που έδρασαν στην παλαιστινιακή γη, ληστεύοντας, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας Παλαιστινίους, αν και μερικές φορές στράφηκαν και εναντίον των Βρετανών αλλά και προοδευτικών Εβραίων.

 

Εβραίοι -ελάχιστοι στον αριθμό- υπήρχαν στην Παλαιστίνη από την εποχή του Μεσαίωνα. Οι πρώτοι μετανάστες-πρόσφυγες στη σύγχρονη εποχή εγκαταστάθηκαν στο δεύτερο μισό του 19^ου αι. Οι σχέσεις τους με τον ντόπιο πληθυσμό ήταν σχετικά καλές. Έτσι κι αλλιώς δεν ξεπερνούσαν τις 20.000. Με την εφαρμογή του σιωνιστικού σχεδίου (μετά τα τσαρικά πογκρόμ του 1881) και με το νέο κύμα μετανάστευσης, ξεκίνησε ο μαζικός εποικισμός με την βίαιη κατάληψη παλαιστινιακής γης στην οποία ζούσε και εργαζόταν ο αραβικός πληθυσμός.

Μετά τη Διακήρυξη του Μπάλφουρ (1917) και τη δημιουργία της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης (1920) δηλαδή την βρετανική διοίκηση της περιοχής και την ανάθεση από την Κοινωνία των Εθνών (1922) στην Μ. Βρετανία της δημιουργίας εβραϊκού κράτους, οι σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Αράβων επιδεινώθηκαν. Νέοι εβραίοι έποικοι ήρθαν από την ανατολική Ευρώπη. Οι εβραϊκές οργανώσεις ξεκίνησαν να αγοράζουν γη από τους πλούσιους άραβες φεουδάρχες, αποκτώντας σταδιακά μεγάλες εκτάσεις. Σύντομα οι παλαιστίνιοι εργάτες γης εκτοπίστηκαν από τη γη που δούλευαν όλη τους τη ζωή.

Για να έχουμε ένα μέτρο της πραγματικότητας που δημιουργήθηκε, ενώ στις αρχές του 20^ου αι. ο εβραϊκός πληθυσμός ήταν περίπου 60.000 (λιγότερο από 8% του συνολικού), μέχρι το 1931 είχαν εισέλθει στην Παλαιστίνη περίπου 175.000 Εβραίοι. Η άνοδος του Χίτλερ στη Γερμανία αύξησε το ρυθμό του εποικισμού. Έτσι στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο εβραϊκός πληθυσμός στην Παλαιστίνη έφτασε τις 460.000 και αντιστοιχούσε στο 30% του συνολικού πληθυσμού

Φυσικά οι Άραβες όλο αυτό το διάστημα πάλευαν για την ανεξαρτησία τους. Οι υποσχέσεις των Άγγλων για δημιουργία ανεξάρτητων αραβικών κρατών μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ακόμα πολύ νωπές.

Εκτός από τις αντιδράσεις των Αράβων στον εποικισμό που σε κάποιες περιπτώσεις εξελίχθηκαν σε εξεγέρσεις, υπήρχαν σοβαρές διαφωνίες και μέσα στην εβραϊκή ηγεσία σε σχέση με το ρόλο των Βρετανών αλλά και με την έκταση που θα καταλάμβανε ο εκκολαπτόμενος κρατικός σχηματισμός. Οι πιο ήπιες απόψεις (Βάιτσμαν) αποδέχονταν την τακτική των Βρετανών και επεδίωκαν τη σταδιακή απόκτηση γης μέχρι τον Ιορδάνη. Πιο ακραίες θέσεις (Ζαμποτίνσκι) εναντιώθηκαν στις αγγλικές θέσεις και ζητούσαν εποικισμό και στις δύο όχθες, δημιουργώντας χάρτες που περιελάμβαναν και τη σημερινή Ιορδανία (τότε Υπεριορδανία) σε μια περιοχή δηλαδή που δεν υπήρχαν καθόλου Εβραίοι. Απαιτούσαν την άμεση ίδρυση εβραϊκού κράτους και την αντικατάσταση της στρατιωτικής παρουσίας των Βρετανών με εβραϊκή πολιτοφυλακή.

Έμβλημα της Ιργκούν

Έτσι από την αρχή σχεδόν του εποικισμού δημιουργήθηκαν ένοπλες παραστρατιωτικές σιωνιστικές οργανώσεις. Αρχικά η Χαγκάνα (Άμυνα) που ιδρύθηκε το 1920 και μετά η Ιργκούν το 1931, ως διάσπαση της Χαγκάνα, που ιδεολογικά πήρε πολύ σκληρότερες θέσεις όπως αυτές του Ζαμποτίνσκι. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Ζαμποτίνσκι ήταν φασίστας, φίλος του Μουσολίνι και θαυμαστής του ουκρανού εθνικιστή Πετλιούρα που κατέσφαξε του Εβραίους στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου.

Πολλές ήταν οι αντιδράσεις του αραβικού πληθυσμού στον συνεχόμενο εποικισμό και την κλοπή της γης. Τον Αύγουστο του 1929 σημειώθηκαν σοβαρές συγκρούσεις με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Οι διαμαρτυρίες των Παλαιστινίων ανάγκασαν τους Βρετανούς να μειώσουν τον ρυθμό εποικισμού, κάτι που δυσαρέστησε την εβραϊκή πλευρά.

Η μεγαλύτερη εξέγερση από τη μεριά των Παλαιστινίων, που μάλιστα πήρε και ένοπλη μορφή, πραγματοποιήθηκε το 1936-1939. Μπήκαν σαφείς στόχοι για ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και ξεκίνησε με παρατεταμένη γενική απεργία, ένοπλες επιθέσεις στο βρετανικό στρατό, σαμποτάζ σε σιδηροδρομικές γραμμές, αγωγούς πετρελαίου και άλλες υποδομές.

Οι Βρετανοί για να την καταστείλουν αναγκάστηκαν να κηρύξουν στρατιωτικό νόμο, να φέρουν στρατό από άλλες περιοχές και να συνεργαστούν με την Χαγκάνα και την Ιργκούν. Η καταστολή ήταν απίστευτα σκληρή. Ολόκληρα χωριά καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς της RAF, άμαχοι δολοφονήθηκαν ενώ τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε ο αραβικός πληθυσμός ήταν μεσαιωνικά. Είναι χαρακτηριστική μια αναφορά του βρετανού πανεπιστημιακού Neil Rogall για τη δράση της Ιργκούν το 1938: «Έριχναν βόμβες σε πολυσύχναστες παλαιστινιακές αγορές ή τις τοποθετούσαν κρυφά μέσα σε κάρα. Η Ιερουσαλήμ, η Χάιφα και η Γιάφα έγιναν στόχοι. […] Όταν οι Σιωνιστές μιλούν για τους Παλαιστίνιους βομβιστές αυτοκτονίας, αξίζει να θυμηθούμε ποιος άρχισε να σκοτώνει με βόμβες αμάχους στην Παλαιστίνη».

Πάνω από 6.000 Άραβες σκοτώθηκαν στην τριετία της μεγάλης εξέγερσης και χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν και φυλακίστηκαν. Να αναφέρουμε επίσης ότι μια προσφιλής τακτική αντιμετώπισης των εξεγερμένων ήταν κατεδάφιση σπιτιών, πρακτική που ξεκίνησε τότε από τους Βρετανούς και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα από το επίσημο ισραηλινό κράτος.

Μόνο λίγο πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διαφοροποιήθηκε προσωρινά η στάση των Βρετανών αφού είχαν μεγάλη ανάγκη από τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και δεν ήθελαν να διαρραγούν οι σχέσεις τους με τα αραβικά καθεστώτα. Εξέδωσαν τη «Λευκή Βίβλο» με την οποία απαγόρευσαν την πώληση γης στους Εβραίους και περιόρισαν τον εποικισμό.

Έτσι, για άλλη μια φορά, η επαμφοτερίζουσα πολιτική του αγγλικού ιμπεριαλισμού εξόργισε τους Εβραίους. Ο ίδιος ο Μπεν Γκουριόν, ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, δήλωσε τότε ξεκάθαρα ότι πολεμούσε ενάντια στη «Λευκή Βίβλο».

Οι παραστρατιωτικές οργανώσεις προχώρησαν σε σαμποτάζ υποδομών και επιθέσεις ενάντια σε άμαχους Παλαιστίνιους αλλά και βρετανούς στρατιώτες και αστυνομικούς. Μια από τις πιο αποτρόπαιες ενέργειες της Χαγκάνα ήταν η βύθιση του υπερωκεανίου SS Patria το 1940 στο λιμάνι της Χάιφα. Το πλοίο, με 1.800 Εβραίους προς απέλαση και βρετανικό πλήρωμα, θα αναχωρούσε για τον Μαυρίκιο. Μέλη της Χαγκάνα πυροδότησαν βομβιστικό μηχανισμό για να αποτρέψουν τον απόπλου αλλά ο λάθος υπολογισμός παρέσυρε το πλοίο στο βυθό και μαζί με αυτό 300 Εβραίους και μέλη του πληρώματος.

Η δράση της Ιργκούν όμως επεκτάθηκε και στην Ευρώπη με σειρά βομβιστικών επιθέσεων όπως αυτή του 1946 στη βρετανική πρεσβεία της Ρώμης, το 1947 σε στρατιωτικές λέσχες στο Λονδίνο, τη Βιέννη κ.α.

Βομβιστική επίθεση της Ιργκούν στο ξενοδοχείο King David

Η παρακάτω δήλωση δεν ανήκει σε κάποιον άραβα «τρομοκράτη» όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς σύμφωνα με τη σημερινή αντιστροφή της πραγματικότητας που επιδιώκει το φασιστικό κράτος του Ισραήλ αλλά στον μετέπειτα πρωθυπουργό του, Γιτζάκ Σαμίρ, που το 1942 ήταν ηγετικό στέλεχος της Ιργκούν. Σε ερώτηση που δέχτηκε από άλλο μέλος της για το είδος των επιχειρήσεων που πρέπει να πραγματοποιήσει η Ιργκούν είπε: «Ατομική τρομοκρατία. Τρομοκρατικές ενέργειες με ατομική δράση και στόχο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κατοχικής διοίκησης». Λίγο αργότερα μέλη της Ιργκούν θα δολοφονήσουν στο Κάιρο τον βρετανό Υπουργό Αποικιών. Και δεν έμειναν σ’ αυτό. Συνέχισαν με απαγωγές, εκτελέσεις και βομβιστικές ενέργειες όπως αυτή στο ξενοδοχείο King David στην Ιερουσαλήμ το 1946, που ήταν η βάση της βρετανικής στρατιωτικής διοίκησης, με 91 νεκρούς Βρετανούς, Άραβες και Εβραίους. Ο ίδιος ο Γ. Σαμίρ θα ηγηθεί μιας άλλης παραστρατιωτικής οργάνωσης, της Λεχί, που είχε αποσπαστεί από την Ιργκούν λίγα χρόνια νωρίτερα. Να αναφέρουμε επίσης ότι ηγέτης της Ιργκούν μετά το 1942 ήταν ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο οποίος αν και το 1947 είχε χαρακτηριστεί από τους Βρετανούς ως αρχηγός τρομοκρατικής οργάνωσης, αυτό δεν τον εμπόδισε να ιδρύσει το σημερινό κόμμα που κυβερνά, το Λικούντ, να γίνει πρωθυπουργός του Ισραήλ και μάλιστα να βραβευτεί με… Νόμπελ Ειρήνης το 1978!

Μαχητές της Ιργκούν και της Λεχί στο Deir Yassin τον Απρίλη του 1948

Τέλος να αναφέρουμε ότι οι δύο οργανώσεις Λεχί και Ιργκούν ήταν αυτές που διέπραξαν τη μεγάλη σφαγή αμάχων Παλαιστινίων στο χωριό Ντέιρ Γιασίν το 1948 με πάνω από 250 νεκρούς, πράξη που θεωρήθηκε ως η αρχή της «Νάκμπα».

Φυσικά μετά τον πόλεμο, και με το δεδομένο του εβραϊκού Ολοκαυτώματος και της ανάγκης δημιουργίας εθνικής εστίας για τους Εβραίους, αποφασίστηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Μια απόφαση που σύντομα θα έφερνε την καταστροφή για τον παλαιστινιακό λαό και τους αλλεπάλληλους αραβοϊσραηλινούς πολέμους.

Όσο για τις παραστρατιωτικές οργανώσεις που τόσα πρόσφεραν στην ίδρυση αυτού του κράτους-τρομοκράτη, δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι θα ενσωματώνονταν στον εθνικό ισραηλινό στρατό (IDF), όπως και έγινε.

Σ.Σ.