Ομιλία του Στέλιου Αγκούτογλου
στο διήμερο της ΚΟΕ (5-6 Φλεβάρη 2005)
με αφορμή τα 40 χρόνια από την έκδοση της Αναγέννησης
Ασφαλώς στον ελλαδικό χώρο, για το μ-λ κίνημα, οι φυσιογνωμίες των συντρόφων Γιάννη Χοτζέα και Ισαάκ Ιορδανίδη ήταν και παραμένουν ξεχωριστές. Ο σεβασμός και η μεγάλη ευγνωμοσύνη που χρωστάμε σ’ αυτούς τους τρεις αγωνιστές ξεχωριστά, όπως και σε όλους συνολικά, τουλάχιστον για μας, ήταν πάντα δεδομένες και συνεχίζουν να ισχύουν στο ακέραιο.
Εάν θελήσουμε όμως να αναφερθούμε στη δημιουργία και στην εξέλιξη του μ-λ κινήματος, αυτό που έχει ενδιαφέρον για μας σήμερα είναι να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα και να μην ξεχνάμε τη σημασία και το ρόλο που έπαιξαν στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και διεθνώς η ύπαρξη αυτού του ρεύματος, που είχε και έχει τις αναφορές του στο παρελθόν, που αποτελεί συνέχεια αυτού και έχει μέλλον, με τους παρακάτω όρους:
α) Να γνωρίζει τι είναι η αυτοκριτική και η συντροφική κριτική.
β) Οτι τον πολιτισμό και τη συνείδηση που θέλει να μεταλαμπαδεύσει στην κοινωνία τα έχει καταχτημένα το ίδιο.
γ) Και ότι στο κίνημα χρωστάμε και θα χρωστάμε πάντα, δίχως να έχουμε απαιτήσεις ανταπόδοσης, τόσο ως κόμμα όσο και ως άτομα.
Ετσι λοιπόν νομίζω πως γνωρίζω καλά ότι μία αξιόπιστη κριτική μπορεί να ασκηθεί από κάποιον μόνον όταν αυτός ο ίδιος έχει αναπτυγμένη την αντίληψη και τη λειτουργία της ουσιαστικής αυτοκριτικής. (...) Γι’ αυτό το λόγο θα ήθελα να θέσω στους παρευρισκόμενους, και ιδιαίτερα στους διοργανωτές αυτού του διημέρου, μερικά ερωτήματα:
Το πρώτο ερώτημα έχει να κάνει με τη λεγόμενη “διάλυση” του μ-λ κινήματος, θέση που υιοθετούν οι σ. της ΚΟΕ και όχι μόνον. Θα μπορούσαμε ίσως να υιοθετήσουμε και υιοθετούμε και μεις σε έναν βαθμό αυτόν τον όρο, διευκρινίζοντας και αποσαφηνίζοντας όμως ορισμένα ζητήματα:
Διευκρινίζοντας και αποσαφηνίζοντας πρώτα απ’ όλα στους συντρόφους Ινδούς, στους συντρόφους του Νεπάλ, στους συντρόφους των Φιλιππίνων, στους συντρόφους του Περού, στους αμέτρητους συντρόφους ανά τον κόσμο, μη εξαιρουμένης της Ευρώπης, ότι έκαναν καλά που κινούνταν και κινούνται μέσα στην τροχιά του μ-λ κινήματος μέχρις ανάδειξης νεότερου επαναστατικού υποκειμένου. Διευκρινίζοντας λοιπόν ότι την επιλογή τους την κρίνουμε ορθή και άξια λόγου. Ετσι σκεφτόμαστε εμείς τα πράγματα.
Σε συνάρτηση μ’ αυτή τη διευκρίνηση και αποσαφήνιση, ας αναφερθούμε λίγο στο δικό μας μ-λ κίνημα. Τότε που, στα μισά της δεκαετίας του ’70 περίπου και ιδιαίτερα στην αρχή της δεκαετίας του ’80, υψώνονταν τα πέτρινα χρόνια του μ-λ κινήματος, χρόνια που πορεύονταν παράλληλα με την ολοκλήρωση του κομμουνιστικού κύκλου.
(...) Σ’ όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια, εμείς ως ΚΚΕ(μ-λ), με τη γνωστή “δυστυχισμένη συνείδησή” μας, πιστεύω ότι υπερασπιστήκαμε Θερμοπύλες και ήταν πράγματι Θερμοπύλες όταν το ΚΚΕ(μ-λ) μετά το δεύτερο συνέδριό του από 3.000 μέλη και άλλους τόσους και περισσότερους συναγωνιστές και υποστηρικτές βρέθηκε να οδηγείται σε μια ταχύτατη αποσύνθεση. (...) Σ’ όλα αυτά τα χρόνια όμως, σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε αγωνιστική μαχητική διεκδίκηση και σύγκρουση με την εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής, καθώς και σε κάθε εκδήλωση και διαδήλωση που οργανώθηκε, είτε με τη συνδιοργάνωση τη δική μας είτε όχι, συμμετείχαμε και δίναμε το δικό μας παρών. Συνεπώς ήμασταν ΠΑΡΟΝΤΕΣ, όχι ως φαντάσματα του παρελθόντος, ως ανύπαρκτα, διαλυμένα, άχρωμα, άοσμα, άβουλα όντα, ή μια διαλυμένη οργάνωση, αλλά με θέσεις και απόψεις στα μεγάλα προβλήματα του λαού και του τόπου μας, με θέσεις, απόψεις και πρωτοβουλίες σε διεθνή ζητήματα και σε διεθνείς συναντήσεις.
(...) Στους σ. της ΚΟΕ θέλω να θέσω τρία ερωτήματα για το πώς μπορούν να εξηγήσουν τη στάση του σ. Γιάννη Χοτζέα σε τρεις κρίσιμες στιγμές της εξέλιξης του μ-λ κινήματος της χώρας μας, για να αρχίσει έτσι η συζήτηση γύρω από αυτό το μεγάλο θέμα και να καταθέσει ο καθένας τις δικές του θέσεις και τις δικές του εμπειρίες:
Ερώτηση 1η:
Πώς εξηγούν τη μη στήριξη του νέου ξεκινήματος της υπόθεσης του μ-λ κινήματος στη χώρα μας, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, έτσι όπως οι συνθήκες και οι περιστάσεις επέβαλλαν, με τις τόσο πολλές δυνατότητες που είχε ο σύντροφος Γιάννης. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι ο σ. Γιάννης δεν ήταν παρών. Ηταν και παραήταν παρών. Ομως από τον σ. Γιάννη η ΟΜΛΕ, και γενικά το κίνημα, ανέμενε να λειτουργήσει ως ηγέτης, ένας ηγέτης που έμπαινε μπροστά δυναμικά και παραγνώριζε, παραμέριζε, ξεπερνούσε τις όποιες “αποκαταστάσεις”, όπως τις έλεγε, για την περίοδο της χούντας. (...)
Ερώτηση 2η:
Της ίδιας απορίας συνέχεια αναφέρω μια άλλη ασυνέχεια για το 1976, τότε που όπως όλοι θα ξέρετε, συγκλήθηκε το πρώτο συνέδριο της ΟΜΛΕ, για να ιδρυθεί το ΚΚΕ (μ-λ). Οπως επίσης οι περισσότεροι από εσάς θα γνωρίζετε, ότι το συνέδριο αυτό, ύστερα από έναν και πλέον χρόνο προσυνεδριακής διαδικασίας, οδηγήθηκε σε τέτοιο δρόμο που κατέληξε στη διάσπαση και στη δημιουργία των δύο γνωστών μ-λ, που έκτοτε (πάντα κατά τη γνώμη μου) ταλαιπώρησε όχι μόνο τους αγωνιστές, μέλη, οπαδούς και φίλους του μ-λ κινήματος, αλλά και ευρύτερα τον κόσμο της Αριστεράς.
Και τότε πιστεύω ότι ο ρόλος του σ. Γιάννη επιβάλλονταν να είναι, και μπορούσε να ήταν, καταλυτικός για το μ-λ κίνημα της χώρας μας. (...)
Ερώτηση 3η:
Και φτάνουμε στο Β΄ Συνέδριο του ΚΚΕ(μ-λ), όπου εκεί έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Είχαμε δηλαδή ένα ηγετικό στελεχιακό δυναμικό, το οποίο οδηγούνταν, πλέον, στην οριστική παραίτηση και στον παροπλισμό. Και τότε αυτό που θα ανέμενε κανείς από το σύντροφο Γιάννη θα ήταν να παρέμβει και να συμβάλει στο ξεκαθάρισμα του τοπίου. Να διακηρύξει σε όλους τους συντρόφους ότι αυτό που το μ-λ κίνημα πολέμησε προφητικά στους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος, δηλ. τον ρεβιζιονισμό, οδηγούνταν στην ολοκλήρωση της διάλυσής του, ενώ εμείς ως κομμουνιστές έπρεπε και πρέπει να μείνουμε όρθιοι, να ξεκινήσουμε τη νέα σπειροειδή πορεία της επαναστατικής διαδικασίας, με ό,τι εφόδια είχαμε -και δεν ήταν λίγα αυτά.
(...) Η πορεία του μ-λ κινήματος σχετίστηκε πάντα, και σχετίζεται σήμερα ακόμη περισσότερο, με τις τύχες του κομμουνιστικού, του αριστερού και του ευρύτερου κινήματος των λαών. Συνεπώς πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα οφείλουμε να σταθούμε με υπευθυνότητα, σοβαρότητα και τόλμη. Το κλείσιμο του κύκλου του πρώτου εγχειρήματος των λαών για τη δημιουργία της οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση, καταπίεση, πολέμους και εξανδραποδισμούς λαών, αφανισμούς χωρών και εθνών, έκλεισε ανοίγοντας ξανά ΟΛΑ τα προβλήματα της ταξικής κοινωνίας. (...)
Ο καθένας σήμερα έχει τις δικές του προσεγγίσεις, και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα και καλή στιγμή για όλους μας. Σημαίνει ότι έχουμε απόψεις, παλεύουμε γι’ αυτές και θέλουμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε γι’ αυτές. Οφείλουμε όμως να παραμερίσουμε τους εγωισμούς, έτσι όπως οι απλοί αγωνιστές, ενταγμένοι και μη στις διάφορες οργανώσεις, αναφωνούσαν και αναφωνούν, αλλά κανείς στην ουσία δεν τους ακούει και δεν τους δίνει πολλή σημασία.
(...) Σημασία έχει να βγούμε από αυτή την κατάσταση και να εγκαινιάσουμε, να συμμετέχουμε σε μια νέα εποχή. Να ανακαλύψουμε το πλέον απλό πράγμα, την ΚΟΙΝΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ και την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ. Δεν θα κρύψουμε τις διαφορές μας και τις διαφωνίες μας. Ομως θα αναδείξουμε, κυρίως, αυτά που μας ενώνουν, και όχι να αναδεικνύουμε στην πράξη μόνον αυτά που μας χωρίζουν. Αυτό θα αποτελέσει την καλύτερη προσφορά που μπορούμε να κάνουμε στο επαναστατικό κίνημα της χώρας μας και γενικά σε όλο το κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου