Ομιλία του Βασίλη Σαμαρά για την ILPS (Φλεβάρης 2004)

Ζούμε μια περίοδο κλιμάκωσης σε μεγάλη έκταση και βάθος της επίθεσης του κεφαλαίου και συνολικά του καπιταλιστικού συστήματος ενάντια στο προλεταριάτο και γενικότερα τις εργαζόμενες μάζες.

Μια περίοδο έντασης της εκστρατείας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και με στόχο την «επανακατάκτηση» και «επαναποικιοποίηση» του κόσμου.

Μια περίοδο μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και με αντικείμενο το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Μια περίοδο αναδιάταξης δυνάμεων με βάση της τον ανταγωνισμό και πυροδότη την διεκδίκηση της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα μπαίνουμε σε μια φάση ανασύνταξης του Λαϊκού Κινήματος στον κόσμο που μέσα από τις συνέπειες της ήττας αναζητάει μέσα στην πάλη, τους δρόμους ανασυγκρότησης των δυνάμεών του και προώθησης των στόχων του. 

1. Εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια (περίοδος Ρήγκαν-Θάτσερ) έχει εξαπολυθεί μια στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο προλεταριάτο και συνολικά τις εργαζόμενες μάζες.

Μια επίθεση που πριμοδοτήθηκε επίσης από την Γκορμπατσοφική Περεστρόικα και τους «εκσυγχρονισμούς» του Τεγκ Χσιάο Πινγκ και πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις μετά τις ανατροπές του 1989-1991 και την ολοκλήρωση της ανατροπής των παγκόσμιων συσχετισμών. Μια επίθεση που στοχεύει: Το χτύπημα των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Στην απολυτοποίηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στο προλεταριάτο και με κλειδί την επιβολή εργασιακών σχέσεων που του δίνουν την απόλυτη εξουσία πάνω στους εργαζόμενους.

Την αποσυγκρότηση του προλεταριάτου σαν «τάξη για τον εαυτό της», της δυνατότητας να οργανώνεται, να συγκροτείται και να διεκδικεί τα δικαιώματα και το ρόλο του.

Την ολοκληρωτική ανατροπή των ταξικών συσχετισμών σε κάθε χώρα και στον κόσμο καθώς ήδη επεκτείνεται και σε μεσοστρώματα ακόμη και στις Μητροπόλεις.

Μια επίθεση που θέλει να έχει τον χαρακτήρα μιας συνολικής ρεβάνς του κεφαλαίου απέναντι στο προλεταριάτο.

2. Ανάλογης κλίμακας εκστρατεία έχει αναληφθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενάντια στους λαούς. Στόχος της η «επανακατάκτηση» του κόσμου, η μετατροπή των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών σε «ενδοχώρα» των ιμπεριαλιστικών Μητροπόλεων. Ειδικότερα, ο έλεγχος των πηγών ενέργειας, πρώτων υλών καθώς και των δρόμων μεταφοράς τους. Η κατοχύρωση των άνισων όρων ανταλλαγών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και τις εξαρτημένες χώρες. Η επιβολή της κακόφημης «ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων» και με στόχο την απομύζηση των κεφαλαιακών αποθεμάτων των αδύναμων οικονομικά χωρών.

Η επιβολή -μέσω και εκβιασμών του ΔΝΤ- της «νεοφιλελεύθερης» πολιτικής και στόχο την πλήρη καταλήστευση αυτών των χωρών.

Το αποτέλεσμα είναι η καταλήστευση, αποδυνάμωση, καταστροφή των οικονομιών αυτών των χωρών μέχρι το επίπεδο της οικονομικής «ερήμωσης» ολάκερων περιοχών.

Ο εξαναγκασμός της νεολαίας αλλά και τεχνικού-επιστημονικού δυναμικού αυτών των χωρών να τις εγκαταλείπουν στερώντας τες από πολύτιμες παραγωγικές δυνάμεις και να παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις ιμπεριαλιστές Μητρόπολης και στο πιο χαμηλό κόστος.

Μια συνολική διαδικασία συγκέντρωσης-συγκεντροποίησης Κεφαλαίων, επενδύσεων, παραγωγικού δυναμικού που διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές Μητροπόλεις και τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες.

Αυτή η διαδικασία δεν κινήθηκε μέσα από τους λεγόμενους «νόμους της αγοράς» ή στη βάση του υποτιθέμενου «Διεθνούς καταμερισμού». Επιβλήθηκε μέσα από πιέσεις, εκβιασμούς και απειλές, ενώ η κύρια δύναμη επιβολής υπήρξαν οι ανοιχτές στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Σημείο καμπής αυτής της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» υπήρξε ο «πόλεμος του Κόλπου» το 1991 στον οποίο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ συστρατεύτηκε η πλειοψηφία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Στη συνέχεια είχαμε το ματοκύλισμα, το κομμάτιασμα της Γιουγκοσλαβίας, την υποκίνηση συγκρούσεων στον Καύκασο, την «ειρηνική» κατάκτηση συνολικά των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Ακολούθησε και με πρόσχημα την 11^η Σεπτέμβρη, η επιδρομή στο Αφγανιστάν, ενώ το επόμενο βήμα ήταν η νέα επίθεση ενάντια στο Ιράκ και η κατάκτησή του, ενώ ήδη απειλούνται και άλλες χώρες με ανάλογη μεταχείριση.

3. Όλα αυτά εξελίσσονται πλέον μέσα σε συνθήκες ενός ολοένα και εντεινόμενου ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Για το μοίρασμα του κόσμου, για την κατάκτηση της υπεροχής για την διεκδίκηση θέσεων και ρόλων στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «ιεραρχία».

Με τις προσπάθειες κατάκτησης αγορών, τις προσπάθειες διείσδυσης του ενός στις περιοχές του άλλου.

Της επιβολής μεθόδων ανοιχτού ή συγκαλυμμένου προστατευτισμού και παρά τις διακηρύξεις περί «ανοιχτών αγορών» (των «άλλων»).

Την αναζήτηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων και ιδιαίτερα όσον αφορά τα προϊόντα αιχμής υψηλής απόδοσης και στρατηγικής σημασίας.

Στο πεδίο της κίνησης κεφαλαίου, διαμόρφωσης επιτοκίων και νομισματικών συναλλαγών.

Ιδιαίτερα οξυμένος όσον αφορά τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και μεταφοράς τους, των πρώτων υλών.

Ενας ανταγωνισμός που ήδη πολιτικοποιείται, στρατιωτικοποιείται, προσεγγίζοντας πλέον και τα πεδία στρατηγικής.

Με τις προσπάθειες προσεταιρισμού (μέσω ανταλλαγμάτων ή και εκβιασμών) των κυβερνήσεων διαφόρων χωρών.

Με τις πιέσεις στον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς οργανισμούς για πάρσιμο αποφάσεων που ευνοούν τις θέσεις της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Με την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, την επέκταση του διεθνούς εμπορίου όπλων, τη δημιουργία ή παραπέρα ανάπτυξη των δυνάμεων επέμβασης.

Με στρατιωτικές επεμβάσεις με στόχο την κατάκτηση εδαφών-ζωνών κυριαρχίας ακόμη και σε περιοχές που δημιουργούν κινδύνους άμεσης αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Εξελίξεις που -συνολικά παρμένες- οδήγησαν στην παραπέρα όξυνση και περιπλοκή των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Αντιθέσεις που δεν αφορούν πλέον μόνο το σχήμα «Ανατολή»-«Δύση» όπως αρχικά διαφάνηκε, αλλά και αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης. Τόσο ώστε να θέτουν ζητήματα ιεράρχησης επιλογών έως και μέχρι το στρατηγικό πεδίο, να αναδείχνουν το ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών και να ανοίγουν μια διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων.

4. Η διάταξη δυνάμεων μετά το ’89-’91 εμφανίζει στη μια πλευρά τη νικήτρια Δύση και στην άλλη τη νικημένη Ρωσία (πρώην ΣΕ) ενώ σε μια ιδιόρρυθμα ενδιάμεση θέση βρισκόταν η Κίνα.

Η δυτική συμμαχία επιβάλλει τους οικονομικούς και πολιτικούς της όρους στα παγκόσμια πράγματα, τον δεσπόζοντα ρόλο της. Αυτή η επιβολή είναι που ονομάστηκε «παγκοσμιοποίηση» και ακριβώς για να συγκαλυφθεί το πραγματικό της περιεχόμενο.

Η δύση με επικεφαλής τις ΗΠΑ ακολουθεί μια επεκτατική επιθετική πολιτική. Γνωρίζει μια σειρά επιτυχίες, στην πορεία ωστόσο αναδείχνονται μια σειρά αντιφάσεις και αντιθέσεις.

Καταλυτικός παράγων, το ότι στις ΗΠΑ θεωρούν ότι μπορούν να θέσουν σαν ζήτημα ημερήσιας διάταξης την επιδίωξη της παγκόσμιας κυριαρχίας. Αυτό οξύνει την αντίθεση με μια Ρωσία (και την Κίνα) που έχει βέβαια νικηθεί αλλά διατηρεί πλήρη την (πυρηνική) δυνατότητα να πλήξει τις ΗΠΑ στο έδαφός τους.

Ταυτόχρονα αναδείχνει αντιθέσεις στο εσωτερικό της συμμαχίας καθώς οι συνέταιροι στη νίκη διεκδικούν επαναπροσδιορισμό ρόλων και μεριδίων σε βάση μεγαλύτερης ισοτιμίας.

Το αποτέλεσμα είναι και παρά τις επιτυχίες (της Δύσης) οι εξελίξεις να οδηγηθούν σε τέλμα, και η στρατηγική των ΗΠΑ σε αδιέξοδο. Βάση του αδιεξόδου, αποτελούσε και αποτελεί η αναντιστοιχία στόχου (κυριαρχία) και μέσων που διαθέτουν οι ΗΠΑ για την επίτευξή του. Ωστόσο αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, ιδιαίτερα στους πιο αντιδραστικούς και επιθετικούς κύκλους των ΗΠΑ. Εχουμε έτσι την γνωστή πραξικοπηματική «εκλογή» της ομάδας Τσένι-Μπους. Στόχος η επιθετική «διέξοδος» από το «τέλμα» πράγμα που θα γινόταν είτε υπήρχε η 11^η Σεπτέμβρη είτε όχι.

Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι οι ΗΠΑ αποφασίζουν να κινηθούν βασικά μόνες τους εκβιάζοντας και θέτοντας τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προ τετελεσμένων.

α) Προτάσσουν την κατεύθυνση της «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας και στα πλαίσιά της επιτίθενται και καταλαμβάνουν το Αφγανιστάν.

β) Διατυπώνουν μετά το δόγμα του «άξονα του κακού» για να το καθιερώσουν σαν πολιτική βάση της επέκτασης της επίθεσής τους και σε άλλες χώρες.

γ) «Διαρρέουν» τα σχέδια με τους πυρηνικούς στόχους όπου ανάμεσά τους βρίσκονται Ρωσία («η Καρχηδόνα που πρέπει να καταστραφεί») και η Κίνα.

Τα αποτελέσματα: Η «αντιτρομοκρατική» κατεύθυνση γίνεται αποδεκτή και όλοι συμπαρατάσσονται σ’ αυτόν ή εκείνον το βαθμό με τις ΗΠΑ όταν αυτές επιτίθενται στο Αφγανιστάν.

Το δόγμα ωστόσο του «άξονα του κακού» δεν γίνεται αποδεκτό ούτε σαν τέτοιο ούτε όσον αφορά την συγκεκριμένη της εφαρμογή δηλαδή την επίθεση στο Ιράκ.

Ενώ οι πυρηνικές απειλές χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου για όλους.

Το αξιοσημείωτο μάλιστα είναι πως αυτοί που αντιδρούν δεν είναι μόνο Ρωσία, Κίνα αλλά και ο σύμμαχοι των ΗΠΑ και κυρίως Γαλλία, Γερμανία.

Ταυτόχρονα ένα κύμα οργής και αγανάκτησης κατεβάζει εκατομμύρια διαδηλωτών στους δρόμους σε όλο τον κόσμο.

Η «νίκη» των ΗΠΑ στο Ιράκ, αυτό που τελικά ανέδειξε ξανά ήταν το αδιέξοδο της στρατηγικής τους.

Καταλυτικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε η ηρωική αντίσταση του Ιρακινού λαού που συνεχίζεται αδάμαστη μέχρι τις μέρες μας.

Ένα αδιέξοδο που ανέδειξε ξανά το πάντα υπαρκτό (που δεν μπόρεσε ούτε και θα μπορούσε να παρακάμψει η ομάδα Μπους) ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών.

Ακολούθησε μια φάση (αυτή που διανύουμε) όπου η κάθε πλευρά προσπαθεί να διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για λογαριασμό της και εν’ όψει των επόμενων κινήσεων. Για τα θέμα τα που ανοίγονται είναι σαφές πως δεν μπορούν να γίνουν προβλέψεις. Πως δηλαδή θα διαμορφωθούν τα μέτωπα, πώς θα διαταχθούν οι δυνάμεις, ποιες -τελικά- συμμαχίες θα συγκροτηθούν. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι κάποιες εκτιμήσεις, για διαθέσεις, δεδομένα τάσεις και συσχετισμούς.

Ως προς τις ΗΠΑ αυτό που χρειάζεται να υπογραμμιστεί, είναι πως η στρατηγική της κυριαρχίας δεν είναι κάτι το οποίο έτσι απλά μπορούν να το αλλάζουν ή πολύ περισσότερο να «παραιτηθούν» απ’ αυτήν. Δεν είναι θέμα Μπους ή Κέρι. Είναι θέμα συνολικής δομής των ΗΠΑ (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) τόσο σε αναφορά με την εσωτερική λειτουργία της όσο και τις σχέσεις που έχει διαμορφώσει με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν είναι μια πολιτική που «επικάθησε» απλώς σ’ αυτή τη δομή αλλά μια στρατηγική που συναρθρώνεται με όλες τις εκφράσεις της δομής και λειτουργίας των ΗΠΑ.

Τα αδιέξοδα δημιουργούν σκεπτικισμό, προκαλούν προβληματισμούς και ιδιαίτερα σε αναφορά με το ζήτημα των συμμαχιών, η αλλαγή της στρατηγικής τους ωστόσο, προϋποθέτει συνολικότερες ανατροπές εντός και εκτός ΗΠΑ.

Οσον αφορά τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές κατ’ αρχήν Γαλλία, Γερμανία δεν είναι έξω από τις διαθέσεις τους ένας επαναπροσδιορισμός ρόλων αν κάτι τέτοιο το αποδέχονταν οι ΗΠΑ. Μια τέτοια εξέλιξη θα έλυνε και το δίλημμα της Αγγλίας που συμπαρατάσσεται μεν με τις ΗΠΑ αλλά με όλο και λιγότερο «ενθουσιασμό». Ωστόσο οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές αντιλαμβάνονται πλέον αρκετά καλά τις προθέσεις και τους στόχους των ΗΠΑ. Ετσι χωρίς να προχωρούν σε ρήξη κινούνται με «μικρά» αλλά ευδιάκριτα βήματα στην τροχιά της αυτονόμησης, της διαμόρφωσης όρων χειραφέτησής τους. Στο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο, ενώ κάνουν και ανοίγματα προς Ρωσία, Κίνα και άλλες πλευρές.

Όλα αυτά συνδέονται καθοριστικά και με την ύπαρξη και τις προοπτικές της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) Η ύπαρξή της υπήρξε καθοριστική για τις ανατροπές του ’89-’92 αλλά και την διαμόρφωση των συσχετισμών μέχρι σήμερα. Αυτό αποτελεί και ένα «κεκτημένο» για όλες τις δυνάμεις που την συγκροτούν. Αυτό σημαίνει ότι τυχόν διάλυσή της θα είχε τεράστια κόστη όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για όλους τους συμβαλλόμενους και συνολικά για το σύστημα. Από την άποψη αυτή, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ολότελα μια «επανασυνενόηση» τέτοια ή αλλιώτικη, προσωρινή ή μεγαλύτερης διάρκειας. Εκείνο πάντως που είναι βέβαιο είναι πως σε καμιά περίπτωση δεν θα ‘ναι «όπως πριν». Η ανάδειξη-όξυνση των αντιθέσεων αποτελεί πλέον ένα δεδομένο που θα βαρύνει όποια τροπή κι αν πάρουν τα πράγματα.

Απέναντι σ’ όλα αυτά, Ρωσία, Κίνα διακηρύσσουν ότι είναι υπέρ ενός συνολικού (πολυπολικού) επαναπροσδιορισμού (διάβαζε διανομής του κόσμου) των σχέσεων ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Γνωρίζουν ωστόσο πολύ καλά πλέον ότι αποτελούν στόχο. Οι αυταπάτες, ιδιαίτερα της περιόδου Γκορμπατσόφ-Τεγκ-Γέλτσιν φαίνεται να μην έχουν πλέον έδαφος.

Ετσι, έχουν κάνει ήδη σοβαρές κινήσεις προσέγγισης μεταξύ τους ενώ είναι μέσα στα σοβαρά ενδεχόμενα να προχωρήσουν σε σύμπηξη συμμαχίας στρατηγικού χαρακτήρα (ίσως και με άλλες «ασιατικές» δυνάμεις). Για την ώρα αποφεύγουν ένα τέτοιο «προκλητικό» βήμα καθόσον μάλιστα προσβλέπουν και στην διεύρυνση-οριστικοποίηση του ρήγματος στα πλαίσια της Δυτικής συμμαχίας.

Τέλος είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί αυτή που θα μπορούσε να είναι η πιο επικίνδυνη εκδοχή των εξελίξεων.

Η πιθανότητα, οι ΗΠΑ μπροστά στο αδιέξοδο να επιχειρήσουν να το αντιμετωπίσουν με μια νέα «φυγή προς τα εμπρός». Με μια μεγαλύτερη κλιμάκωση της επιθετικότητάς τους μέσω της οποίας να επιχειρήσουν την δημιουργία τετελεσμένων και να εκβιάσουν την διαμόρφωση των συσχετισμών. Το ποιους κινδύνους μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας, ενώ ποιες αντιδράσεις μπορεί να πυροδοτήσει και σε ποια διάταξη δυνάμεων να ωθήσει είναι κάτι που βρίσκεται έξω από τις δυνατότητες οποιασδήποτε πρόβλεψης.

5. Το Λαϊκό Κίνημα εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια ιστορική περίοδο όπου βαρύνεται με τις συνέπειες της οπισθοχώρησης, της ήττα. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια οι λαοί είχαν σταματήσει να παλεύουν. Ο αγώνας τους ωστόσο δεν μπόρεσε να ανακόψει την ανάπτυξη της επίθεσης του συστήματος, να αναστρέψει την αρνητική τροχιά των εξελίξεων.

Όμως όπως ήδη όλα δείχνουν, περνάμε σε μια φάση ανασύνταξης των λαϊκών δυνάμεων. Εκατομμύρια αγανακτισμένων λαϊκών μαζών και νεολαίας κατέβηκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν την οργή τους ενάντια στους αμερικάνους επιδρομείς.

Στο σύνολό τους οι λαοί αντιτίθενται, και όλο και πιο ενεργά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Το προλεταριάτο, οι εργαζόμενοι σ’ όλες τις χώρες κατεβαίνουν σε μαχητικές απεργίες και άλλες αγωνιστικές εκδηλώσεις αντιστεκόμενοι στην επίθεση του κεφαλαίου. Ένοπλα επαναστατικά κινήματα σε μια σειρά περιοχές της γης μάχονται σηματοδοτώντας το δρόμο του αύριο. Και ο επαναστατημένος λαός του Ιράκ έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο την πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή στον κόσμο.

Ταυτόχρονα αυτή η αντίσταση και η πάλη των λαών αλλά και ο ίδιος ο τρόπος λειτουργίας, η επιθετικότητα του συστήματος, οξύνουν τις εσωτερικές του αντιφάσεις και αντιθέσεις, αδυνατίζουν το εσωτερικό του μέτωπο.

Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η επέκταση της επίθεσης του κεφαλαίου και στα μεσοστρώματα των Μητροπόλεων δημιουργεί στις μέρες μας τους όρους ενός ρήγματος στα πλαίσιά του. Ενός ρήγματος από πάνω μέχρι κάτω σ’ όλη τη δομή, τις κοινωνικές, πολιτικές και διακρατικές συμμαχίες που οικοδόμησε από το 1948 μέχρι σήμερα.

Την ίδια στιγμή οι εξελίξεις αποδείχνουν αυτό που πάντα υποστήριζαν οι επαναστατικές δυνάμεις. Ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Ότι όσο περισσότερο επιτίθεται τόσο και μεγαλύτερη οργή ξεσηκώνει. Ότι όσο και περισσότερο προχωράει τόσο και επεκτείνει και αδυνατίζει τις «γραμμές επικοινωνίας» του. Ότι όσο περισσότερες περιοχές κατακτάει τόσο περισσότερο θα βρίσκεται «περικυκλωμένος» από τις λαϊκές δυνάμεις όπως ήδη αυτό αποδείχνεται στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες περιοχές της γης.

Αυτά δεν σημαίνουν ότι οι συνέπειες έχουν ξεπεραστεί, ότι τα προβλήματα έχουν απαντηθεί.

Ο ιμπεριαλισμός εξακολουθεί να είναι ισχυρός, το σύστημα διαθέτει ακόμη πολλές εφεδρείες.

Η αδυναμία του κινήματος, ιδιαίτερα όσον αφορά την διεθνή του διάσταση επιτρέπει στον ιμπεριαλισμό να απομονώνει μια περιοχή αντίστασης, να συγκεντρώνει δυνάμεις και να την συντρίβει.

Σε πολλά από τα κινήματα αντίστασης και πάλης εξακολουθούν να έχουν ισχυρό έως καθοδηγητικό ρόλο δυνάμεις φονταμενταλιστικές, αστικές, μικροαστικές, εθνικιστικές, ρεφορμιστικές.

Οι προλεταριακές επαναστατικές δυνάμεις εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και έξω από εξαιρέσεις να είναι αδύναμες και με περιορισμένη επιρροή και ρόλο στις εξελίξεις.

Ωστόσο και μ’ αυτούς τους όρους μπορούμε να θεωρούμε ότι οι προοπτικές είναι αισιόδοξες και ελπιδοφόρες.

Οι λαοί δεν αποδέχονται την μοίρα που τους επιφυλάσσει το καπιταλιστικό -ιμπεριαλιστικό σύστημα, απορρίπτουν και αντιμάχονται την κυριαρχία του.

Ολο και περισσότερος κόσμος, όλο και περισσότερο και όλο και πιο αποφασιστικά μπαίνει στο δρόμο του αγώνα. Στους αγώνες που καθημερινά αναπτύσσονται, με όλα τα λάθη, τις αδυναμίες ή ακόμη και στρεβλώσεις, το κύριο είναι πως μέσα σ’ αυτούς δημιουργούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις, τα κύτταρα και οι πυρήνες μιας συνολικής ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του κινήματος, ανοίγουν οι δρόμοι για τη νίκη των λαών.

Το καθήκον λοιπόν όσων θέλουν και αγωνίζονται για Ειρήνη, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι να αναπτύξουν ακόμη περισσότερο τον αγώνα τους να δημιουργήσουν τους όρους αυτής της ανασυγκρότησης, σαν μοναδικής διεξόδου για τους λαούς. Μια ανασυγκρότηση που θα γίνει με την πάλη και μέσα στην πάλη.

Ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, μεγαλύτερο σήμερα εχθρό των λαών και πιο επικίνδυνη πηγή πολέμου.

Ενάντια συνολικά στον ιμπεριαλισμό και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και για την υπεράσπιση του δικαιώματος των εθνών στην ελευθερία, των χωρών στην ανεξαρτησία, των λαών στην κοινωνική χειραφέτηση. Ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και για την υπεράσπιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζόμενων μαζών.

Για την ενίσχυση μέσα στην πάλη της επαναστατικής κατεύθυνση και των δυνάμεων που υπερασπίζονται με συνέπεια, αδιάλλακτα και με αίσθηση προοπτικής τα λαϊκά συμφέροντα, σαν βασικό όρο για τον σταθερό προσανατολισμό της λαϊκής πάλης στην τροχιά του μακροχρόνιου λαϊκού επαναστατικού απελευθερωτικού αγώνα.