του Στέλιου Αγκούτογλου
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 857, στις 2/11/2019
Ήταν 26 Οκτωβρίου 1961, τρεις ημέρες πριν τις εκλογές που έμειναν στη μνήμη του λαού μας ως εκλογές της «βίας και νοθείας». Αυτές οι εκλογές έρχονταν να «διορθώσουν» το ανορθόδοξο για το αμερικανοστήρικτο αστικό καθεστώς αποτέλεσμα του 1958, με το οποίο η ΕΔΑ είχε γίνει αξιωματική αντιπολίτευση σε πείσμα της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας.
Εκείνη την ημέρα, ο Στέφανος Βελδεμίρης με τον σύντροφο του Μόρφη Στεφούδη, ανέβηκαν σε ένα ταξί και πετούσαν τρικάκια στους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης. Ο αστυνομικός Σπύρος Φιλίππου, μόλις είδε το ταξί, έβγαλε το περίστροφο και πυροβόλησε τους αγωνιστές, πετυχαίνοντας τον Βελδεμίρη στο κεφάλι. Η δολοφονία του νεολαίου αγωνιστή δεν ήταν η μοναδική εκείνες τις ημέρες. Ανήμερα των εκλογών πυροβολήθηκε στο Δεμίρι Αρκαδίας ο 24χρονος στρατιώτης αγωνιστής Διονύσης Κερπινιώτης.
Οι νεότεροι δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν το κλίμα που επικρατούσε στη χώρα μας, όπου ακόμα και τη δεκαετία του ’60 επικρατούσε η βία και η τρομοκρατία. Συνεχίζονταν το κυνηγητό και οι διώξεις των αγωνιστών. Ωστόσο, ξεσπούσαν αγώνες και κινητοποιήσεις μαχητικές, με αποκορύφωμα τα Ιουλιανό του 1965, όπου ο λαός βγήκε στο προσκήνιο και άρχισε να δείχνει τη δύναμη του.
Οι δολοφονίες του Βελδεμίρη, του Κερπινιώτη, του Λαμπράκη, του Πέτρουλα και άλλων αγωνιστών έδωσαν ώθηση στο νέο μαχητικό ξεκίνημα του λαϊκού κινήματος. Αυτό το ξεκίνημα φοβούμενοι οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της διεθνούς συγκυρίας και την ανάγκη επικράτησης στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, επέβαλαν την εγκαθίδρυση της στρατιωτικόφασιστικής χούντας. (Τότε την στρατιωτική χούντα, σήμερα την οικονομικό-πολιτική-χρηματιστική εποπτεία). Όμως η θυσία των αγωνιστών δεν πήγε χαμένη. Πότισε με το αίμα της την αστείρευτη λαχτάρα του Λαού μας για ελευθερία, δημοκρατία, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη.
Για τον Στέφανο Βελδεμίρη έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος την επομένη κιόλας ημέρα από την δολοφονία μεταξύ άλλων και τους παρακάτω στίχους "Ωδή στον Στέφανο Βελδεμίρη": «Και δεν φοβόμαστε πια, Στέφανε, μη και κοπεί το φως, μη κι απομείνουμε στη μέση, καθώς διαβάζουμε τον ύμνο της ελευθερίας που υπέγραψες με το αίμα σου».
Αιώνια η μνήμη όλων των αγωνιστών που πέσανε στον τίμιο αγώνα των λαών και ζωντανεύουν στις σημερινές προσπάθειες, εμπνέοντος και καθοδηγώντας τες, μέχρι την τελική νίκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου