Ναρκωτικά: Ένα ακόμα αδιέξοδο

της Ανδρομάχης Μάκρη και του Λάμπρου Μουσελίμη

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» τ. 33, Μάης 2010

«Τι ζήλεψες

τι τα 'θελες

τα ένδοξα Παρίσια

έτσι και αλλιώς ο κόσμος

πια παντού είναι τεκές

διεκδικούσες θαύματα

που δίνουν τα χασίσια

και παραισθήσεις όσων

ζουν μέσα στις φυλακές»

Μάνος Ελευθερίου

Για κάθε ζήτημα που προκύπτει υπάρχει και η πολιτική του προσέγγιση, έτσι και για το ζήτημα των ναρκωτικών. Η ίδια η καθημερινότητα και πόσο μάλλον οι στίχοι του Μάνου γεννούν κάποια ερωτήματα που η απάντηση τους είναι τόσο δύσκολη και τόσο εύκολη μαζί! Τι εννοούμε μ' αυτό; Εύκολη θεωρητικά και δύσκολη πρακτικά.

Πώς να συνδέεται η χρήση των ναρκωτικών με την πολιτική; Πώς τόσοι άνθρωποι οδηγούνται στην αναζήτηση ένδοξων Παρισιών, τα οποία δεν μπορούν να βρουν όντας νηφάλιοι σε τούτη την κοινωνία; Μήπως υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών κάποιος πιστεύει ότι μπορεί να βρει χαμένες ευτυχίες και ελευθερίες που στην καθημερινή του ζωή του απαγορεύουν να βιώνει; Μήπως για κάποιους αποτελεί στόχο η δημιουργία συνειδήσεων εξαρτημένων και άρα πιο εύκολα χειραγωγήσιμων;

 

Ίσως τα ερωτήματα να μας έπεσαν πολλά και βαριά μα είναι σίγουρα αλληλένδετα μεταξύ τους, υπάρχουν σίγουρα ακόμα περισσότερα και είναι επιτακτική η ανάγκη για τουλάχιστον μια προσπάθεια απάντησης τους. Αλλά ας συνεχίσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε, από τους στίχους του Μάνου φυσικά.

Δε θα μπορούσαμε παρά να κατανοήσουμε την αντίληψη πολλών ανθρώπων για το ότι «έτσι και αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές». Προφανώς, αφού σε καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα ζούμε με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Δηλαδή εκείνα τα χαρακτηριστικά του, τα οποία όλοι μας λίγο πολύ βιώνουμε σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Είναι ατελείωτα, απολύτως συνδεδεμένα μεταξύ τους, και τα αίτια τους βρίσκονται στο ίδιο το σύστημα, παρότι αυτό παλεύει να μας πείσει για το αντίθετο. Ότι δηλαδή είναι επιλογή των νέων να γίνουν «πρεζάκια», να καταστρέψουν τη ζωή τους και τις ζωές των γύρω τους και ό,τι άλλο καθημερινά μας παπαγαλίζουν.

Εμείς τουλάχιστον το έχουμε καθαρό ότι δεν είναι σε καμιά περίπτωση έτσι. Δεν είναι έτσι όταν υπάρχει η ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα με ό,τι αυτά συνεπάγονται, όταν η διαφθορά, η σαπίλα και τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος κυριαρχούν, όταν οι διαπροσωπικές σχέσεις εξαθλιώνονται, όταν η αναζήτηση τρόπων κοινωνικοποίησης καταλήγει και αυτή στα ίδια αδιέξοδα, όταν η αποξένωση των ανθρώπων και η παντελής έλλειψη επικοινωνίας αποτελούν συστατικά της καθημερινότητας και πολλά άλλα...

Η απόδειξη ότι δεν είναι έτσι βρίσκεται για ακόμη μια φορά στα πλαίσια του συστήματος. Κι αυτό γιατί μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί ποιος τα διακινεί, ποιος επιτρέπει τη διακίνηση αυτή και ποιον τελικά αυτή η λεγόμενη μάστιγα εξυπηρετεί. Οι απαντήσεις εδώ είναι απλές.

Οι επονομαζόμενοι «βαρόνοι», «λόρδοι», «βασιλιάδες» κ.λπ. είναι κομμάτι του ίδιου γνωστού συστήματος του οποίου όργανο είναι η αστυνομία (δίωξη, ασφάλεια κ.λπ.) και οι ρόλοι του καθενός προφανείς. Αυτοί οι πιστοί υπηρέτες ενός καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος δεν μπορούν να έχουν άλλο στόχο πέρα από την υποταγή του λαού και την καθοδήγηση του. Αυτό από μόνο του απαντά σε πολλά ερωτήματα. Έτσι θα μπορούν πιο εύκολα να χρησιμοποιούν το λαό για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους χωρίς ο ίδιος να διαμαρτύρεται. Η εξάρτηση και η εθελοδουλία των νέων σε οποιοδήποτε επίπεδο αποτελεί το πιο ισχυρό μέσο του συστήματος για να υποτάξει το μέλλον μας. Και όσο για τα εκατομμύρια των νέων που χάνουν καθημερινά τη ζωή τους ή βρίσκονται σε κάποια γωνιά ενός δρόμου ή σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης ουδείς λόγος.

Εδώ κρίνουμε απαραίτητο να ανοίξουμε μια «παρένθεση» κάνοντας μια μικρή μα περιεκτική αναφορά στο ζήτημα των ναρκωτικών και από άποψη επιπτώσεων πιο συγκεκριμένα στον άνθρωπο. Οι χημικές αυτές ουσίες επιδρούν στο νευρικό σύστημα του ατόμου άλλοτε διεγείροντας του την ψυχολογία και άλλοτε καταστέλλοντας την. Η πρόκληση ευφορίας, η δημιουργία ψευδαισθήσεων και άλλα θετικά συναισθήματα οδηγούν σε επαναλαμβανόμενη χρήση αυτών των ουσιών (όποιες κι αν είναι) και τελικά στην εξάρτηση. Και η εξάρτηση φέρνει εξάρτηση...

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε γύρω μας, είναι πάντοτε αρνητικά και διαφορετικά. Από τη μέθη ως το θάνατο. Πολλοί βέβαια καταφέρνουν να απεξαρτηθούν και να επανενταχτούν στο κοινωνικό σύνολο, έχοντας όμως ακόμη την ύπαρξη κάποιων κατάλοιπων και πολλές φορές το στιγματισμό.

Όσο για τη δική μας πρόταση δεν θα μπορούσαμε ποτέ να δώσουμε διεξόδους όπως αυτή του συστήματος που τελικά όπως όλες τους είναι αδιέξοδα. Η διέξοδος δεν έχει όνομα μα σίγουρα προκύπτει στην καθημερινότητα μέσα από τη συνεχή πάλη με όλα τα ζητήματα που ανοίγονται και τη ρήξη με κάθε σύνδεσμο αυτού του συστήματος και τέλος την άρνηση σε αυτά που μας «πουλάει». Γιατί οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε και να διεκδικούμε καθημερινά τα δικαιώματα και την ελευθερία μας, ελευθερία και στον τρόπο που διασκεδάζουμε.