Το πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή

Μπροσούρα του 1986

Εισαγωγή

Ξανά, λοιπόν, μπροστά στην επέτειο του ξεσηκωμού του Νοέμβρη. Με τη μνήμη να επιστρέφει στις μαύρες μέρες της εξέγερσης. Με τη σκέψη να αναμετρά τα σημερινά προβλήματα. Και με τις αισθήσεις να παρακολουθούν τα «εορταστικά» γιγνόμενα.

Το αστικό κράτος «νομιμοποιώντας» μια επέτειο που δεν μπόρεσε να καταργήσει, οργανώνει παράτες.

Τους ρεβιζιονιστές που αρνήθηκαν και συκοφάντησαν την εξέγερση, να προβάλουν σαν πρωτεργάτες της.

Και ρήτορες. Πολλοί ρήτορες. Που λεν...λεν...λεν...

Και το Πολυτεχνείο θάβεται κάτω από σωρούς από στεφάνια υποκρισίας και χείμαρρους κούφιας ρητορείας.

Το Πολυτεχνείο του 1973... Το Πολυτεχνείο του ’80 με τους δύο νεκρούς αγωνιστές, τη Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή και τους δολοφόνους να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Το Πολυτεχνείο του ’85 με τον δολοφονημένο νεολαίο μαθητή Μιχάλη Καλτέζα από αστυνομικό.

Το Πολυτεχνείο είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στις αστικορεφορμιστικές φιέστες. Πολύ άβολο για τους επίδοξους νεκροθάφτες τους. Και όσο οι λαϊκοί αγώνες συνεχίζονται τόσο είναι δύσκολο να μπει στο μουσείο.

Γιατί υπάρχει ένας «άλλος κόσμος».

Που επιμένει να πορεύεται σφίγγοντας τη γροθιά του. Που συνεχίζει να γεμίζει τους δρόμους της Αθήνας και να διαδηλώνει. Που βγαίνει πότε από τη Λάρκο, πότε από την ΗΒΗ, και πότε από άλλο εργοστάσιο. Που βγαίνει από τους χώρους όπου ζει, δουλεύει και σπουδάζει η νεολαία.

Αυτός ο κόσμος που επιμένει να διεκδικεί το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ του.

Αυτή η μπροσούρα απευθύνεται σε κείνο το κομμάτι της νεολαίας, σε κείνους τους αγωνιστές που έχουν ανάγκη να ξέρουν το ΠΡΙΝ για να προχωρήσουν στο ΤΩΡΑ και στο ΑΥΡΙΟ.

Είναι χωρισμένη στα εξής κεφάλαια:

1.       Πως φτάσαμε στο Νοέμβρη…… σελ. 1

2.       Στάση των πολιτικών δυνάμεων……. σελ. 4

3.       Πολιτικό χρονικό……σελ. 6

4.       Νοέμβρης 1980………σελ 11

5.       Νοέμβρης 1985 ………..σελ. 13

6.       «Ο αγώνας δεν δικαιώθηκε»        σελ. 14

1. Πώς φτάσαμε στο Νοέμβρη

Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο η κορυφαία εκδήλωση της αντίστασης του λαού μας στην περίοδο της φασιστικής επταετίας. Ηταν ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός, που μένει ανεξίτηλα γραμμένο στη μνήμη του λαού μας, που σφράγισε όλες τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις.

Υστερα από δεκαετίες ολόκληρες σκοταδισμού και αντικομουνιστικής πλύσης εγκεφάλου, ύστερα από εξήμισυ χρόνια της πιο τυραννικής φασιστικής δικτατορίας που γνώρισε ο τόπος, ύστερα από έξι χρόνια ασίγαστης αντίστασης και πάλης, ο λαός έδωσε τη δική του απάντηση...

Αλλά πώς φτάσαμε στο πολυτεχνείο ποιες ήταν εκείνες οι διεργασίες σε επίπεδο λαϊκού κινήματος αλλά και συνολικά οι εξελίξεις στην περιοχή που οδήγησαν στην εκρηκτική κατάσταση του Νοέμβρη του ’73;

Μια σειρά από συγκεκριμένες εξωτερικές και εσωτερικές εξελίξεις έτειναν στο να δημιουργηθούν οι όροι για το τέλος της χούντας.

Ο ρόλος των αμερικανών

Κατ΄ αρχήν ο μεγάλος και πιστός σύμμαχος της χούντας, όσο διήρκησε αυτή, ήταν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Ο ελληνικός λαός έγινε μάρτυρας μιας σκληρής και προκλητικής επίθεσης ενάντια σ’ όλη τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας. Η εξάρτηση -οικονομική και στρατιωτική- βάθαινε μέρα με τη μέρα επιφέροντας ακόμη περισσότερα βάρη στις λαϊκές μάζες.

Η Ελλάδα μετατράπηκε σε μια τεράστια αμερικανική βάση με τον ελλιμενισμό του 6ου στόλου στο Φάληρο και τους αμερικανούς ναύτες να αλωνίζουν και να κάνουν κάθε είδους επιθέσεις. Ο τόπος μετατράπηκε σε ορμητήριο αμερικανονατοϊκών δυνάμεων, που θα χρησίμευε στις κάθε λογής επεμβάσεις που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θα έκανε προκειμένου να επιβάλει τα συμφέροντά του στην περιοχή. (π.χ. απειλή για επέμβαση στις αραβικές πετρελαιοπηγές). Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός διογκώνεται μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, η Ελλάδα γίνεται ο αγοραστής των αμερικανικών όπλων, το περίφημο στήριγμα της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Η καχεκτική και καταχρεωμένη δημόσια οικονομία ξεζουμίστηκε κυριολεκτικά. Τα δάνεια των αμερικανών ιμπεριαλιστών έρχονταν για να καλύψουν τα χρέη και να προσθέσουν καινούρια.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 κάτω από τα γερά χτυπήματα των λαών, ιδιαίτερα στο Βιετνάμ και την Ινδοκίνα, οι ΗΠΑ άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα. Όταν κατέρρεε το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, υποτιμούνταν το δολάριο και ξέσπαγε η μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση. Ακόμη εντείνονταν οι αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ καθώς και ανάμεσα σε ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη.

Εσωτερικές εξελίξεις

Τρία χρόνια μετά το φασιστικό πραξικόπημα της 21^ης Απρίλη αρχίζουν να αναπτύσσονται τα πρώτα ρήγματα στο τυραννικό καθεστώς. Από τη μια τα πρώτα μηνύματα της παγκόσμιας ενεργειακής και οικονομικής κρίσης, που μόλις τότε ξεκινούσε και αναπτύσσονταν προοδευτικά με συγκεκριμένες επιπτώσεις στη βαθιά εξαρτημένη Ελλάδα, από την άλλη η όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων και η παράλληλη άνοδος των αγωνιστικών διαθέσεων των λαϊκών μαζών, η αποδέσμευσή τους από την επιρροή των πολιτικών σχηματισμών του αστικού κόσμου και του ρεβιζιονισμού, η ριζοσπαστικοποίησή τους, όλα αυτά συνέβαλαν στην τελική κατάρρευση του αμερικανοστήρικτου στρατιωτικού καθεστώτος.

Το 1970 αρχίζει να γίνεται φανερό ότι τα διάφορα κόμματα της άρχουσας τάξης στη χώρα είναι ανίκανα να διατηρήσουν ή να παλινορθώσουν και την πιο διάτρητη κοινοβουλευτική δημοκρατία...

Πέρα όμως από τις αντιθέσεις που εκδηλώνονταν στους κόλπους του φασιστικού στρατοπέδου, μια σειρά από συγκεκριμένες εσωτερικές εξελίξεις έτειναν στο να δημιουργηθούν οι όροι για το τέλος της χούντας.

Ολο αυτό το διάστημα το έργο της μετατροπής της χώρας σε παράδεισο για τα ξένα και ντόπια μονοπώλια ολοκληρώθηκε. Ληστρικές συμβάσεις υπογράφονταν συνεχώς. Χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμες εκτάσεις απαλλοτριώθηκαν, μετατράπηκαν σε βιομηχανικά κέντρα. Οι αγρότες ρίχτηκαν στην ανέχεια και στην απόγνωση. Οι μισθοί καθηλώθηκαν ενώ παράλληλα παίρνονταν χίλια δυο προστατευτικά μέτρα για τους βιομηχάνους, τους χρηματιστές και τους κάθε είδους κερδοσκόπους. Τα εσωτερικά δάνεια διαδέχονταν το ένα το άλλο, απομυζούσαν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και των βιοπαλαιστών. Τα αντιφατικά οικονομικά μέτρα προσπαθούσαν να επιβάλουν μια τάξη μα τίποτε δεν μπορούσε να συγκαλύψει την πραγματική οικονομική κατάσταση. Ο πληθωρισμός γίνεται πια πολύ αισθητός, τα διάφορα σκάνδαλα (π.χ. των κρεάτων) συζητιόνται από στόμα σε στόμα. Αρχίζει να εκδηλώνεται το σπάσιμο του οικοδομικού «μπουμ».

Ο καταπιεστικός μηχανισμός του καθεστώτος συνεχίζει το αχαλίνωτο όργιο της κατάπνιξης κάθε διαμαρτυρίας των συλλήψεων και των βασανιστηρίων (διωγμοί αγωνιστών, βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ κλπ.)

Η ανοδική πορεία του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος

Η πείρα που βγαίνει από τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη είναι πολύτιμη και πλούσια απ’ όλες τις πλευρές της. Η φασιστική καταπίεση εξίμισι χρόνων, όχι μόνο δεν κατάφερε να συσπειρώσει ένα τμήμα του λαού γύρω από το αμερικανόδουλο φασιστικό καθεστώς, μα αντίθετα συντέλεσε στην ανάπτυξη των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών διαθέσεων των λαϊκών μαζών, στην ανάπτυξη μαζικών αντιφασιστικών κινητοποιήσεων και αγώνων. Στα βασικά στρώματα και τάξεις συντελούνταν βαθιές διεργασίες που προμήνυαν σοβαρές ανακατατάξεις. Αντικειμενικά οι συνθήκες ωρίμαζαν όχι μονάχα για την ανάληψη ενός αποφασιστικού αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά και για τη μετατροπή της αντιαμερικανικής-αντιιμπεριαλιστικής διάθεσης σε συγκεκριμένη αγωνιστική πράξη, για το σπάσιμο του «νόμιμου» και αβλαβούς -για τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης και των προστατών της- αντιαμερικανισμού και τη συγχώνευσή του με το συνεπές αντιιμπεριαλιστικό-αντιαμερικανικό ρεύμα.

Οι φοιτητικοί αγώνες άρχισαν να παίρνουν μορφή μαζικών αντιφασιστικών κινητοποιήσεων, μετατράπηκαν βαθμιαία σε μόνιμο πόλο αντιφασιστικής συσπείρωσης, ξεπερνώντας τα στενά συνδικαλιστικά ή τα ανώδυνα «αντιχουντικά» πλαίσια συγκράτησης που προσπαθούσαν να επιβάλλουν η αστική και ρεβιζιονιστική άποψη.

Οι αγώνες αυτοί άρχισαν να πλαισιώνονται σταδιακά με κινητοποιήσεις αγροτών, εργατών και διάφορων άλλων κλάδων εργαζομένων. Κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν στη βάση της διεκδίκησης συνδικαλιστικών αιτημάτων (μεροκάματα, ασφαλιστικά ταμεία, ωράριο, δικαίωμα απεργίας) και γρήγορα κατέληξαν στην ίδια κατεύθυνση: στη σύνδεση της ριζικής λύσης των συγκεκριμένων διεκδικήσεων με τη ριζική ανατροπή του φασισμού και της αμερικανοκρατίας.

Στη διάρκεια του ’73 και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, όλα έδειχναν ότι ωριμάζει η μεγάλη λαϊκή έκρηξη. Η ολοκληρωτική και ασταμάτητα οξυμένη αντίθεση του λαού με τον αμερικανοφασισμό, η κλιμάκωση των λαϊκών κινητοποιήσεων, και η ανάπτυξη των μαζικών αντιφασιστικών αγώνων, η αυξανόμενη δυσφορία όλων των λαϊκών στρωμάτων για τη φασιστική καταπίεση που εντάθηκε τους τελευταίους μήνες με τη μεγάλη ακρίβεια της ζωής και τη μαύρη αγορά, η όξυνση των αντιθέσεων στους κόλπους του ίδιου του φασιστικού καθεστώτος αλλά και στο σύνολο των δυνάμεων της υποτέλειας οδηγούσαν αναπόφευκτα σ’ αυτή την έκρηξη.

Οι χιλιάδες λαού της Αθήνας που κατέκλυσαν το Πολυτεχνείο, που διαδήλωσαν μαχητικά στους δρόμους, που συγκρούστηκαν σκληρά και άνισα με τον πάνοπλο αμερικανοφασισμό έγραψαν νέες σελίδες στην ιστορία του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

2. Η στάση των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων

Το να αναφερθούμε στη στάση και τη γραμμή των αστικών και ρεφορμιστικών πολιτικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια της εφτάχρονης δικτατορίας και ειδικότερα πριν το Νοέμβρη του ’73 δεν έχει απλά και μόνο ιστορική αξία. Το πιο σημαντικό είναι ότι μέσα απ’ αυτή τη στάση τους μπορεί να κατανοηθεί και να αποκαλυφτεί ο πραγματικός χαρακτήρας και ρόλος αυτών των πολιτικών δυνάμεων. Η στάση και η γραμμή στις μεταπολιτευτικές εξελίξεις και φτάνει ως τα σήμερα.

Το πραξικόπημα του ’67 έκφρασε την προσπάθεια της αμερικανοκρατίας και των ντόπιων στηριγμάτων της να επιβάλουν με τον πιο στυγνό τρόπο την κυριαρχία τους μπροστά στην όξυνση των προβλημάτων και της συνεχούς ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος.

Ολες οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις το προηγούμενο διάστημα αποπροσανατόλιζαν το λαό και προσπαθούσαν να τον κρατήσουν στη γωνία των εξελίξεων.

Όχι μόνο δεν καλούσαν το λαό ν’ αναπτύξει την πάλη του ενάντια στα σχέδια της άρχουσας τάξης και των αμερικανών αλλά αντίθετα φρόντιζαν να ευνουχίζουν το αγωνιστικό του φρόνημα. Χαρακτηριστική είναι η στάση της ηγεσίας της τότε ενιαίας ΕΔΑ που στην «Αυγή» της 21^ης Απρίλη υπήρχε άρθρο με τίτλο «Οι λόγοι για τους οποίους δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα»!! (φυσικά η εφημερίδα κατασχέθηκε από τους φασίστες στο τυπογραφείο, επίσης πολλά στελέχη της ΕΔΑ συλλαμβάνονται την ώρα που ερχόταν η ανάλυση της ίδιας γραμμής, σε ολομέλειες της οργάνωσης).

Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι διάφορες πολιτικές προσωπικότητες, στήριξαν με διάφορους τρόπους το φασισμό. Πολύ αργότερα και όταν η χούντα άρχισε να καταρρέει, μόνο τότε οι «ριγμένοι» αστοί πολιτικάντηδες άρχισαν να κάνουν «κριτική» και να πασχίζουν να ετοιμάζουν ομαλά τη διάδοχη λύση. Μόνη τους έννοια ήταν πώς θα μείνει ο λαό στο περιθώριο και πώς θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών.

Ολοι τους ποντάρουν στη «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη για να «εκδημοκρατίσουν» τη χούντα. Δεν τα κατάφεραν όμως, κατά πως ήθελαν, γιατί ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ διέλυσε σαν χάρτινο πύργο τα αστικά σχέδια για «ομαλή μετάβαση».

Κανελλόπουλος, Μαύρος, Αβέρωφ και άλλοι στάθηκαν απέναντι στο Πολυτεχνείο με μια φανερή προσπάθεια να μείνει σε πολιτισμένα πλαίσια, να μην πάρει τη μορφή της λαϊκής εξέγερσης.

Ο Κανελλόπουλος έλεγε: «...Δεν συμμερίζομαι όλα τα συνθήματα, που έρριψαν. Δεν τα συμμερίζονται άλλωστε, ούτε όλοι οι εξεγερθέντες νέοι. Δι’ αυτό και τα άκρως αρνητικά συνθήματα που δεν ταιριάζουν με το πνεύμα της Δημοκρατίας ... θα τα παραμερίσει η υπερήφανη θέλησις των σπουδαστών ... αλλά οφείλουν και οι νέοι να μην επιτρέψουν εις ανεύθυνα και ύποπτα στοιχεία να νοθεύσουν και να διαστρέψουν τον ωραίον αγώναν των». (Εφημερίδες 17-11-1973)

Οι εφημερίδες έγραφαν: «Η έξοδος των φοιτητών από το Πολυτεχνείο υπήρξε απολύτως ομαλή και ουδείς φοιτητής παρενοχλήθη». («Βραδυνή», 17-11-1973)

«Η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική (...) οι οργανωταί των επεισοδίων είχαν τοποθετήσει ελεύθερους σκοπευτές σε μπαλκόνια» («Απογευματινή, 20-11-1973).

Αυτοί που φοβόντουσαν σαν «ο διάολος το λιβάνι» τον εξεγερμένο λαό εχθρεύονταν κάθε αγώνα του. Αλλά δεν μπορούσαν παρά «πλάγια» να εναντιώνονται σ’ αυτόν. Ρίχνοντας το φαρμάκι τους. Αλλωστε τα αφεντικά τους ήθελαν το λαό στη γωνία, να παρακολουθεί τα πολιτικά μαγειρέματα.

Εκεί που θέλουμε να σταματήσουμε, όμως, περισσότερο είναι στη στάση των ρεβιζιονιστών, στα 2 ψευτοΚΚΕ.

Αυτοί έκαναν το παν, να κάνουν συμμαχίες με τον ριγμένο αστικό πολιτικό κόσμο, να φτιάξουν, όπως έλεγαν, μια πλατιά αντιδικτατορική ενότητα. Ετρεξαν να χωθούν μέσα στη «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη και εναντιώθηκαν σε κάθε εξέγερση και λαϊκή πάλη και ιδιαίτερα σ’ αυτή του ΝΟΕΜΒΡΗ του 1973.

Να ποια είναι η γραμμή τους. Αφήνουμε να την πουν οι ίδιοι:

«Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες η θέση του Κόμματος επισημαίνει την ανάγκη της αξιοποίησης προς αυτή την κατεύθυνση, κάθε νόμιμης δυνατότητας...» (από την έκθεση της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976)

«Στην ανάπτυξη των αγώνων αυτών κι ειδικά στην άνοδο του φ.κ., φάνηκε πολύ καθαρά η σημασία που έχει η γενική κομματική θέση για την αξιοποίηση, μέσα στις οποιεσδήποτε και τις πιο σκληρές συνθήκες παρανομίας των νόμιμων δυνατοτήτων του, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό, πάντοτε μπορεί το κίνημα να βρει. Αν το φ.κ. δεν αξιοποιούσε από τις αρχές του ’72, τις δυνατότητες αυτές -ακόμα και με τις προσφυγές στο Συμβούλιο Επικρατείας για τα διορισμένα διοικητικά συμβούλια- αν δεν εκμεταλλευόταν σωστά την κάποια «ευαισθησία» που για τους γνωστούς λόγους, έδειχνε η χούντα προς το φ.κ., δεν θα είχε καταφέρει να πετύχει αυτά που πέτυχε» (από το ίδιο)

Ενώ λίγο πριν το Πολυτεχνείο, ο Φλωράκης συζητούσε στο Λονδίνο για το χαρακτήρα της φιλελευθεροποίησης και έλεγε: «Και όσοι πιστεύουν ότι μπορούν μέσα από το Κοινοβούλιο, που θα φτιάξουν ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζίνης, εξελικτικά να φτιάξουν δημοκρατία στην Ελλάδα, έχουν το λιγότερο αυταπάτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε σε κάθε νόμιμη δυνατότητα ή σε κάθε ρήγμα, όπως είπε ο κ. Λαμπρίας. Αντίθετα θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε, να τα εκμεταλλευτούμε...» (Χ. Φλωράκης, συνέντευξη τύπου BBC, 10-10-1973, αναδημοσίευση στη «Νέα Ελλάδα»).

Ενώ οι ρεβιζιονιστές αρνιόνταν να πάρουν σαφή θέση για τις εκλογές του Μαρκεζίνη.

Οι ρεβιζιονιστές του «Εσωτερικού» δεν είχαν διαφορετική γραμμή. Στο Εφετείο Αθηνών ο Μπάμπης Δρακόπουλος (από τους ηγέτες του «Εσ.» δήλωνε στις 29-1-1973: «Αυτό που προέχει σήμερα είναι η ανατροπή της δικτατορίας, για την επίτευξη της οποίας χρειάζεται Εθνική Ενότητα όλων των αντιδικτατορικών δυνάμεων, μαζί και του Βασιλιά.» (υπογράμμιση δική μας)

Και ο Βασιλιάς, λοιπόν, στο ρεβιζιονιστικό «αντιδικτατορικό μέτωπο»!

Ενώ μετά την εξέγερση του ΝΟΕΜΒΡΗ, στο σχέδιο θέσεων του γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ(εσ.) έγραφαν: «Ακόμα ο Νοέμβρης έδειξε την ανάγκη και σημασία της πλατιάς αντιδικτατορικής ενότητας, που προσδιορίζεται από το αντικειμενικό γεγονός ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις από την αριστερά ως το κέντρο μέχρι και την άκρα δεξιά είναι αντίθετες προς τη δικτατορία...» (υπογράμμιση δική μας).

Τα σχόλια περιττεύουν!!

Με βάση, λοιπόν, αυτή τη λογική εναντιώθηκαν πολιτικά και πρακτικά στην εξέγερση του Νοέμβρη και στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Εκαναν ό,τι ήταν δυνατόν να τη σταματήσουν και μετά να την υπονομεύσουν.

Να τι έλεγαν γι’ αυτή την κατάληψη και τον ηρωικό ξεσηκωμό. Ο λόγος πάλι σ’ αυτούς:

«Αντίθετα, τονιζόταν, και μάλιστα έντονα, (πράγμα που γενικά ήταν σωστό), ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φ.κ. -και ειδικά με την μορφή κατάληψης κτιρίων- κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων και αριστερίστικων στοιχείων. Αυτό όμως είχε και την αρνητική του πλευρά, γιατί περιόριζε σε λειψό, καθολικά απορριπτικό προσανατολισμό την αντιμετώπισή τους. Τονιζόταν (σωστά): όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις» (από την έκθεση της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976).

Ενώ όταν δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την κατάληψη του Πολυτεχνείου, προσπάθησαν να περιορίσουν τα αιτήματα σε καθαρά φοιτητικά καταγγέλλοντας τους «αριστεριστές» σαν προβοκάτορες.

«Οι αριστεριστές (η θέση τους κύρια εκφράζονταν από την ΑΑΣΠΕ και από ορισμένους ανοργάνωτους συνδικαλιστές στους Τοπικούς Συλλόγους και σε ορισμένες συνελεύσεις του Πανεπιστημίου): Δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη δυνατότητα αξιοποίησης των συνθηκών που δημιουργεί η «φιλελευθεροποίηση». Κατάγγελναν γενικά και αόριστα, τη «μεταμφίεση του καθεστώτος σε κοινοβουλευτική δικτατορία» και έριχναν γενικά συνθήματα για λαϊκούς αγώνες. Και καταδίκαζαν με την πλήρη άρνηση εκμετάλλευσης κάθε νόμιμης δυνατότητας, σε αδράνεια το φ.κ. Αρνιόταν πλήρως τις φοιτητικές εκλογές, τις αντιμετώπιζαν με περιφρόνηση, βρίζοντας τους «ρεφορμιστές» που έπεσαν στο δόλωμα της αντίδρασης» (από το ίδιο».

Ενώ οι ρεβιζιονιστές του «εσ.» έλεγαν:

«...Αποδείχτηκε επίσης το εσφαλμένο της αντίληψης που αρνείται την πάλη για συγκεκριμένους στόχους ακολουθώντας την τακτική τού «όλα ή τίποτε», προβάλλοντας μόνο το γενικό αίτημα για ανατροπή της δικτατορίας» (Σχέδιο θέσεων του Γραφείου της ΚΕ του «Κ»ΚΕ εσ.)

Επίσης ο Δρακόπουλος δήλωνε στις 16-11-1973 (λίγο πριν την εισβολή των τανκ στο Πολυτεχνείο): «Παράλληλα με το ευρύτατο δημοκρατικό-ενωτικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική ομαλότητα, σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων».

Σε γενικές γραμμές αυτή ήταν η στάση των ρεβιζιονιστών απέναντι στις τότε πολιτικές εξελίξεις. Στάση διόλου πρωτότυπη και πρωτοφανής. Αργότερα στήριξαν ποικιλοτρόπως τον Καραμανλή, ενώ σήμερα στηρίζουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Πάντα ουρά πίσω από τις πολιτικές δυνάμεις, εχθροί του λαϊκού κινήματος.

3. Πως ξεκίνησε το Πολυτεχνείο

Τετάρτη 15 Νοέμβρη

Το φοιτητικό κίνημα όλη αυτή την περίοδο βρισκόταν σ’ ένα μεγάλο αναβρασμό. Οι αντιφασιστικές-αντιαμερικανικές διαθέσεις των φοιτητών αλλά και πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων (εργατών, αγροτών, μαθητών) είχαν φανεί στην πράξη. Η αντιπαράθεση με το φασισμό είχε πάρει πια ένα χαρακτήρα, με αποκορύφωμα τη λαϊκή σύγκρουση με την αστυνομία στη διάρκεια της διαδήλωσης με αφορμή το μνημόσυνο του Παπανδρέου.

Με αφορμή το Νομοθετικό Διάταγμα του χουντοϋπουργού Παιδείας Σιφναίου (όριζε ότι στις εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους θα τις κάνουν οι αριστούχοι, με παρουσία δικαστικού αντιπροσώπου) γίνονταν συνελεύσεις, όπου συζητιόταν η πολιτική κατάσταση σε σχέση με τα προβλήματα στα Πανεπιστήμια. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα οι φοιτητές του Πολυτεχνείου συνεδρίαζαν σε ΓΣ την Τετάρτη ενώ το ίδιο έγινε και στη Νομική. Με το άκουσμα της είδησης ότι κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο (απ’ έξω είχαν μαζευτεί αστυνομικοί) οι φοιτητές κατεβαίνουν οργανωμένα σε διαδήλωση στο Πολυτεχνείο για να αντιμετωπίσουν από κοινού την κατάσταση. Η διαδήλωση αυτή ξεκίνησε από τη Νομική και πέρασε από τη Σόλωνος και την Πατησίων κατά τη διαδρομή υπήρξε μαχητικότατη και με ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα.

Τι άποψη είχαν οι ρεφορμιστές της ΚΝΕ για το αν πρέπει να γίνει πορεία;

«...Στο Πανεπιστήμιο συνεχίζεται η Παμφοιτητική συγκέντρωση (στη Νομική). Κάποιος πετάει την είδηση ότι στο Πολυτεχνείο γίνονται γεγονότα και καλεί όλους να πάνε εκεί. Τα στελέχη της Α/Ε (ακολουθώντας τη γραμμή αποφυγής απρογραμμάτιστων ενεργειών) αντιτάσσονται και για μια στιγμή καταφέρνουν να συνεχιστεί η συγκέντρωση. Αλλά σε λίγο και άλλος (γνωστός αριστεριστής τώρα) ξαναρίχνει με «δραματικό» τρόπο το σύνθημα λέγοντας πως η αστυνομία χτυπάει τους σπουδαστές του Πολυτεχνείου και ζητάει η συνέλευση να πάρει θέση. Στελέχη της Α/Ε ανησυχούν...» (από την «Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη ‘73» -εγκρίθηκαν στην 4^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976).

Η πορεία αυτή των φοιτητών από τη Νομική χαρακτηρίστηκε σαν προβοκάτσια από ορισμένους συνδικαλιστές πολυτεχνίτες, που σκοπό είχε να μην γίνουν οι Γενικές Συνελεύσεις τους. Αργότερα, στην Πανσπουδαστική Νο 8, Γενάρης-Φλεβάρης ’74, όργανο της Α-ΕΦΕΕ (ΚΝΕ) γράφει:

«Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14-11 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το «προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδιχτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν έκφραζαν τη συγκεκριμένη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις» («Πανσπουδαστική» Νο 8, Γενάρης-Φλεβάρης ’74, όργανο της Αντιδικτατορικής Εθνικής Φοιτητικής Ενωσης Ελλάδας).

Ενώ οι ρεφορμιστές χαρακτήριζαν «προβοκάτορες» τους αγωνιστές φοιτητές, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου στις ΓΣ αργά το απόγευμα αποφάσισαν ΑΠΟΧΗ από τα μαθήματα με αίτημα την ανατροπή της θέσπισης του ΝΔ.

Στην αυλή του Πολυτεχνείου συγκροτήθηκε μαχητική συγκέντρωση, όπου κυριάρχησαν τα αντιφασιστικά-αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Οι φοιτητές πετούσαν στους αστυνομικούς που βρίσκονταν έξω από το χώρο νεράντζια.

Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές αποφάσισαν να προχωρήσουν σε κατάληψη του Πολυτεχνείου. Στην απόφαση αυτή αντιτάχτηκαν εκπρόσωπο της Α/Ε και του Ρήγα Φεραίου (ΡΦ) φέρνοντας σαν επιχειρήματα γνωστές ρεφορμιστικές θεωρίες ότι «οι συνθήκες δεν είναι ώριμες» κλπ.

«...Οι συνδικαλιστές του ΡΦ τάσσονται ενάντια στην κατάληψη. Οι αριστεριστές είχαν ταχθεί υπέρ της κατάληψης, χωρίς όμως να προτείνουν τι προοπτική θα είχε αυτή η ενέργεια, και σε τι θα αποσκοπούσε. Ηταν φανερό πως ούτε η πρότασή τους αυτή ξεκινούσε από κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Η Α/Ε, σαν παράταξη ταλαντεύεται και δεν παίρνει θέση ανοιχτά με κανένα συνδικαλιστή της. Πάντως ορισμένα στελέχη της έβλεπαν θετικά την κατάληψη, πολλοί όμως είχαν σοβαρές αντιρρήσεις, γιατί είχαν υπόψη τους την έλλειψη προετοιμασίας γι’ αυτή την μορφή πάλης...» (από την έκθεση της ΚΕ του ΚΚΕ, 1976).

Ετσι οι ρεφορμιστές της Α/Ε και του ΡΦ αποχώρησαν από την πόρτα της Τοσίτσα, για να επιστρέψουν το ίδιο βράδυ κατόπιν μακράς απουσίας τους εκείνη την ημέρα κι αφού μίλησαν για κατάληψη «αυτοσκοπό» και άλλα συναφή, καταπιάστηκαν με το να προσπαθούν να πάρουν τις επίκαιρες θέσεις και να αποκτήσουν τον έλεγχο της κατάστασης.

«...Η κάποια ταλάντευσή μας, η κάπως μονοκόμματη προβολή, επί ένα διάστημα, της γραμμής για τα φοιτητικά μόνο αιτήματα και μια ορισμένη αδράνεια, επειδή έλλειπε η ενιαία καθοδήγηση, δε μας επέτρεψαν να εκλέξουμε την πλειοψηφία στη νέα Συντονιστική Επιτροπή (ΣΕ) από οπαδούς της ΚΝΕ-Α/Ε. Οι εκλογές ευνοούν το ΡΦ και τους αριστεριστές. Από τα 32 μέλη της 7 είναι της Α/Ε 8 του ΡΦ, 3-4 αριστεριστές οργανωμένοι και άλλοι διαφόρων τάσεων, βασικά αριστεριστές ανοργάνωτοι. Υπήρχαν επίσης 2 εκπρόσωποι της «εργατικής συνέλευσης»...» (από το ίδιο).

Το ίδιο βράδυ στα γραφεία του Συλλόγου Στερεοελλαδιτών, έγινε σύσκεψη στελεχών της Α/Ε και του ΡΦ με θέμα: να βρεθεί τρόπος για να ματαιωθεί η κατάληψη. Αργότερα με δεδομένη την αποτυχία τους σ’ αυτό προχώρησαν σε νέα συνάντηση με θέμα: μεθόδευση για αποχώρηση από το Πολυτεχνείο. Η Α/Ε πρότεινε σχέδιο να παρασύρουν τον κόσμο έξω από το Πολυτεχνείο. Το ίδιο έθεταν συνέχεια στις ΓΣ που ακολούθησαν.

Στη συνέχεια της κατάληψης το βασικό πρόβλημα της Α/Ε ήταν η απαγκίστρωση από το Πολυτεχνείο. (ΚΟΜΕΠ Νο 11, 1976)

«Το φ.κ. δεν ήθελε με κανένα τρόπο η εκδήλωσή μας αυτή να συντελέσει ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο τη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφρακτη δικτατορία» (Πανσπουδαστική Νο 8).

«Πρέπει να λεχθεί ότι η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ. Δεν ήσαν προετοιμασμένες να δουν τις μέθοδες παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μέθοδες συντονισμού της δράσης τους. Η ΚΟΑ και το Γραφείο του ΚΣ της ΚΝΕ είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο...» (Από την Εκθεση της ΚΕ του ΚΚΕ, 1976)

«...Εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων...» (από το ίδιο).

«...Τονιζόταν, και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό) ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φ.κ. -και ειδικά με τη μορφή κατάληψης κτιρίων- κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων και αριστερίστικων στοιχείων... Τονιζόταν (σωστά): όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις...» (από την έκθεση της ΚΕ του ΚΚΕ, 1976) (η υπογράμμιση δεν είναι δική μας).

Ξεκάθαρη, λοιπόν, η θέση της ΚΝΕ τότε, ενάντια στην κατάληψη, ενώ σήμερα αποτελεί το Νο Ι καπηλευτή εκείνου του λαϊκού αγώνα.

Η πάλη για τα συνθήματα

«ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ» - «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΤΥΡΑΝΝΟ» - «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ» - «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ» - «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ» - «ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ-ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ»

Αυτά ήταν τα κυρίαρχα συνθήματα που έκφρασαν τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού. Εγινε ξεκάθαρο σε πλατιές λαϊκές μάζες ότι ο κύριος εχθρός του λαού μας ήταν το σύστημα της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας που γεννούσε και στήριζε τη φασιστική χούντα.

Οι ρεφορμιστές της Α/Ε και του ΡΦ, αφού δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την κατάληψη, κατόπιν προσπάθησαν να ευνουχίσουν το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο του Πολυτεχνείου περιορίζοντάς το σε καθαρά φοιτητικά αιτήματα (όπως 20% για την Παιδεία, 12μηνη θητεία). Σε τρυκ που πέταξε η Α/Ε μέσα στην κατάληψη αναγράφονται τα πλέον απολίτικα συνθήματα όπως: «Κάτω η ΕΚΟΦ», «Ελεύθερες εκλογές», «Όχι άλλο αίμα».

«...Το Γραφείο Σπουδάζουσας της ΚΝΕ θεώρησε ότι η κατάληψη, παρόλο που έπρεπε να είχε αποφευχθεί, μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά για το ανέβασμα της φοιτητικής και γενικότερα της λαϊκής πάλης ενάντια στο χουντομαρκεζίνικο καθεστώς. Κι αυτό θεωρεί ότι μπορεί να γίνει μέσα από την προσέλκυση της λαϊκής συμπαράστασης για την επίτευξη του στόχου του φ.κ. -για ελεύθερες εκλογές και για την προβολή κοινών αντιχουντικών συνθημάτων ζύμωσης...» (από την έκθεση της ΚΕ του ΚΚΕ, 1976).

«...Ορισμένα άλλα εξτρεμιστικά συνθήματα που ακούστηκαν έξω, προέρχονταν από πομπό ανεύθυνο, έξω από το χώρο του Πολυτεχνείου. Βασικές αδυναμίες ήταν: α) Δεν προέκυψαν από μια επεξεργασμένη πολιτική γραμμή, για εκείνη τη στιγμή, του Κόμματος και της ΚΝΕ. Μάλιστα ο υπερτονισμός των φοιτητικών αιτημάτων, ή ακριβέστερα ο τρόπος που μεταφέρθηκε αυτή η γραμμή, προκάλεσε ταλάντευση στα στελέχη της Α/Ε που τα έκανε να μένουν αναποφάσιστα ανάμεσα στα «φοιτητικά αιτήματα», την «οικουμενική κυβέρνηση» και την «αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική επανάσταση» και δεν τους έδοσε τη δυνατότητα να επιδράσουν πιο ενεργά στη διαμόρφωση και μεθόδευση των συνθημάτων. β)Υπήρξε (από έλλειψη πείρας και την πίεση του ΡΦ και των αριστεριστών) μεγάλη σύγχυση ανάμεσα στα συνθήματα ζύμωσης και δράσης, στο πέρασμα από ένα σύνθημα σε άλλο, από μια μορφή συνθήματος σε άλλη...» (από το ίδιο).

Ετσι θέλησαν να σταματήσουν το φοιτητικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα στα συνθήματα μιας προηγούμενης εμβρυώδικης περιόδου, που έκφραζαν τα πρώτα συνθήματα του φ.κ. Επειδή όμως έβλεπαν ότι η γραμμή τους ερχόταν σε ριζική αντίθεση με τη μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών, προσπάθησαν να την επιβάλουν με άλλα «πλάγια» μέσα: Και μπήκαν σε εφαρμογή τα πραξικοπήματα.

Ι. Ανθρωποι με δήθεν εξουσιοδότηση από τη ΣΕ λογόκριναν τα συνθήματα που δεν έπρεπε να φωναχτούν (υπήρξε έντονη προσπάθεια περιορισμού των συνθημάτων «Θάνατος στο φασισμό» - «Εξω οι Αμερικάνοι-Δολοφόνοι των λαών» - «Λαοκρατία», και προβολή άλλων στενά αντιχουντικών και φοιτητικών) Συγκεκριμένα κατέβασαν πανό από την κεντρική πύλη που έγραφε: «Εξω οι αμερικανοι-εθνικη ανεξαρτησία-λαοκρατία».

ΙΙ. Οι «ημέτεροι» είχαν καταλάβει τα εσωτερικά τηλέφωνα που επικοινωνούσαν με τα μεγάφωνα στην πύλη. Εγινε συγκεκριμένη προσπάθεια από μέλη της Α/Ε να πάρουν με τραμπούκικο τρόπο την κεντρική πύλη που η ΣΕ είχε αποφασίσει να δοθεί σε μια ορισμένη σχολή.

ΙΙΙ. Βρέθηκε πλαστή εξουσιοδότηση για τη χρήση του πομπού, δήθεν από τη ΣΕ σε συγκεκριμένο στέλεχος της Α/Ε.

Οι αγωνιστές που φώναζαν «Εξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ» κατηγορήθηκαν από ρεφορμιστικά στελέχη σαν προβοκάτορες.

Όλα αυτά στάθηκαν αδύναμα να αλλοιώσουν το πραγματικό νόημα του αγώνα. Η προδοτική γραμμή των ρεφορμιστών στο Πολυτεχνείο εύκολα μπορεί να κατανοηθεί απ’ όσους δεν είχαν προσωπική αντίληψη απ’ τα συγκεκριμένα συγκλονιστικά γεγονότα, αν συσχετιστεί με τη γενικότερη αντίληψή τους για τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Ετσι σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας μέσα από τα θεωρητικά τους έντυπα, το «Νέο Κόσμο» και την «ΚΟΜΕΠ», προωθούσαν τη γραμμή της αντιδικτατορικής ενότητας μ’ όλους τους εκπροσώπους της ξενόδουλης μεγαλοαστικής τάξης (ΕΡΕ-Ενωση Κέντρου), με σκοπό την «ομαλή» πτώση της χούντας και την εγκαθίδρυση της «Δημοκρατίας» στα πλαίσια του Συντάγματος του ’52. Με βάση τη ρεφορμιστική αυτή λογική βγαίνει με συνέπεια σα συμπέρασμα γιατί πολεμούσαν σε κάθε αντιιμπεριαλιστική προοπτική.

Πέμπτη 16 Νοέμβρη

Συνελεύσεις για το χαρακτήρα της κατάληψης

Στις περισσότερες ΓΣ που έγιναν Πέμπτη βράδυ μπήκε απ’ τους ρεφορμιστές ζήτημα, το φ.κ να κάνει έκκληση για σχηματισμό «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», απ’ όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου του ’67, και να μπουν επικεφαλής στον αγώνα ενάντια στη χούντα.

Οι συνεπείς συνδικαλιστές απόρριψαν τη θέση συνεργασίας του φ.κ. και του λ.κ. με τους εκπροσώπους της ξενόδουλης μεγαλοαστικής τάξης, εκφράζοντας το πραγματικό νόημα του λαϊκού αγώνα του Πολυτεχνείου. Ο αγώνας χτύπαγε τα θεμέλια του ξενόδουλου καθεστώτος κι έδειχνε το δρόμο της αδιάλλακτης πάλης για την οριστική συντριβή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και των ντόπιων στηριγμάτων της στον τόπο μας.

Οι εκπρόσωποι της Α/Ε και του ΡΦ υποστήριζαν τη γραμμή της συνεργασίας μ’ αυτές τις δυνάμεις, μάλιστα ο ΡΦ τη συγκεκριμενοποιούσε παραπέρα προτείνοντας τη διεύρυνση της «Επιτροπής για την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας» (που είχε φτιαχτεί από εκπροσώπους της ΕΡΕ και της ΕΚ μ’ εκπροσώπους απ’ το χώρο της «Αριστεράς» -δηλαδή μερικούς ρεφορμιστές ηγέτες). Ειδικά ο ΡΦ ήθελε να επιβάλει τη μεγαλεπήβολη συνταγή του Ισπανού ρεβιζιονιστή Καρίλλιο, για συνεργασία με τους μετανοημένους φασίστες και τους αστούς πολιτικάντηδες, για την ομαλή μετεξέλιξη του φασισμού. Οι ρεβιζιονιστές του ΡΦ ήθελαν με λίγα λόγια να χρησιμοποιήσουν το Πολυτεχνείο για να πετύχουν τη διεύρυνση της επιτροπής, η οποία θα αποτελούσε πολιτικό κέντρο που θα διαπραγματευόταν με τη χούντα έχοντας πίσω της ένα μαζικό κίνημα, κάτι αντίστοιχο που έγινε στα επόμενα χρόνια με τη «Δημοκρατική χούντα» της Ισπανίας.

Όμως οι θέσεις αυτές καταψηφίστηκαν στις περισσότερες ΓΣ όπου μπήκε αυτό το θέμα.

Στις ΓΣ της Πέμπτης συζητιόταν ο χαρακτήρας της κατάληψης.

Από συνεπείς αγωνιστές αντιτάχτηκε ότι ο χαρακτήρας της κατάληψης πρέπει να ‘ναι αντιφασιστικός-αντιιμπεριαλιστικός, απέναντι στις προσπάθειες των ρεφορμιστών της Α/Ε και του ΡΦ να δώσουν στην κατάληψη χαρακτήρα α) στενά αντιδικτατορικό, β) να θέσουν την κατάληψη κάτω από τη γραμμή που ήθελε μια Οικουμενική Κυβέρνηση που θα αντικαθιστούσε τη χούντα, επιπλέον η Α/Ε αποδέχτηκε πρόταση του ΡΦ για συνεργασία με την «Επιτροπή αποκατάστασης της δημοκρατικής νομιμότητας», γ) όσον αφορά τα συνθήματα η επιμονή τους ήταν στα αντιχουντικά.

«Το σύνθημα ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ χαρακτηρίστηκε αριστερίστικο, το ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ πιθανώς άκαιρο» (ΚΟΜΕΠ Νο 11, 1976, «Ε» 25-11-1977, Συζήτηση μελών της ΣΕ).

Παρασκευή 16 Νοέμβρη

Η πάλη των δύο γραμμών συνεχίστηκε και την Παρασκευή, ενώ χιλιάδες λαού κατέκλυζαν το γύρω χώρο.

Η γραμμή που επικράτησε κόντρα στους ρεφορμιστές ήταν αυτή που υποστήριξε πως τα άμεσα καθήκοντα και οι στόχοι είναι πολιτικά με χαρακτήρα συγκεκριμένο αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό.

Οι πρώτες πρωινές εφημερίδες (Βραδυνή) έβαζαν θέμα ορισμένων συνθημάτων, τονίζοντας το ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ και ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ και οι ρεβιζιονιστές τελικά τους ενίσχυσαν με υποχρεωτικά συνθήματα όπου δεν περιέχονταν αυτά τα δύο.

«Η δύναμη του κινήματος, η αντικειμενική λογική της πορείας του αγώνα, η αποφασιστικότητα των πιο συνεπώς δυνάμεων και πρώτα απ’ όλα η ΚΝΕ «ξέβραζε» σιγά-σιγά τα αριστερίστικα συνθήματα. Και μόνο το Σάββατο το πρωί ανέλαβαν οι συμμορίες του Ρουφογάλη να τα αναστήσουν ξαναγράφοντάς τα και προσθέτοντας και άλλα, για να μπορέσει μετά ο Ζούρνατζης να κάνει την επίδειξη που του στέρησαν πριν μέρες οι «ρεβιζιονιστές» και «ρεφορμιστές» (ΟΔΗΓΗΤΗΣ, Νο 63, 14-11-1975) (οι υπογραμμίσεις δεν είναι δικές μας).

Εφόσον το Πολυτεχνείο αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του Λαϊκού μας Κινήματος και κατόπιν η ΚΝΕ ιδιοποιήθηκε την ιστορία, δεν μπορούσε πλέον να συνεχίζει να χαρακτηρίζει τους πρώτους καταληψίες προβοκάτορες, ωστόσο οι προβοκάτορες δεν έφυγαν από την πρακτορική λογική της. Ετσι παραπέρα προσπάθησε να την ευνουχίσει επιβάλλοντας τα συνθήματά της, χαρακτηρίζοντας προβοκάτορες αυτούς που ανέγραφαν συνθήματα που ήταν έξω από την «ήπια» γραμμή της.

Το βράδυ οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν, δακρυγόνα, πυροβολισμοί. Ο λαός ήταν αποφασισμένος για σύγκρουση.

Τα τανκ ήταν μπροστά στην πύλη.

«Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ» φώναζαν με ψευδαισθήσεις από τον πομπό του Πολυτεχνείου ρίχνοντας έξω το σύνθημα.

«Γέλασα ειρωνικά ακούγοντας της φωνή μου να φωνάζει «στρατιώτες αδέλφια μας», γιατί είχα τις αυταπάτες ότι αυτοί που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή απέναντί μας θα μπορούσαν να ενωθούν μαζί μας, ότι θα συγκινούνταν, είχα αυταπάτες για το ρόλο τους ...» (Χρ. Παπαχρήστος, εκφωνητής του Ραδιοσταθμού του Πολυτεχνείου, από τη συνέντευξη-συζήτηση μελών της ΣΕ, στην ΕΡΤ1).

Ακολούθησε η εισβολή, συλλήψεις, ξύλο εκατοντάδων αγωνιστών...

Υπάρχει γενική εκτίμηση ότι ο λαός γύρω από το Πολυτεχνείο από Μεταξουργείο ως τα Πατήσια ήταν 150.000...

4. Νοέμβρης 1980

Για να γίνουν κατανοητά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το Νοέμβρη του ’80, επιβάλλεται να τεθεί το πολιτικό που προηγείται και οδηγεί την κάθε πολιτική δύναμη μια μια να λάβει τη θέση της στα πράγματα για τα οποία αργότερα θα λογοδοτήσει απέναντι στο δικαστήριο της ιστορίας.

Η ΝΔ απ’ το ’74 ως το ’80 οικοδομεί το μεταχουντικό αστικό κράτος μέσα στα πλαίσια της εξάρτησης απ’ τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές απ’ τη μια και με την προσπάθεια φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής απ’ την άλλη. Μια σειρά αντεργατικοί-αντιλαϊκοί νόμοι (330, 774 κλπ) ψηφίζονται και αποτελούν μαζί με τα ΜΑΤ, την αστυνομία, την κρατική τρομοκρατία, τα μέσα που θα καταστείλουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Ενάντια στην εξάρτηση, τη λιτότητα και την τρομοκρατία.

Το ΠΑΣΟΚ και τα δύο ψευτοΚΚΕ υποταγμένοι στο ήπιο κλίμα, προσπαθούν να καναλιζάρουν το λαό στο πλαστό δίλημμα «Δεξιά η Αλλαγή». Προσπαθούν να καρπωθούν τη μεγάλη φθορά της ΝΔ στο παιχνίδι της ομαλής εναλλαγής στην εξουσία. Σαμποτάρουν κάθε κινητοποίηση και μοιράζουν φρούδες ελπίδες για τη λύση όλων των λαϊκών προβλημάτων μετά την εκλογική νίκη των «δημοκρατικών δυνάμεων».

Ετσι η Δεξιά, που το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου στρέφεται ενάντιά της δεν είναι δυνατόν ποτέ να θέλει να πάρει ο γιορτασμός της επετείου αγωνιστική μορφή που να αμφισβητεί τη δύναμή της να εκμεταλλεύεται σκαιά το λαό και τις ιμπεριαλιστικές σχέσεις εξάρτησης που έχει επιβάλλει στη χώρα. Αυτό που επιδιώκει η Δεξιά είναι να καταστρέψει την επέτειο του Πολυτεχνείου σε μια απλή κατάθεση στεφανιών, να την εκφυλίσει σ’ ένα ανώδυνο πανηγυράκι κι αν είναι δυνατόν να καταργήσει ακόμα κι αυτό. Και στους σκοπούς της η Δεξιά φάνηκε συνεπής.

Ποια είναι η στάση όμως της «επίσημης» δημοκρατικής αντιπολίτευσης; Μήπως απλά αλλάζουμε το όνομα στα πανηγύρια αποκαλώντας τα αγώνες;

14 Νοέμβρη: Δύο μέρες πριν το μεγάλο μακελειό. Η προκήρυξη της ΕΦΕΕ είναι γεμάτη αντιιμπεριαλιστικά, αντιαμερικανικά και αντικυβερνητικά λόγια. Η προκήρυξη της ΕΦΕΕ μοιράζεται κατά χιλιάδες από μέλη και οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ.

14 Νοέμβρη: Η προκήρυξη της ΕΦΕΕ μας διαβεβαιώνει πως οι πολιτικοί όροι και οι συνθήκες στο εσωτερικό, οι δυνατότητες του λαϊκού κινήματος είναι τέτοιες που επιβάλουν και προτρέπουν τη «ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ στις 16 ΝΟΕΜΒΡΗ». Και ακόμη μας διαβεβαιώνει πως «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ».

14 Νοέμβρη 2μμ: Ο αστυνομικός διευθυντής Αθήνας «συμβουλεύει» να ξανασκεφτεί η ΕΦΕΕ την απόφασή της για πορεία στην Πρεσβεία. Η αστυνομική διεύθυνση διαβεβαιώνει ότι «προς το παρόν» δεν υπάρχει επίσημη απαγόρευση. Η κυβέρνηση δεν έχει διατυπώσει επίσημα άποψη.

Απόγευμα 14 Νοέμβρη: Η ΕΦΕΕ συναντιέται με τον υπουργό δημόσιας τάξης Λαβάκη.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 14^ης: Το ΚΣ της ΕΦΕΕ σε συνεδρίασή του σε αίθουσα του Πολυτεχνείου ανακοινώνει μπροστά σε 200 φοιτητές πως του επιδόθηκε έγγραφο που «για λόγους δημόσιας τάξης» επιτρέπει να πορεία να κατευθυνθεί προς τη Βουλή. Επακολουθεί δραματική τρίωρη συζήτηση. ΚΝΕ και Νεολαία ΠΑΣΟΚ αναιρούν την αρχική τους πρόταση. Αντιπρόσωποι ΚΚΕ εσ., Β’ Πανελλαδική, ΠΠΣΠ επιμένουν στη διατήρηση της αρχικής απόφασης.

Ετσι ξεκινώντας η μεγάλη πορεία απ’ τα Χαυτεία διαδηλώνει αγωνιστικά φωνάζοντας συνθήματα όπως: «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη λαϊκή», «Η απαγόρευση δεν θα περάσει», «Ολοι στην πορεία στην Πρεσβεία», «Μ’ αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας». Ενάντια στο προεκλογικό κλίμα που ήθελαν να επιβάλλουν ΠΑΣΟΚ και ρεφορμιστές με τα συνθήματα «ΚΚΕ αλλαγή-δεύτερη κατανομή», «ΠΑΣΟΚ-λαός στην εξουσία» κλπ.

Φτάνοντας στο ύψος της Λ. Αμαλίας και Β. Σοφίας, και ενώ η υπόλοιπη πορεία αρχίζει να διαλύεται, οι χιλιάδες δημοκράτες βρίσκονται αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ, τις αύρες, τις κλούβες.

Εκεί δέχονται τη βίαιη δολοφονική επίθεση ολόκληρου σχεδόν του κατασταλτικού μηχανισμού. Τη νύχτα της 16^ης Νοέμβρη του ’80 όλο το κέντρο της Αθήνας μετατρέπεται σε πεδίο μάχης.

ΜΑΤ και αστυνομικά επιδίδονται σε ένα όργιο βίας και καταστολής. Και ο τραγικός απολογισμός εκατοντάδες τραυματίες και δύο νεκροί αγωνιστές. Ο Ι. Κουμής και η Σ. Κανελλοπούλου.

Η στάση των ρεφορμιστών και η τοποθέτησή τους για τα γεγονότα αυτά δείχνουν για άλλη μια φορά την τυφλή υποταγή τους στο σύστημα και την αστική νομιμότητα.

Ενώ τις επόμενες μέρες η ΝΔ ασκεί άγρια τρομοκρατία στην Αθήνα, το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου δίνοντας εγγυήσεις στην αστική τάξη (βρισκόμενο στο τελευταίο σκαλοπάτι για την εξουσία) δικαιώνει την αστυνομική επίθεση με προκλητικές δηλώσεις.

«Πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι που αποτελούν προβοκατόρικα στοιχεία άγνωστης και ύποπτης προέλευσης» (Ελευθεροτυπία, 17-11-1980).

Και δεν αρκέστηκε σ’ αυτό αλλά έκανε και υποδείξεις για το πώς και σε ποιο σημείο έπρεπε να γίνει η αστυνομική επίθεση ώστε να μην ενοχληθεί το «ειρηνικό» κομμάτι της πορείας.

Το ΠΑΣΟΚ δεν είδε τίποτα. Ούτε τη βάρβαρη επίθεση, ούτε τους δολοφονημένους αγωνιστές, είδε μόνο τους προβοκάτορες.

Το ΚΚΕ που την ώρα που εξελίσσονταν η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ έκανε αλυσίδες για να «προφυλάξει» το μπλοκ του απ’ τους προβοκάτορες και φώναζε «Αλλαγή-δεύτερη κατανομή», τις επόμενες μέρες εξαπολύει ένα όργιο συκοφάντησης ενάντια στους αγωνιστές που διεκδίκησαν το δικαίωμά τους για πορεία στην πρεσβεία.

«Ορισμένες όμως γνωστές αναρχοαυτόνομες και αριστερίστικες ομάδες μαζί με διάφορα προβοκατόρικα στοιχεία προβάλλοντας ψευτοεπαναστατικά συνθήματα, παραβιάζουν την απόφαση της ΕΦΕΕ για πορεία στη βουλή και προχώρησαν σε ανοιχτές προκλήσεις δίνοντας το πρόσχημα στην αστυνομία να επέμβει...» (Ανακοίνωση του Γραφείου της ΚΣ της ΚΝΕ, 18-11-1980).

Θέλουν να ξεχνούν βέβαια την προαναφερθείσα απόφαση της ΕΦΕΕ που εκτιμούσε πως «υπήρχαν δυνατότητες για πορεία στην Πρεσβεία...»

«Οι αντιδραστικοί μηχανισμοί επεξεργάστηκαν προβοκατόρικο σχέδιο με στόχο τη δυσφήμιση του λαϊκού κινήματος... Σ’ αυτή την κατεύθυνση, με άμεση καθοδηγητική συμμετοχή φασιστικών μηχανισμών και πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών, χρησιμοποίησαν τα λεγόμενα αναρχοαυτόνομα και άλλα ανεύθυνα στοιχεία...» (Ριζοσπάστης, Ανακοίνωση τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, 18-11-1980).

Σήμερα, 6 χρόνια μετά τον αιματηρό Νοέμβρη του ’80, όλοι αυτοί ξεδιάντροπα καπηλεύονται τους νεκρούς καταθέτοντας στεφάνια στη μνήμη των δολοφονημένων αγωνιστών Κουμή-Κανελλοπούλου, ενώ απ’ την άλλη το ΠΑΣΟΚ έκλεισε το θέμα της τιμωρίας των ενόχων.

Όμως ο αγώνας τους ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό δεν θάφτηκε με τη σωρό τους, αλλά συνεχίζεται στους σημερινούς καθημερινούς λαϊκούς αγώνες.

5. Νοέμβρης 1985

Εχοντας περάσει 5 χρόνια από τότε που η ΝΔ χρησιμοποιώντας τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς δολοφόνησε τους αγωνιστές στο Πολυτεχνείο του ’80, έρχεται το Νοέμβρη του ’85 το ΠΑΣΟΚ και δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο Καλτέζα. Ερχεται το ΠΑΣΟΚ να μεγαλώσει τη σειρά των δολοφονημένων παιδιών του λαού που έπεσαν τα τελευταία 13 χρόνια στις 17 Νοέμβρη.

Ηταν ένα μήνα πριν, τον Οκτώβρη του ’85 που γινόταν η πλέον καθαρή ολομέτωπη επίθεση του συστήματος ενάντια στο λαό. Η υποτίμηση της δραχμής, η πράξη νομοθετικού περιεχομένου, η απαγόρευση των απεργιών, το χτύπημα τους εργατικού κινήματος, μαζί με την παραπέρα πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Φοβόντουσαν οι δυνάμεις του συστήματος τη λαϊκή οργή και αντίδραση.

Επρεπε να τρομοκρατήσουν το λαό, και δολοφόνησαν έναν 15χρονο μαθητή, εξαπολύοντας ταυτόχρονα ένα όργιο βίας και τρομοκρατίας στην Αθήνα από τις δυνάμεις καταστολής.

Τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη του ’85 ξεκίνησαν με τη -για πρώτη φορά μετά το ’80- μαζική προκλητική αστυνομική παρουσία καθώς και παρουσία των ΜΑΤ σε πορεία του Πολυτεχνείου.

Οι κλούβες και οι ΜΕΑτζήδες ακολουθούσαν την πορεία αλλά και ομάδες διαδηλωτών μετά το τέλος της πορείας.

Ετσι δολοφονείται εν ψυχρώ πυροβολούμενος από πίσω ο Καλτέζας. Τα μετέπειτα γεγονότα, η απολίτικη και αυτοπροβοκαριζόμενη στάση των αναρχικών μαζί με την προβαλλόμενη από αστούς και ρεφορμιστές κινδυνολογία προσπάθησαν να αμβλύνουν τις βαρύτατες ευθύνες του ΠΑΣΟΚ.

Για άλλη μια φορά τα ψευτο-ΚΚΕ υποτάχτηκαν στην κυβέρνηση, συναγωνίστηκαν τον κίτρινο τύπο στην επιβολή κλίματος υστερίας.

Το κίνημα αποσυγκροτημένο δεν μπόρεσε να δώσει την πρέπουσα απάντηση. Αν και σ’ αυτή την κατεύθυνση η οργάνωσή μας έκανε ό,τι ήταν δυνατόν με τη συμμετοχή της στην πορεία της 19^ης Νοέμβρη, αυτό δεν ήταν αρκετό.

Ο δολοφόνος του Καλτέζα, αν και γνωστός, δεν τιμωρήθηκε, αφέθηκε ελεύθερος και εν υπηρεσία συνεχίζει τη «δράση» του.

Ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, η κυβέρνηση, φρόντισε κατόπιν να επωφεληθεί από τα γεγονότα που επακολούθησαν, κι έτσι μερικές σπασμένες βιτρίνες γι’ αυτήν κόστισαν περισσότερο μιας και τις χρησιμοποίησε -κλαίγοντάς τες- για να θάψει το νεκρό Μιχάλη κάτω από τα τζάμια τους και να παρουσιάσει στο λαό και την κοινή γνώμη λασπολογημένο και βεβηλωμένο το πρόσωπό του, επιδιώκοντας να αποσπάσει τη συναίνεσή του για παρόμοιες δολοφονικές ενέργειες.

Ο λαός όμως δεν συναίνεσε, βγήκε στους δρόμους όλη την προηγούμενη χρονιά και διαδήλωνε ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου.

Στους αγώνες του βρήκε απέναντί του την κρατική και αστυνομική βία και θρήνησε άλλον ένα νεκρό, τον εργάτη της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, Μαυροειδή.

Συνέχισε όμως τους αγώνες του παραπέρα, κατανοώντας πλέον καλύτερα ποιοι είναι οι φίλοι του και ποιοι οι εχθροί του. Και συνεχίζει...

6. Ο αγώνας συνεχίζεται...

Δικαιώθηκε ή συνεχίζεται, λοιπόν, ο αγώνας του Πολυτεχνείου;

Σε μια εποχή όπου ο λαός δέχεται την πιο ολομέτωπη και απροσχημάτιστη επίθεση στο σύνολο των δικαιωμάτων του, το ερώτημα ηχεί έως και ειρωνικά!

Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν να αλωνίζουν. Τα ξένα και ντόπια μονοπώλια συνεχίζουν να λυμαίνονται τον τόπο. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Το δίκιο των λαϊκών διεκδικήσεων «κρίνεται» από τα ρόπαλα των ΜΑΤ και των ΜΕΑ.

Μέσα σ’ αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες θε να ‘ρθουν οι μεγαλόσχημοι της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ «στεφανωμένοι» από τις αναθυμιάσεις των σκανδάλων, να μας πουν ότι ο «αγώνας τώρα δικαιώνεται» και πως η «αλλαγή προχωράει».

Το Πολυτεχνείο έκφρασε την αντιδικτατορική διάθεση του λαού και της νεολαίας αλλά και κάποια ακόμη πράγματα.

¨             Εκφρασε αυτή τη διάθεση, στην πιο καθαρή, στην πιο ασυμβίβαστή της μορφή και σε μια περίοδο όπου οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις ερωτοτροπούσαν με τα Μαρκεζίνικα «ανοίγματα» της χούντας.

¨             Εκφρασε την αγωνιστική τους διάθεση και αποφασιστικότητα σε συνθήκες που οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις προσπαθούσαν να βάλουν φρένο σ’ αυτές τις διαθέσεις και είχαν εναντιωθεί στην κατάληψη.

¨             Εκφρασε την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση που ήθελε να δώσει στην πάλη του ο λαός και η νεολαία, κάνοντας κύρια συνθήματα της κατάληψης το «Εξω οι Αμερικάνοι» και «Εξω το ΝΑΤΟ». Εκφρασε τις επιθυμίες και προσδοκίες του λαού μας για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση.

Το να ισχυρίζεται, λοιπόν, κανείς σήμερα ότι οι στόχοι του Πολυτεχνείου «εκπληρώθηκαν» δεν αρκεί να βρίσκεται ή να έχει περάσει στην υπηρεσία του συστήματος.

Χρειάζεται απαραίτητα να μην του έχει μείνει ούτε ίχνος ντροπής.

Βρισκόμαστε σήμερα σε συνθήκες όπου η επίθεση ενάντια στο λαό όχο μόνο συνεχίζεται αλλά κλιμακώνεται ολοένα και περισσότερο.

Οπου η εξάρτηση, πηγή δεινών για το λαό μας, βαθαίνει και περισφίγγει τη χώρα μας, οξύνει τα υπαρκτά προβλήματα και δημιουργεί νέα. Οπου η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει πλήρως, ότι δεν είναι τίποτα άλλο από υπηρέτης του συστήματος και διεκπεραιωτής των αντιλαϊκών σχεδίων και επιδιώξεων.

Οπου η Δεξιά προβάλει ισχυροποιημένη, και με «ανανεωμένες» τις φιλοδοξίες της να αναλάβει αυτόν το ρόλο και να τον προωθήσει σε μεγαλύτερες αντιλαϊκές επιδόσεις.

Οπου τα ρεβιζιονιστικά ΚΚ, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να επιδιώξουν άλλο ρόλο απ’ αυτόν της ουράς των δυνάμεων του συστήματος.

Οπου ο λαός, έχοντας εξαπατηθεί, έχοντας προδοθεί απ’ αυτές τις δυνάμεις, δέχεται το βάρος τής εναντίον του επίθεσης, χωρίς να διαθέτει στη φάση αυτή, την πολιτική εκείνη πρωτοπόρα δύναμη που θα εκφράσει, θα συνενώσει και θα κάνει αποτελεσματική την αγανάκτηση και τις αγωνιστικές του διαθέσεις.

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα καινούριο Πολυτεχνείο;

Από το Πολυτεχνείο του ’73 έλλειπε κάτι.

Οι δυνάμεις που έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, είχαν ενθουσιασμό, αγωνιστική διάθεση και τις πιο τίμιες προθέσεις.

Ελειπε ωστόσο η υποδομή εκείνη και η αναγκαία συγκρότηση (ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, σύνδεση με τις μάζες) που θα τις έκανε ικανές να πάνε την υπόθεση αυτή πιο πέρα,

Που δεν θα άφηνε τις αστικές δυνάμεις να επιβάλλουν (με τη βοήθεια των ρεβιζιονιστών) τους όρους τους και την πολιτική τους.

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ