Βόρειος Ιρλανδία. 30 χρόνια από τη Ματωμένη Κυριακή

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φ. 447, στις 9/2/2002

Στις 30 Γενάρη οι Ιρλανδοί έχουν τη μαύρη επέτειο της σφαγής του λαού τους το 1972 από το στρατό κατοχής, τους άγγλους αλεξιπτωτιστές, που έμεινε χαραγμένη στην ιστορία ως «Ματωμένη Κυριακή».

Ήδη από το 1969, ο βρετανικός στρατός κατοχής έχει επανέλθει στη Β. Ιρλανδία και έχει αναλάβει στο Όλστερ την προστασία των Προτεσταντών και τη διαφύλαξη των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της Βρετανίας στο τμήμα του νησιού που παραμένει ακόμη προσδεδεμένο αποικιοκρατικά στο άρμα της. Ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει από δεκαετίες έχει οδηγηθεί σε βίαιες αντιπαραθέσεις και η διορισμένη κυβέρνηση καταφεύγει ανοιχτά στην ομπρέλα του βρετανικού στρατός για να ελέγξει την κατάσταση.

 

Πρόκειται για έναν λαϊκό αγώνα που συνεχίζει μέχρι σήμερα να προσδιορίζεται με θρησκευτικά κριτήρια, προτεστάντες και καθολικοί, αποφεύγοντας να αναδείξει, με ευθύνη ακόμα κι αυτών των δυνάμεων που συγκρότησαν τον IRA, τις πραγματικές του αιτίες. Γιατί δεν είναι κρυφό ότι ο εργατόκοσμος και οι λαϊκές μάζες αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική κατοχή ενώ τα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα προσδέσανε τα συμφέροντά τους αλλά και τη διατήρησή τους στην εξουσία με τις επιταγές της μεγαλοαστικής τάξης της Βρετανίας.

Η διαδήλωση που είχε προγραμματιστεί από την Ενωση Πολιτικών Δικαιωμάτων της Β. Ιρλανδίας προς την πλατεία Γκίλντχολ είχε στόχο την καταγγελία των τρομοκρατικών μέτρων της κυβέρνησης του Όλστερ σε βάρος των Καθολικών, επιτρέποντας, μεταξύ άλλων, τη φυλάκιση όσων σχετίζονται με τον IRA, χωρίς δίκη. Η πορεία έχει απαγορευτεί, ενώ ο IRA έχει δεχτεί να μην υπάρχουν ένοπλοι άντρες του στην περιοχή. Η μαζικότατη διαδήλωση εμποδίζεται με οδοφράγματα του στρατού και αναγκάζεται να στραφεί προς άλλη κατεύθυνση. Οι διαδηλωτές αρνούνται την απαγόρευση και χτυπιούνται με πραγματικά πυρά από τους Βρετανούς. Οι πυροβολισμοί πέφτουν αδιακρίτως στο σώμα της πορείας τόσο από το δρόμο όσο και από ακροβολισμένους αλεξιπτωτιστές στα τείχη της πόλης και τις στέγες. 14 νεκροί και 14 τραυματίες είναι ο συνολικός απολογισμός αυτής της σφαγής.

Το μακέλεμα δεν ήταν το πρώτο ούτε βέβαια το τελευταίο. Μια άλλη πάλι Κυριακή το Νοέμβρη του 1921 τα βρετανικά στρατεύματα σε αντίποινα της εξόντωσης 14 άγγλων πρακτόρων από τον IRA εισβάλουν σε γήπεδο στη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα και πυροβολώντας στο πλήθος, δολοφονούν 12 θεατές, ανοίγοντας τον κύκλο των «Ματωμένων Κυριακών».

Οι αιτιολογίες των άγγλων ιμπεριαλιστών είναι γνωστές και κοινότυπες στην πλούσια δολοφονική τους δράση σε βάρος των λαών που γεύτηκαν την αποικιοκρατική τους πολιτική (βλέπε Δεκεμβριανά και Κύπρο για να αναφερθούμε μόνο στα δικά μας). «Δεχθήκαμε πρώτοι πυρά και αμυνθήκαμε». Μόνο που οι διαδηλωτές που δολοφονούνται βρίσκονται πάντα άοπλοι ενώ ποτέ δεν υπάρχουν στρατιώτες πυροβολημένοι.

Αν θα θέλαμε εδώ να σημειώσουμε κάτι είναι ότι τόσο η επανεγκατάσταση του κατοχικού στρατού στη Β. Ιρλανδία όσο και η σημερινή προσπάθεια χειραγώγησης και εν τέλει εξαφάνισης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ιρλανδών έχουν γίνει με κυβερνήσεις Εργατικών. Φαίνεται πως η πολιτική του «δούρειου ίππου» να αποδίδει καλύτερα με τον φιλολαϊκό μανδύα των Εργατικών, όπως άλλωστε έχει αποδείξει το σύνολο των λεγόμενων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Η συμφωνία της «Μεγάλης Παρασκευής» του 1998 που επέβαλλαν οι Βρετανοί, σε συνδυασμό με την πρόσφατη ανακοίνωσης του IRA ότι θα παραδώσει τον οπλισμό του, σίγουρα συγκαταλέγονται στα επιτεύγματα των Εργατικών ενώ αποτελούν οπισθοχώρηση για τον ιρλανδέζικο λαό και ήττα του IRA. Η πολιτική «διαλόγου» με όρους ατιμωτικούς για το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του βόρειου τμήματος του νησιού, σε συνάρτηση με τη βίαιη καταστολή κάθε απόπειρας επαναδραστηριοποίησης τμημάτων του IRA οδηγεί σε αδιέξοδο την πολιτική ομάδα του Σιν Φέιν.

Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε τις μεγάλες ευθύνες που έχουν οι δυνάμεις που συγκροτούν τον IRA. Η αδυναμία ανάδειξης των πραγματικών ταξικών χαρακτηριστικών αυτού του εμφυλίου και συνακόλουθα η χάραξη πολιτικής με γνώμονα τη συσπείρωση του λαού ανεξάρτητα θρησκευτικών διακρίσεων είχε σαν συνέπεια την πολιτική του περιχαράκωση, κάτι το αναντίστοιχο με τις δυνατότητες και τις επιδιώξεις αυτού του πολύχρονου, μεγαλειώδους και πλούσιου σε αίμα και θυσίες αγώνα που δίνει ο ιρλανδέζικος λαός. Πολύ περισσότερο που δεν μπόρεσε να ενεργοποιήσει και τον λαϊκό παράγοντα, τους εργαζόμενους στο τμήμα του νησιού που είναι ανεξάρτητο.

Ακόμη παραπέρα. Η αφέλεια να θεωρήσουν ότι μπορούν να παρέμβουν στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ποντάροντας στις πλάτες του αμερικανικού παράγοντα, στραπατσαρίστηκε με την ανατροπή των δεδομένων που επέβαλαν στην παγκόσμια σκακιέρα τα γεγονότα της 11 Σεπτέμβρη. Μπροστά στον κίνδυνο να χαρακτηριστεί «τρομοκρατική» οργάνωση και με μειωμένα τα λαϊκά του ερείσματα, έφτασε στην απεμπόληση του δίκαιου αγώνα του και στη διαδικασία παράδοσης του οπλοστασίου του, όπως τουλάχιστον ανακοινώθηκε.

Αξίζει να μείνουμε και σε μια άλλη παράμετρο που συχνά συνοδεύει τέτοιου είδους εξελίξεις. Το 1983 οι U2 υμνούν τις δύο «Ματωμένες Κυριακές» με το τραγούδι τους Sunday Bloody Sunday. Η υποχώρηση του κινήματος έχει κι εδώ τις συνέπειές της. Έτσι ο Μπόνο αρνείται να πάρει θέση υπέρ του λαού του, αφήνοντας το μήνυμα ότι αρνείται τον κύκλο βίας που αμφότερες οι πλευρές χρησιμοποιούν, χρησιμοποιώντας λευκές σημαίες στις συναυλίες του και όχι την ιρλανδική. Καθόλου περίεργο που σήμερα βρίσκεται συνδαιτυμόνας στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στη Ν. Υόρκη, με όλο το κεφαλαιοκρατικό κατεστημένο παλεύοντας … για τα θύματα του AIDS.

Η πείρα του λαού μας αλλά και παγκόσμια δείχνει ότι μια «Μεγάλη Παρασκευή» οδηγεί τις περισσότερες φορές σε πολλές «Ματωμένες Κυριακές» Κι ο λαός της Β. Ιρλανδίας οφείλει να βγάλει τα συμπεράσματά του από αυτήν την επέτειο σε συνάρτηση με τις σημερινές εξελίξεις.