Εισήγηση της σ. Φωτεινής Σαλονικίδου στην εκδήλωση “Με την εξέγερση του Νοέμβρη για τους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν” (14/11/2021)
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Σήμερα, 48 χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση του Νοέμβρη το ίδιο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, εντός και εκτός Ελλάδος οδηγεί το λαό και τη νεολαία στα πιο μαύρα σκοτάδια. Βάζει στο γύψο δικαιώματα και ελευθερίες ολόκληρου αιώνα.
Βυθισμένο στην κρίση του,
χωρίς οργανωμένο αντίπαλο, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα εξαπολύει
μια ιστορικών διαστάσεων επίθεση σε βάρος του λαού και της νεολαίας.
48 χρόνια μετά, όχι πια στο φόντο του ψυχρού πολέμου, αλλά σε έναν πλανήτη πολλαπλά διαιρεμένο, συνεχίζουν να οξύνονται όλοι οι ανταγωνισμοί και οι πολεμικοί κίνδυνοι. Οι ισχυρότεροι του πλανήτη, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, σκυλιάζουν για να καλύψουν τη σχετική τους αποδυνάμωση κόντρα στο στρατηγικό τους αντίπαλο, τη Ρωσία και τον αναδυόμενο ανταγωνιστή τους, την Κίνα. Οι διαφιλονικούμενες ζώνες του χάρτη γίνονται κέντρα επικίνδυνων εξελίξεων. Μαζί τους και η Ν.Α Μεσόγειος και τα Βαλκάνια. Οι Ευρωπαίοι αναζητούν το ρόλο τους στο νέο τοπίο και καταληστεύουν ανελέητα την εξαρτημένη τους περιφέρειά, μαζί και το λαό μας. Δεμένη στο άρμα της διπλής εξάρτησης, η χώρα μας μετατρέπεται σε ένα απέραντο ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο πολέμου την ίδια ώρα που γη και ύδωρ, λιμάνια και αεροδρόμια, ρεύμα και νερό, μαζί με τον ιδρώτα του λαού μας βγαίνουν στο σφυρί. Αυτή είναι η λεγόμενη στρατηγική αναβάθμιση της χώρας για την οποία καμαρώνει η ελληνική αστική τάξη. Είναι όλα αυτά που για εμάς σημαίνουν φτώχεια, λεηλασία και πολεμικοί κίνδυνοι.
Τα αιτήματα ΕΞΩ οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ που υψώθηκαν το ‘73στις πύλες του Πολυτεχνείου είναι σήμερα για εμάς στην πρώτη γραμμή.
Το φετινό Πολυτεχνείο σημαδεύεται από τη νέα Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας που υπογράφτηκε στις 14 Οκτώβρη μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας. Μια συμφωνία που για πρώτη φορά έρχεται να δεσμεύσει τη χώρα σε βάθος 5ετίας, στην πραγματικότητα επ’ αόριστον. Μια συμφωνία που αναβαθμίζει και πολλαπλασιάζει τις βάσεις του θανάτου από την Αλεξανδρούπολη, το Στεφανοβίκειο και το Λιτόχωρο, μέχρι τη Σούδα που θα λειτουργούν για λογαριασμό των φονιάδων του πλανήτη. Μια συμφωνία σταθμός που σηματοδοτεί το βάθεμα της εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Που μαζί με την αγορά των εξοπλιστικών από τη Γαλλία φανερώνει πως πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου και οι ιμπεριαλιστικοί εξοπλισμοί στην περιοχή.
Σήμερα το σύνθημα για ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Για να πάψει να ληστεύεται ο πλούτος του και να μετατρέπεται η χώρα μας σε μια ατέλειωτη βάση εξόρμησης για να κομματιάζονται οι λαοί.
Την ίδια ώρα, ο αγώνας ΓΙΑ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ γίνεται καθήκον όταν η φασιστικοποίηση και η καταστολή κλιμακώνεται σε πρωτοφανείς για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα διαστάσεις. Μπορεί να μη ζούμε τη Χούντα, αλλά ζούμε το αποκρουστικό πρόσωπο της αστικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», που με ή χωρίς το πρόσχημα της πανδημίας επιχειρεί να βάλει στο γύψο το δικαίωμα στη συνάθροιση, στη διαδήλωση, στην απεργία, στην ελευθερία του λόγου. Που δε διστάζει να δολοφονήσει στυγνά έναν 18χρονο Ρομά. Που τρέμει τη νεολαία και το λαό. Γι’ αυτό και επιστρατεύει το νόμο ενάντια στις διαδηλώσεις, το νόμο Χατζηδάκη που βγάζει στην παρανομία τα σωματεία και την απεργία, επανδρώνει τις δυνάμεις καταστολής. Απέναντί μας δεν είναι απλά μια κυβέρνηση… μια κοινοβουλευτική ομάδα γεμάτη ακροδεξιά στελέχη που θέλει να αναβιώσει το «ένδοξο» παρελθόν. Ας σημειωθεί ότι τη διάταξη 50+1% που βγάζει τις απεργίες στην παρανομία την έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι μας είναι ολόκληρη η αστική κεφαλαιοκρατική τάξη που με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών ξεδιπλώνει μια πολιτική με ιστορικό βάθος που επιχειρεί να πάρει τη ρεβάνς. Για να στερεώσει την ταξική της κυριαρχία σε βάθος δεκαετιών. Για εμάς είναι ξεκάθαρο. Τα πρόσωπα και οι κυβερνήσεις που αλλάζουν δεν είναι παρά τα πουκάμισα της ίδιας πολιτικής που εξελίσσεται όλα αυτά τα χρόνια και μεγαλώνει όσο δε συναντά αντιστάσεις. Γι’ αυτό και οι απαντήσεις δε βρίσκονται σε εκλογικές εναλλαγές, αλλά στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Ενόψει του φετινού Πολυτεχνείου δε μπορούμε να ξεχάσουμε όσα συνέβησαν πέρυσι τέτοια εποχή. Όταν η κυβέρνηση και το αστικό σύστημα κήρυξαν την απαγόρευση των συναθροίσεων και των διαδηλώσεων. Όταν μας απαγόρευσαν ακόμη και να πλησιάσουμε το μνημείο που βρίσκεται στο προαύλιο για να καταθέσουμε ένα λουλούδι. Όταν τα ΜΑΤ μας περικύκλωσαν στην Τσιμισκή, και μας συμπίεσαν ασφυκτικά σε μια πρωτοφανή επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας. Όταν τα πρόστιμα, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις αγωνιστών, μεταξύ αυτών και συντρόφων μας, έγιναν με το φαιδρό πρόσχημα της υγειονομικής προστασίας. Το μαύρο δίμηνο του Νοέμβρη-Δεκέμβρη του 2020, αψηφώντας τις διώξεις κινηθήκαμε αποφασιστικά. Κόντρα σε λογικές του τύπου «θα λογαριαστούμε μετά» που παρέλυσαν ένα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς. Από κοινού με τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που συμμερίστηκαν την ανάγκη να μην κηρυχθεί «παύση αγώνων», ανιχνεύσαμε τρόπους και μορφές κινητοποίησης που δεν είχαμε ξαναδοκιμάσει. Πρωτοστατήσαμε στο σπάσιμο των απαγορεύσεων και στη δημιουργία επιτροπών αλληλεγγύης σε μεγάλες πόλεις της χώρας που αποτέλεσαν πολύτιμη παρακαταθήκη. Αυτές τις μέρες, λοιπόν μπροστά στις δίκες των δεκάδων αγωνιστών, μαζί και της Οργάνωσής μας, για τη συμμετοχή τους στο περσινό Πολυτεχνείο και στις 6η του Δεκέμβρη μπαίνει μπροστά μας το καθήκον να εργαστούμε για την όσο το δυνατό πιο μαζική κινητοποίηση της νεολαίας και του λαού στη διαδήλωση του φετινού Πολυτεχνείου.
Σήμερα, η δραματική εξέλιξη της πανδημίας καταρρίπτει όλα τα προσχήματα και αποκαλύπτει την εγκληματική πολιτική ενός συστήματος, που δε λογαριάζει ανθρώπινες ζωές. Για να αποτινάξει τις ευθύνες της η κυβέρνηση επιστρατεύει το «διαίρει και βασίλευε» και το δόγμα της «ατομικής ευθύνης». Κλείνει νοσοκομεία, βγάζει σε αναστολή γιατρούς, στοιβάζει το λαό και τη νεολαία στους χώρους δουλειάς, στα ΜΜΜ, στις αίθουσες ετοιμόρροπων σχολείων, σε κατάμεστα αμφιθέατρα. Στο όνομα της πανδημίας χτυπά θεμελιώδη δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη δουλειά και στην περίθαλψη. Αφαιρεί βασικές ελευθερίες όπως τη πρόσβαση όλου του λαού στη δωρεάν διάγνωση, στην εργασία και στις σπουδές. Επιστρατεύει τις απαγορεύσεις, τα πρόστιμα, τις διώξεις για να κρατήσει το λαό στη γωνία και να κρύψει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Συνολικά, η πανδημία δρα σαν καταλύτης μέσα στην κρίση του συστήματος και το οδηγεί σε ακόμη πιο αρπακτικές και καταστροφικές πολιτικές. Γίνεται ευκαιρία για την επιβολή βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων. Πρώτα από όλα, αποκαλύπτει την πλήρη αποτυχία και την απροθυμία του συστήματος να διαφυλάξει την ανθρώπινη ζωή. Η εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι ανασφάλιστοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι αυτοί που αριθμούν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στους διαδρόμους και στα προαύλια των διαλυμένων συστημάτων περίθαλψης του λεγόμενου ανεπτυγμένου κόσμου.
Για εμάς, ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ, η απαίτηση για πλήρη και ίση δωρεάν περίθαλψη, για καθολικό-ασφαλή εμβολιασμό, για ΜΕΘ, τεστ και προσλήψεις έχει μια σπουδαία θέση στην ατζέντα του αγωνιστικού εορτασμού του φετινού Πολυτεχνείου.
Και πώς να μη φωνάξουμε σήμερα για το ΨΩΜΙ μπροστά στο «μαύρο Χειμώνα» που έρχεται. Το νέο κύμα ακρίβειας στα βασικά είδη και τους λογαριασμούς δεν είναι εικόνα «μιας στιγμής», ούτε φανέρωσε ακόμη όλες του τις διαστάσεις. Είναι οι παρενέργειες των δομικών αδιεξόδων ενός συστήματος που προσπαθεί να φορτώσει τους κραδασμούς που προκαλεί η πανδημία στον κύκλο κερδοφορίας του πάνω στις πλάτες μας.
Κι αν η ακρίβεια είναι η μία όψη της λεηλασίας στο ψωμί, η άλλη, η πιο μεγάλη πληγή είναι η ανεργία, η ανασφάλεια και η πάγια, η μόνιμη, συμπίεση των μισθών και των συντάξεων προς τα κάτω, η αύξηση του ημερήσιου χρόνου εργασίας και της ηλικίας συνταξιοδότησης, μέχρι τα όρια της φυσικής εξόντωσης. Σε αυτή την κατεύθυνση, η πρόσφατη ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη που καταργεί το 8ωρο και χτυπά την Κυριακάτικη αργία αποτελεί σταθμό. Και η πάλη για την ανατροπή του αποτελεί για εμάς ενεργό μέτωπο.
Τι μέλλον άραγε μπορεί να υποσχεθεί στη σημερινή νεολαία αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα πέρα από φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση; Τι απαντήσεις να δώσει όταν το κύριο ερώτημα που πλανάται στα μυαλά της γενιάς μας είναι το «πώς θα ζήσουμε;».
Αυτοί που μας θέλουν να δουλεύουμε 10 ώρες την ημέρα και 7 ημέρες τη βδομάδα για ψίχουλα είναι οι ίδιοι που στερούν από τη νεολαία το δικαίωμα στις σπουδές. Τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών «απεγκλωβίζονται» από τα πανεπιστήμια με τη βοήθεια των νόμων Κεραμέως για να επανδρώσουν τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της μαθητείας, της ανήλικης εργασίας στις ξενοδοχειακές μονάδες και τα ναυπηγεία, να καταλήξουν στον επισιτισμό, στις μηχανές του ντελίβερι, στην περιστασιακή ή μόνιμη ανεργία. Να εμπεδώσουν δηλαδή από νωρίς τον εργασιακό μεσαίωνα χωρίς την αίσθηση ότι έχουν δικαίωμα να εργαστούν σταθερά και ανθρώπινα, να ζήσουν. Η πανεπιστημιακή αστυνομία, τα πειθαρχικά και οι διώξεις είναι το συμπλήρωμα μιας πολιτικής που δεν μπορεί να πείσει τη νεολαία για το μέλλον που της ετοιμάζει. Όταν το σύστημα της εκμετάλλευσης εργάζεται για να μετατρέψει τα παιδιά του λαού στις στρατιές των αυριανών σκλάβων, ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ αποτελεί παλλαϊκή υπόθεση.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Η εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73 διέλυσε με το φως της τα πιο μαύρα σκοτάδια, έδωσε πνοή σε ολόκληρες γενιές για να ζήσουν, να διεκδικήσουν. Μέσα από τους αγώνες τους να κερδίσουν το δικό τους αύριο, στο φόντο των ιστορικών αγώνων ενός ολόκληρου αιώνα. Σήμερα βαδίζουμε στο έδαφος της ήττας και της αποδιοργάνωσης του εργατικού-λαϊκού κομμουνιστικού κινήματος. Είναι χρέος της γενιάς μας να κερδίσει το δικό της μέλλον. Που βρίσκεται έξω από αυτό το σάπιο σύστημα της φτώχιας και της εκμετάλλευσης. Το Πολυτεχνείο χάραξε το δικό του μήνυμα με πύρινα γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας: ότι όσο ισχυρός και αν φαίνεται ο αντίπαλος, δεν είναι παντοδύναμος. Όσο μαύρα κι αν είναι τα σκοτάδια, κάποτε χαράζει. Πρώτα από όλα γιατί η νεολαία επιμένει να ζει, να αναπνέει και να διεκδικεί.
Οι μεγαλειώδεις φοιτητικές κινητοποιήσεις την Άνοιξη ανέδειξαν τις διαθέσεις πλατιών φοιτητικών μαζών πανελλαδικά να κοντράρουν την επίθεση. Παρά το λουκέτο των σχολών, πραγματοποιήθηκαν μεγάλα συλλαλητήρια με χιλιάδες φοιτητές στις μεγάλες πόλεις, τα οποία είχαμε να δούμε πάνω από 8 χρόνια. Αυτά άνοιξαν το δρόμο για το σπάσιμο των απαγορεύσεων και του κλίματος τρομοκρατίας που επικρατούσε μέχρι εκείνη την ώρα, προσφέροντας συνολικές υπηρεσίες στο λαϊκό κίνημα. Έστω και αν οι κυρίαρχες ρεφορμιστικές δυνάμεις, με προεξέχουσα την ΚΝΕ, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να θάψουν τις διαθέσεις των φοιτητών. Έστω και αν μετά την ψήφιση του Νόμου Κεραμέως, οι πολιτικές γραμμές στο εσωτερικό του φκ αποκαλύφθηκαν ξεκάθαρα και δημιούργησαν μεγάλες ανισομετρίες κατά τόπους. Τα πολιτικά αποτελέσματα που παράχθηκαν από την κίνηση νεολαίας την Άνοιξη με επίκεντρο το ΑΠΘ, αλλά και τη μαζική έξοδο της νεολαίας στους δρόμους της Ν. Σμύρνης ενάντια στην καταστολή, ανέδειξαν τη δυνατότητα, ακόμη και στις πιο μαύρες συνθήκες να σημειώνονται ρωγμές στην πολιτική του συστήματος. Μερικές, ανολοκλήρωτες, μικρές αλλά πολύτιμες.
Τα δικά του μηνύματα στέλνει και ο εργαζόμενος λαός. Η νικηφόρα απεργία των διανομέων της e-food το Σεπτέμβρη έδειξε το δρόμο. Η παρατεταμένη απεργία στην Cosco μετά τον τραγικό θάνατο του 45χρονου ναυτεργάτη θύμισε σε κάθε κατεύθυνση τις δυνάμεις που μπορούν να ξεδιπλώσουν οι οργανωμένοι αγώνες.
Η μεγαλειώδης απεργία των εκπαιδευτικών στις 11 του Οκτώβρη ενάντια στην αξιολόγηση έδειξε την οργή και τις διεργασίες που παράγει η επίθεση του συστήματος στον κλάδο. Την ίδια ώρα, το ξεδιάντροπο ξεπούλημα του αγώνα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες αναδεικνύει πόσους κάβους έχει να διαβεί ο λαός μας για να υψωθεί κόντρα στους χειρισμούς των αστικών δυνάμεων και των ρεφορμιστών, που φοβούνται και θέλουν να κάμψουν τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου. Αναδεικνύει ακόμα πόσο κρίσιμο ρόλο έχει να παίξει μια αριστερά που δεν υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό. Που δεν τρέφει εκλογικές αυταπάτες.
Όσο σκληραίνει η επίθεση τόσο πιο φανερό γίνεται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από αυτόν του μαζικού και οργανωμένου αγώνα. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε χώρο σπουδών, σε κάθε γειτονιά, θα πρέπει να μεγαλώσουν οι προσπάθειες να γεννηθούν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης. Να ανοίξουν όλα τα μέτωπα που αφορούν την επιβίωση, την υγεία, την παιδεία, τις ελευθερίες του λαού. Προσπερνώντας από τα κάτω όπου είναι δυνατό τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις φωνές του συστήματος, αψηφώντας τους νέους κανόνες του παιχνιδιού που θα βγάζουν από εδώ και πέρα τους αγώνες παράνομους από το πρώτο τους βήμα. Οραματιζόμαστε και παλεύουμε να ενωθούν τα ρυάκια της οργής και των αντιστάσεων, σε ένα μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης με στόχο την ανατροπή αυτή της πολιτικής που ρημάζει τη ζωή μας.
Ο δρόμος είναι μακρύς και τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ποιος διαβάζει την εποχή μας; Και διαβάζοντας την τι βλέπει; Εμείς βλέπουμε τα φύτρα των αυριανών σεισμών που μέλλονται να έρθουν. Και μέσα σε αυτά βλέπουμε και τους εαυτούς μας, να υπηρετούμε το λαό, να του δίνουμε κουράγιο και δύναμη και απαντήσεις.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Το περσινό Πολυτεχνείο αποτέλεσε κρίσιμο κρίκο για να σπάσουν οι απαγορεύσεις, για να ανοίξει ο κύκλος των μαζικότερων κινητοποιήσεων που είδαμε μέχρι σήμερα. Σε αυτή την προσπάθεια η συμβολή μας ήταν καθοριστική. Και η φετινή επέτειος αυτόν τον χαρακτήρα θα πρέπει να πάρει: να αποτελέσει ένα σημείο μαζικοποίησης, ένα Έναυσμα για το ξεδίπλωμα των αγώνων, σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα πάλης που είναι ανοιχτά.
Στις 17 Νοέμβρη ανταμώσουμε στους δρόμους για να φωνάξουμε:
ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ!
ΖΗΤΩ Η ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΟΤΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ!
ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΘΩΩΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΣΕΡΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΔΙΚΕΣ!
ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΙΑ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΨΩΜΙ-ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου