75 χρόνια από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους διαπράττουν θηριωδία

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 836, στη 1/12/2018

«Πρέπει το σπίτι (του πολίτη από τον άμαχο πληθυσμό) να καεί συν γυναιξί και τέκνοις... Με στρατιωτική υψηλοφροσύνη ή με τη συνθήκη της Γενεύης ο αγών αυτός δεν έχει πλέον καμίαν σχέσιν... Ως εκ τούτου ο στρατός δικαιούται να χρησιμοποιεί εις τον αγώνα αυτόν κάθε μέσον και εναντίον γυναικών και παιδιών, αρκεί να εξασφαλίζεται δι’ αυτού η επιτυχία», (Χίτλερ, σχετικά με τον πολεμικό κανονισμό της κατοχής, 16/12/1942. Από το βιβλίο «Μαύρη Βίβλος της Κατοχής»).

Ο ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Γερμανών Ναζί στην Ελλάδα, η μεγαλύτερη ίσως θηριωδία των κατοχικών δυνάμεων κατά του άμαχου πληθυσμού, συνέβη στις 13 Δεκέμβρη του 1943 στην περιοχή των Καλαβρύτων. 

Αυτός ο ''καταραμένος'' Μαρξισμός

του Βασίλη Σαμαρά

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 460-61, στις 7/9/2002

Κι ήτανε τόσο ωραίος ο κόσμος μας. Τόσο ειρηνικός και ασφαλής. Τόσο αγγελικά πλασμένος. Ηταν άγνωστη η βία. Η καταπίεση, τα βασανιστήρια, το έγκλημα, οι φόνοι είχαν εξοβελιστεί από την κοινωνία των ανθρώπων.

Ηρθε όμως μετά εκείνος ο Μαρξ. Ο τρισκατάρατος. Ο Εωσφόρος. Και έφερε στον κόσμο τη βία.

Οχι, στους αιώνες που προηγήθηκαν «δεν υπήρξαν» ποτέ τα εκατομμύρια των νεκρών στις χιλιάδες των πολέμων.

«Δε γίνανε ποτέ» οι μαζικές σφαγές εκατομμυρίων ανθρώπων μέσω των οποίων επιβλήθηκε η «θρησκεία της αγάπης».

«Δε συνέβη» η εξόντωση ολάκερων λαών από τους «πολιτισμένους» λευκούς αποίκους.

«Δεν υπήρξαν» τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κομματιάζονται καθημερινά στον τροχό της δουλείας και της εκμετάλλευσης.

Εκδήλωση στα Γιάννενα. 100 χρόνια ΣΕΚΕ-ΚΚΕ: Να συσσωρεύσουμε προϋποθέσεις, να δημιουργήσουμε ένα νέο κεφάλαιο για ένα νικηφόρο κομμουνιστικό κίνημα στον 21ο αιώνα.

Ομιλία του Δημήτρη Παυλίδη στην εκδήλωση που οργάνωσαν οι κομματικές οργανώσεις Ηπείρου του ΚΚΕ(μ-λ) στα Γιάννενα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ. Η εκδήλωση έγινε το Σάββατο 10/11/2018, δεύτερη ημέρα των εκδηλώσεων στην αίθουσα της Περιφέρειας.

Πηγή: εδώ

 

Τα εκατό χρόνια που μεσολάβησαν από το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ μέχρι τις ημέρες μας δεν θα ήταν ούτε αυθαιρεσία, ούτε υποκειμενισμός, να τα χωρίζαμε σε δύο βασικά περιόδους με εντελώς διαφορετικά, αντίθετης κατεύθυνσης, ποιοτικά χαρακτηριστικά. Όσο περνάνε τα χρόνια αυτός ο διαχωρισμός γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτός ακόμα και από τις γενιές που δεν έζησαν ή δεν ένιωσαν τον ισχυρό απόηχο της πρώτης περιόδου του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος (Κ.Κ.). Ακόμη και οι υποτιθέμενοι και αυτοπροβαλλόμενοι ως νόμιμοι κληρονόμοι του όλου ΚΚΕ όπως ισχυρίζονται, έχουν αναγκαστεί να παραδεχθούν τελευταία, έστω και με στρεβλό και μερικό τρόπο την ύπαρξη μιας τομής ανάμεσα στις δύο περιόδους.

Τα «εθνικά ζητήματα» και τα καθήκοντα του λαϊκού κινήματος

του Κώστα Καμαρέτσου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» τ. 49, άνοιξη 2018-11-16

Ως τμήμα της παγκόσμιας αντιπαράθεσης για το ξαναμοίρασμα του κόσμου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η ευρύτερη περιοχή μας δεν μπορούσε να μείνει έξω από τη μεγάλη θύελλα του πολέμου. Ειδικά τους τελευταίους μήνες, επανήλθαν στο προσκήνιο και με ιδιαίτερη ένταση μια σειρά ζητήματα που φέρουν τον χαρακτηρισμό «εθνικά»: το λεγόμενο Μακεδονικό, το Κυπριακό ζήτημα, ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός στο Αιγαίο, η μειονότητα της Θράκης. Η επαναφορά των ζητημάτων αυτών μπορούμε να πούμε ότι έπιασε το κίνημα «στον ύπνο», καθώς, σε σχέση με την κρισιμότητα όσων διακυβεύονται, η κινηματική απάντηση μπορεί να χαρακτηριστεί ισχνή. Ελάχιστες πρωτοβουλίες πάρθηκαν σε αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, μια σειρά δικές μας προτάσεις πέσανε στο κενό, και σε πολλές πόλεις οι δυνάμεις μας ήτανε οι μόνες που κινήθηκαν. Αλήθεια, όμως, θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, όταν η πλειοψηφία των δυνάμεων δεν αναγνωρίζει τα καθήκοντα που πρέπει να υπηρετήσει το λαϊκό κίνημα; Για να προσδιορίσουμε σωστά τα καθήκοντα που πρέπει να μπουν στο λαϊκό κίνημα, οφείλουμε πρώτα να απαντήσουμε, «από την αρχή», τι είδους στάση πρέπει να τηρεί η Αριστερά πάνω στο ζήτημα του έθνους και των πολιτικών ζητημάτων που δομούνται σε σχέση με αυτό.

Εκκλησία: Διαχρονικό βαρίδι για την κοινωνική πρόοδο, σταθερός σύμμαχος των καταπιεστών

του Διαμαντή Νίτσα

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» τ. 49, άνοιξη 2018

Στήριγμα της αστικής τάξης

Η σχέση κράτους-εκκλησίας είναι ένα ζήτημα αρκετά παλιό. Σχετίζεται με τους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς όρους που συνέβαλαν στη δημιουργία των σημερινών κρατών. Όσον αφορά, συγκεκριμένα, το ελληνικό κράτος, είναι εμφανής η στενή σχέση του με την εκκλησία, από την αρχή της δημιουργίας και συγκρότησης του. Ή, όπως οι παράγοντες του συστήματος επικαλούνται, πρόκειται για τον ρόλο που «διαδραμάτισε η ορθοδοξία στο πλάι του έθνους μας»!

Μόνη εγγύηση για την ειρήνη η κοινή πάλη των λαών της περιοχής

του Άλκη Γραβάνη-Αποστολόπουλου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» τ. 49, άνοιξη 2018

Η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση καθορίζει τις εξελίξεις στην περιοχή

Έναν χρόνο μετά τον βομβαρδισμό της Συρίας με τόμαχοκ από τους Αμερικάνους, οι λαοί της περιοχής βρίσκονται ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Ο λόγος για το βομβαρδισμό στόχων (14/4) του καθεστώτος στη Συρία με επικεφαλής τις ΗΠΑ κι από πίσω συντασσόμενες Βρετανία και Γαλλία. Η εξέλιξη αυτή, όσο και οι δηλώσεις που ακολούθησαν από πλευράς Ρωσίας, πως «θα υπάρξουν συνέπειες», δείχνουν την ένταση της σύγκρουσης, με τα πιο εφιαλτικά σενάρια για τους λαούς της περιοχής να είναι στο τραπέζι.

Περιβαλλοντική καταστροφή. Ατύχημα ή επιλογή του συστήματος;

της Δέσποινα Βαρδάκη και του Βασίλη Πανέτα

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» τ. 48, φθινόπωρο 2017

Με αφορμή την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή στον Αργοσαρωνικό, τίθεται άμεσα η ανάγκη απάντησης των κινηματικών δυνάμεων σε ζητήματα σχετικά με το περιβάλλον τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε κινηματικό επίπεδο. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ανακύψει ιδεολογικά ρεύματα, όπως η οικολογία, που παρ' όλο που έχουν μεγάλη απήχηση, συσκοτίζουν και αποπροσανατολίζουν, οδηγώντας σε ενσωματώσιμες λογικές και ατομικές λύσεις. Ως αποτέλεσμα, η πρόθεση και η ευαισθητοποίηση μεγάλης μερίδας κόσμου για τη βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών οδηγούνται σε αδιέξοδο.

100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα πώς και τα γιατί της καπιταλιστικής παλινόρθωσης

της Άσπας Βαρδάκη

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα», τ. 48, φθινόπωρο 2017

Κάτω από τις κομμουνιστικές δικτατορίες στην Ευρώπη, εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι εκτελέστηκαν, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, αναγκάστηκαν να εκτελέσουν καταναγκαστικά έργα, ή απελάθηκαν» (κοινή δήλωση εκπροσώπων στο αντικομμουνιστικό συνέδριο στο Ταλίν της Εσθονίας). Είναι μόνο μία από τις δηλώσεις συκοφάντησης του κομμουνισμού και εξίσωσης του με τον ναζισμό που γέμισαν τις οθόνες και τον τύπο το τελευταίο διάστημα. 100 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, γινόμαστε ακροατές μιας καθόλου καινούριας συζήτησης: Γιατί απέτυχε το εγχείρημα οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας, στη βάση των συμφερόντων της πλατιάς μάζας των εκμεταλλευόμενων; Γιατί έναν αιώνα μετά την πρώτη έφοδο των εργατών στον ουρανό, οι εκπρόσωποι των ηττημένων του 1917, της αστικής τάξης και του προσωπικού της όπου γης, έχουν τη δυνατότητα να τσαλακώνουν αυτή τη σπουδαία σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας;

Κοινές παλλακίδες και παλλακίδες πολυτελείας στην υπηρεσία του "τέλους των ιδεολογιών"

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 265, στις 22/1/1994

Το τέλος των ιδεολογιών και της ιστορίας διακηρύχτηκε πριν λίγα χρόνια. Αφορμή της διακήρυξης ήταν η κατάρρευση των χωρών του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού. Φορείς της διακήρυξης οι πιο "σοφοί" και "έγκυροι" διανοητές του συστήματος. Η άποψή τους αυτή θέλουν να έχει πολύ περισσότερο βάρος από αυτό ενός γενικού και εύσχημου συμβολισμού, θέλουν να έχει το βάρος της κυριολεξίας της. Και, πάντως, πριν απ' όλα έχει έναν και μόνο αποδέκτη, τους εργαζόμενους και τη νεολαία παντού στον κόσμο. Σ' αυτούς απευθύνεται παγκόσμια το σύστημα όταν "διαπιστώνει" το τέλος της ιστορίας. Σε απλά ελληνικά νομίζουμε σημαίνει... "μέχρι εδώ". Ο,τι προσπαθήσατε, προσπαθήσατε, ό,τι επιδιώξατε, επιδιώξατε. Η ιστορία δεν προχωρά άλλο. Το σύστημα στο οποίο ζείτε είναι αιώνιο, θα υπάρχει στο διηνεκές. Δεν αλλάζει, δεν ανατρέπεται. Βολευτείτε και στριμωχτείτε -ο καθένας μόνος του-, όπως μπορείτε, στο πλαίσιό του (το οποίο θα το στριμώχνουμε ολοένα και περισσότερο).

Ναρκωτικά: Ένα ακόμα αδιέξοδο

της Ανδρομάχης Μάκρη και του Λάμπρου Μουσελίμη

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» τ. 33, Μάης 2010

«Τι ζήλεψες

τι τα 'θελες

τα ένδοξα Παρίσια

έτσι και αλλιώς ο κόσμος

πια παντού είναι τεκές

διεκδικούσες θαύματα

που δίνουν τα χασίσια

και παραισθήσεις όσων

ζουν μέσα στις φυλακές»

Μάνος Ελευθερίου

Για κάθε ζήτημα που προκύπτει υπάρχει και η πολιτική του προσέγγιση, έτσι και για το ζήτημα των ναρκωτικών. Η ίδια η καθημερινότητα και πόσο μάλλον οι στίχοι του Μάνου γεννούν κάποια ερωτήματα που η απάντηση τους είναι τόσο δύσκολη και τόσο εύκολη μαζί! Τι εννοούμε μ' αυτό; Εύκολη θεωρητικά και δύσκολη πρακτικά.

Πώς να συνδέεται η χρήση των ναρκωτικών με την πολιτική; Πώς τόσοι άνθρωποι οδηγούνται στην αναζήτηση ένδοξων Παρισιών, τα οποία δεν μπορούν να βρουν όντας νηφάλιοι σε τούτη την κοινωνία; Μήπως υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών κάποιος πιστεύει ότι μπορεί να βρει χαμένες ευτυχίες και ελευθερίες που στην καθημερινή του ζωή του απαγορεύουν να βιώνει; Μήπως για κάποιους αποτελεί στόχο η δημιουργία συνειδήσεων εξαρτημένων και άρα πιο εύκολα χειραγωγήσιμων;

Μπροστά στην 9η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ)

Πηγή: ΚΚΕ(μ-λ)

 

Από την απόφαση του ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) του Απρίλη 2018:

• Η πραγματοποίηση της 9^ης Συνδιάσκεψης της Οργάνωσης συμπίπτει με πυκνές πολιτικές εξελίξεις στον κόσμο και τη χώρα μας και την ανάγκη –ξεπερνώντας αδυναμίες, λάθη και καθυστερήσεις– να συγκροτηθούμε τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά, ώστε να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο τρόπο στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Η Οργάνωσή μας –για πρώτη φορά στα 36 χρόνια της ύπαρξής της (κάποιες αναλογίες, με διαφορετικό όμως περιεχόμενο, μπορούμε να αναζητήσουμε την περίοδο 1989-1991)– έχει να απαντήσει ταυτόχρονα σε τόσα πολλά άμεσα και κρίσιμα μέτωπα πάλης. Από αυτή την άποψη και με βάση τις ανάγκες αλλά και τις προοπτικές του σήμερα, καθορίζουμε και την ημερήσια διάταξη της 9^ης Συνδιάσκεψης.

Με αφορμή τη θεατρική παράσταση στο φετινό camping. «Ο θεατρικός συγγραφέας είναι ο μηχανικός της ψυχής», Ι. Στάλιν

της Χρύσας Μαρίνου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» τ. 30, φθινόπωρο 2008

Η περίπτωση του Bertold Brecht και γιατί μας ενδιέφερε

Γιατί ο σημαντικότερος προοδευτικός λογοτέχνης του 20ου αιώνα στρέφεται στο μαρξισμό;

Γιατί ο μαρξισμός τον οδηγεί στην ανανέωση -ή για άλλους στην εκ θεμελίων ανατροπή- της θεατρικής φόρμας;

Η ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αφήνει τη χώρα ρημαγμένο χωράφι όπου θερίζει η κοινωνική ανισότητα και πολύ περισσότερο η εξαθλίωση. Η μαρξιστική θεωρία αποτελεί για το συγγραφέα εργαλείο ερμηνείας τής γύρω πραγματικότητας και επομένως αποτυπώνεται στο σύνολο του έργου του. Έτσι, από το 1924 με το «Άντρας γι' Άντρα» εγκαταλείπει το αριστοτελικό θέατρο και ασχολείται με αυτό που ονομάζει «επικό θέατρο». Το επικό θέατρο εναντιώνεται στο αστικό θέατρο και μετατρέπει το θεατή σε ενεργό μέρος της παράστασης.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΕΜΠΝΕΟΜΑΣΤΕ, ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΣΤΕ, ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ!

του Αντώνη Αποστολάκη

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» τ. 47, άνοιξη 2017

Το πρωί της 25ης του Οκτώβρη (σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο) του 1917, το μεγαλύτερο μέρος της πρωτεύουσας της Ρωσίας, Πετρούπολης, ήταν υπό τον έλεγχο των επαναστατικών δυνάμεων. Εφορμώντας στα Χειμερινά Ανάκτορα, έδρα της Προσωρινής Κυβέρνησης των αστών, το επαναστατικό προλεταριάτο, οι εξεγερμένοι φαντάροι και ναύτες, με την καθοδήγηση του κόμματος των μπολσεβίκων, εφορμούσαν για λογαριασμό όλων των λαών του κόσμου σε ένα ολότελα νέο πεδίο της ιστορίας. Πολύ σωστά, τα γεγονότα χαρακτηρίστηκαν ως «οι μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο». Τίποτα δεν θα έμενε πλέον το ίδιο.

Το μακεδονικό ζήτημα, η γέννηση και οι «μεταμορφώσεις» του

του Βασίλη Σαμαρά

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία , φυλ. 834, στις 3/11/2018

Το κείμενο είναι η εισηγητική παρέμβαση του Βασίλη Σαμαρά στην παρουσίαση της πρόσφατης έκδοσης των κειμένων του Δημήτρη Μάνου με θέμα «Η εθνική συγκρότηση στα Βαλκάνια και το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα», από τις εκδόσεις «Εκτός των Τειχών». Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στον χώρο του βιβλιοπωλείου - καφέ «ΠΟΕΤΑ» στη Θεσσαλονίκη στις 10/10/18

Μια πρώτη παρατήρηση που θα ‘χα να κάνω είναι πως τα κείμενα αυτά του Δημήτρη Μάνου παρ’ όλο που γράφηκαν πριν από 25 χρόνια διατηρούν τη σημασία, την αξία αλλά και την επικαιρότητά τους. Μια δεύτερη αφορά την -σωστή- αντίληψη πως τα ζητήματα που προκύπτουν, όπως το «Μακεδονικό» λ.χ. θα πρέπει να αντιμετωπίζονται κατά βάσιν σαν πολιτικά ζητήματα και στη βάση των δεδομένων με τα οποία εμφανίζονται. Ωστόσο, τα δεδομένα κουβαλάν τις ιστορικές καταβολές τους ενώ από την άλλη και το φορτίο των αντιλήψεων με βάση το οποίο τα αντιμετωπίζει ο καθένας. 

100 χρόνια από την ίδρυση ΣΕΚΕ-ΚΚΕ: Πόλεμος και αυτοτελής πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, τα κρίσιμα ζητήματα στα οποία έδωσαν απαντήσεις οι κομμουνιστές

Πηγή: εδώ

Ομιλία Δ. Παυλίδη στην εκδήλωση για 100 χρόνια ΣΕΚΕ-ΚΚΕ που οργάνωσε το ΚΚΕ(μ-λ), Πειραιάς 27/10/2018

 

Φίλες και φίλοι,

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές

Συντρόφισες και σύντροφοι,

Σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας σε αυτήν την σημαντική για την οργάνωση μας εκδήλωση. Σημαντική για την χρονική στιγμή και τον τόπο αναφοράς που γίνεται, κυρίως όμως για το βαρύ, δύσκολο και μεγάλο θέμα που έχει. Εσείς θα κρίνετε αν αυτά που θα ειπωθούν θα αντιστοιχούν έστω και λιγάκι στις απαιτήσεις του ζητήματος. Αντί προλόγου θα μου επιτρέψετε να σας μεταφέρω μια παλιά -αλλά διαβάζοντάς την εκπληκτικά επίκαιρη – παρέμβαση. Ήταν η τρίτη ημέρα του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΕΚΕ όταν ο Δημήτρης Λιγδόπουλος, εν μέσω διαφορετικών απόψεων και αντιπαράθεσης, πιθανόν και φορτισμένος πήρε τον λόγο για να μιλήσει επί του θέματος. Το θέμα εκείνη την ημέρα, Τρίτη 6 Νοεμβρίου 1918, με το παλιό ημερολόγιο ήταν η στάση που έπρεπε να κρατηθεί απέναντι στην υπό ίδρυση Κοινωνία των Εθνών. Ο Ουίλσονας που αναφέρεται, είναι ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος, Γούντροου Ουίλσον. Λίγες ημέρες νωρίτερα στις 11 Νοεμβρίου με το δυτικό ημερολόγιο, στο δάσος της Κομπιέν, είχε υπογραφεί η ανακωχή που σήμανε το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, την εκατοστή επέτειο της οποίας γιορτάζουν με περισσή υποκρισία οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αυτές τις ημέρες. Και όσα καταγράφτηκαν στα πρακτικά από την ομιλία του Λιγδόπουλου, αν τα συγκρίνει κανείς με όσα συνέβησαν μετά, δυστυχώς δεν ζούσε για να τα δει, συνιστούν πλήρη επιβεβαίωση.